Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013

Στον Μορφωτικό Σύλλογο Κυριων Πατρών

Προσκεκλημένος απο τον Μορφωτικό Σύλλογο Κυριών Πατρών, ο Θεολόγος π.Ιωάννης Νικόπουλος μίλησε τη Δευτέρα το βράδυ στην αίθουσα του Συλλόγου Οθωνος Αμαλίας 74, με θέμα: “Χριστούγεννα: Απο την ψευδαίσθηση της γιορτής στην αίσθηση της Ζωής”.Τον ομιλητή καλοσώρισε και ευχαρίστησε για την παρουσία του η Πρόεδρος του Συλλόγου κ.Πηνελόπη Κρέτση-Λεοντσίνη.Ο π.Ιωάννης στην ομιλία του:



- Αναφέρθηκε στην αποκοπή των εθίμων απο το βίωμα της γιορτής,με αποτέλεσμα να οδηγείται ο ανθρωπος στο ψυχικό κενό, στην ψευδαίσθηση ευτυχίας, στη θλίψη και στη κατάθλιψη. Τα “εμπορικά χριστούγεννα”, το συναισθηματικό στόλισμα, τα θρησκευτικά αφιερώματα των εφημερίδων και των καναλιών δεν αγγίζουν το νόημα της γιορτής, γι΄αυτό και το βάλτωμα στα ιδια, στο παρελθόν, εξ΄ου η κατάθλιψη, η μελαγχολία, η απελπισία των ανθρώπων…..Απουσιάζει η εκπληξη, το νεο, το προσδοκώμενο, ηελπίδα για το μέλλον.
-Σημείωσε οτι ο ανθρωπος οταν χασει το νόημα της ζωής του, την προοπτικη του, τοτε χανει και την αυτοεκτίμηση του αναζητώντας κάποιο υποκατάστατο: τη χριστουγεννιάτικη γιορτή, τον φανταστικό παιδικό κόσμο. Η μετατροπή της εορτής της ενσαρκώσεως σε μια παιδική χαρά δεν είναι τίποτε άλλο παρά η προσπάθεια του σημερινού ανθρώπου να δημιουργήσει ένα φανταστικό, νηπιακό κόσμο(Ψυχοναρκωτικό).
-Από την άλλη πλευρά, ενας φανταστικός κόσμος, ενας ψεύτικος κόσμος της αίώνιας νεότητος που εχουμε φτιάξει, δεν αντέχει την πραγμα-τικότητα, όταν ερχεται αντιμέτωπος με μια ημερομηνία λήξης, με το θάνατο. Όταν ο ανθρωπος απογοητεύεται από τη ζωή του, όταν δεν αποδέχεται την απομάκρυνση του από το Θεό, την ελλειψη νοήματος, την υπαρξιακή του μοναξιά,και όταν αρχίσει να καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να βγεί από αυτό τον ψεύτικο κόσμο και να ξεκινήσει μια νέα ζωή, τότε ο πόνος, η θλίψη, η μελαγχολία, η απελπισία του γίνονται αβάστακτα και προσπαθεί να δραπετεύσει προσωρινά με διάφορους επιφανειακούς γιορταστικούς τρόπους.
-Υπενθύμισε οτι η ορθοδοξη λειτουργική ζωή και αγωγή δεν προσπαθεί να αποφύγει τον πόνο και τη θλίψη, αλλά και δεν αφήνει τον χριστιανό να ξεχαστεί σε ενα ανύπαρκτο και φανταστικο κόσμο.
-Ετόνισε οτι Τα χριστουγεννιάτικα εθιμα αποτελούν πολύτιμα στοιχεία της παράδοσης μας, την εκφράζουν, αλλά δεν την αντικαθιστούν.Η ορθόδοξη Παράδοση δεν είναι επιφανειακή, εχει βάθος.Παράδοση θα πεί κάτι που παραδίδεται.Ο Θεός απεκάλυψε τον Εαυτό Του στους Αγίους και αυτοί παρέδωσαν αυτή την Αποκάλυψη, κυρίως με την πνευματική αναγέννηση, στα πνευματικά τους παιδιά.Η Παράδοση δηλαδή είναι η ζωή του Θεού και η κοινωνία με το Θεό. Όταν ενωνόμαστε με το Χριστό(δια της πνευματικής μας αναγεννήσεως),παραλαμβάνουμε την αποκάλυψη, μας παραδίδεται η ζωή, και ετσι νοηματοδοτείται η υπαρξη μας.Επομένως η Εκκλησία μπορεί να δώσει νόημα στην υπαρξη μας, μπορεί να απαντησει στα βασανιστικά ερωτήματα για τη ζωή και το θάνατο, ερωτήματα που γεννούν την απελπισία.
-Υπογράμμισε το γεγονός της Θείας Ενσαρκώσεως απο πλευράς θεολογικής.Οτι η Γέννηση του Χριστού συνδέεται με την αναγέννηση του ανθρώπου, με την γέννηση του Χριστού μέσα στον ανθρωπο και την γέννηση του ανθρώπου μέσα στην Εκκλησία, που είναι το Σώμα του Χριστού.Στο Χριστό εχεις την αίσθηση της Ζωής. Και κατέληξε: Η γεννηση του Χριστου ειναι ενα γεγονος ζωής, αίσθηση ζωής, προσωπικης ανακαλυψης, βιωματικης εμπειρίας,δεν εχει καμια σχεση με τη συναισθηματικη διακόσμηση, την εμπορική εκμεταλευση, και το θρησκευτικο βερμπαλισμο-πολυλογια της εορτης.Αυτή την αίσθηση της ζωής θα ψηλαφίσουμε σε οποιο ορθόδοξο εκκλησάκι βρεθούμε στον ορθρο της εορτής, μέσα από μια εκπληκτική ποίηση και την αμεσοτητα της εικόνος:«Ασαρκος γαρ ων, εσαρκώθη εκών και γέγονεν ο ων, ο ουκ ην, δι’ ημάς….Και μη εκστάς της φύσεως, μετέσχε του ημετέρου φυράματος. Εξήλθεν Λόγος εις ανάπλασιν λαών».
Αυτή την αισθηση της ζωης θα ψηλαφησουμε μεσα απο το βασικο δρόμο της θεογνωσίας την ασκηση .Αυτη την αισθηση της ζωης θα ψηλαφησουμε μεσα απο το ζωηφόρο θανατο που ειναι η ταπείνωση.Αυτη την αισθηση ζωης θα ψηλαφήσουμε στο μυστικο Δείπνο της Ευχαριστίας, θα δουμε “που εγεννηθη ο Χριστός”, τον τοπο και τον τροπο της ενωσης του Θεου με τον ανθρωπο.
Η γιορτη ειναι μυστικη, ειναι “μυστηριον μεγα και παραδοξον” Αυτο το μυστηριο καλουμαστε να ζησουμε μεσα απο την εκκλησιαστικη μας εμπειρία σας το ευχομαι ολοψύχως. Καλα και ευλογημένα Χριστουγεννα.

Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013

ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΦΗΝΕΙ ΑΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥΣ Ο ΘΕΟΣ

Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ. Χρυσοστόμου

         
   Καθώς πορευόμεθα προς την μεγάλη εορτή των Χριστουγέννων και ετοιμα-ζόμαστε να δοξάσωμε και να υμνήσωμε τον ενανθρω-πήσαντα Θεό, σκεπτόμεθα πόσο μας αγάπησε ο Θεός και πόσο μας αγαπάει, παρά τα πολλά αμαρτήματά μας και την αποστασία μας απ’ Αυτόν.

Το γεγονός ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος, είναι η πίστωση της πολλής του αγάπης προς εμάς. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος βάζει στο στόμα του Κυρίου μας τα παρακάτω συγκινητικά λόγια: «Διά σε ενεπτύσθην, ερραπίσθην, την δόξαν εκένωσα, τον Πατέρα είασα και προς σε ήλθον τον μισούντα με και αποστρεφόμενον και ουδέ ακούσαι βουλόμενον το όνομά μου. Κατεδίωξα και επέδραμον, ίνα σε κατάσχω, ήνωσά με και συνήψα εμαυτώ. Φάγε με, είπον, πίε με. Καί άνω σε έχω και κάτω συμπλέκομαί σοι... Ουχ απλώς μίγνυμαί σοι, αλλά συμπλέκομαι, τρώγομαι, λεπτύνομαι κατά μικρόν, ίνα πολλή η ανάκρασις γένηται και η μίξις και η ένωσις» (Εις Α΄ Τιμ. ομ. 15).
Λόγια συγκινητικά, τα οποία δηλώνουν την άκρα του Θεού συγκατάβαση και την μέχρι θυσίας σταυρικής αγάπη Του προς το δημιούργημά Του.
Όμως, ενώ ο Ίδιος «λεπτύνεται και μίγνυται ημίν», έχει δώσει και άλλη δυνατότητα παρηγορίας σε μας. Έχομε την Παναγία Μητέρα του, και μητέρα όλων μας, η οποία είναι παραμυθία και σκέπη μας. Έχομε τους Αγίους, οι οποίοι είναι για μας παράκλητοι, μετά τον Παράκλητον. Οι Άγιοι είναι σε κάθε εποχή τα φώτα του κόσμου και το αλάτι της γης. Όχι μόνο συγκινούν και εμπνέουν με τους αγώνες τους και την αγία βιοτή τους ή τα μαρτύριά τους, αλλά στηρίζουν τον ταλαιπωρημένο άνθρωπο με τις προσευχές τους και τις δεήσεις τους.

Καμμιά εποχή δεν έμεινε χωρίς Αγίους. Καί συνεπώς κανείς άνθρωπος δεν έμεινε απαράκλητος ποτέ. Κοντά στους παλαιούς του Θεού θεράποντες, νέοι προστίθενται, κοντά στους πρώτους και οι των μέσων και εκείνοι των εσχάτων χρόνων.

Χαράς λοιπόν ευαγγέλια με την πρόσφατη αγιοκατάταξη του Οσίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου. Ημέρα χαρμόσυνος και ευφροσύνης αναπλάσις η εορτή, η πρώτη επισήμως της ιεράς και φωτοφόρου μνήμης του.

Πολλοί τον εγνώρισαν από κοντά. Πλείστοι ευεργετήθηκαν από τις συμβουλές του. Όλοι ηλεήθησαν από τις προσευχές του. Ενόσω ζούσε έδιδε ελπίδα, αισιοδοξία, παρηγοριά μέσα από τα γεμάτα φως μάτια του και το λαμπερό του πρόσωπο, το οποίο ακτινοβολούσε την χάρη του Θεού.

Ο πόνος του συνανθρώπου του έγινε δικός του πόνος και το δάκρυ του κάθε πονεμένου μεταφέρθηκε από τον Όσιο Πορφύριο προσευχητικά στον Θεό.
Δεν είχε υλικά αγαθά. Ήτο ελεύθερος από τα δεσμά αυτού του κόσμου. Ήτο απλούς, γεμάτος καλωσύνη, γεμάτος αγάπη.

Έλαβε από τον Θεό το προορατικό χάρισμα. Αυτό ήτο το δώρο του, όχι μόνο γι’ αυτόν, αλλά για την παραμυθία των ανθρώπων. Σε εποχή που εψύγη η αγάπη των πολλών , που δεν θέλει ο ένας να βλέπη τον άλλον, που δεν γνωρίζει ή δεν θέλει καν να προφέρη ο ένας το όνομα του άλλου, εκείνος, ο τρισμακάριος, εγνώριζε τους ανθρώπους προτού ακόμη τους δη.

Γι’ αυτό και όταν τον επεσκέπτοντο, τους καλωσόριζε με το όνομά τους. «Καλώς ήλθες Γιώργο... Γιάννη... Μαρία... Κάθισε κοντά μου».

Μάλιστα, όπως μου έλεγε ένας ευσεβής Πατρινός, όταν επεσκέφθη με την οικογένειά του τον π. Πορφύριο, εκείνος μίλησε στα παιδιά με το μικρό τους όνομα. Η μικρή κορούλα της οικογενείας, τώρα πιά μεγάλη, είχε «παρεξηγηθή» και διαμαρτυρήθηκε στον πατέρα της, λέγοντας: «Μπαμπά, γιατί με ξέρει αυτός ο Παπούλης, αφού δεν με έχει ξαναδεί;».

Σ’ αυτή τη δύσκολη εποχή, με τα πολλά προβλήματα, σ’ αυτό τον κόσμο που θέλει να ψαλιδίση τα φτερά της αισιοδοξίας και της ελπίδος, ο Θεός δεν μας εγκατέλειψε. Μέσα στο σκοτάδι λάμπουν τα φώτα, οι παλαιοί και οι σύγχρονοι Άγιοι. Μέσα στην ζοφερή νύχτα της απελπισίας, έρχεται η ελπίδα και αποδιώκει τον φόβο και την οδύνη της ψυχής.

Μέσα στην πολυεπίπεδη κρίση και την έλλειψη αγάπης, έρχεται η θαλπωρή της χάριτος του Θεού, έρχεται η ζεστασιά της ικεσίας των Αγίων. Έρχεται η αύρα του Αγίου Πνεύματος μέσα από τα χαριτόβρυτα λείψανά τους, για να μας παρηγορήση. Έρχονται οι προσευχές των Αγίων μας, οι οποίοι είναι τα όργανα της χάριτος του Θεού. Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον από του νυν και έως του αιώνος.

Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου 2013


Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2013

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΕΙΩΝ 2013





Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2013


Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

Πού να βρω την ψυχή μου

Γιώργος Καστρινάκης

Το ερώτημα αν η Ελλάδα ανήκει στη Δύση επιδέχεται, προφανώς, είτε αρνητική είτε θετική απάντηση.
 Το ενδιαφέρον, ωστόσο, είναι ότι τόσο η μία όσο και η άλλη διχάζεται, αμέσως μετά, σε δυό διαζευκτικές μεταξύ τους παραλλαγές. Ώστε, εν τέλει, να προκύπτουν τέσσερις διαφορετικές εκδοχές της σχετικής απόφανσης:


α) Όχι – δεν ανήκουμε – διότι ανήκουμε στην Ανατολή.
β) Όχι, διότι δεν ανήκουμε ούτε στην Ανατολή ούτε στη Δύση.
γ) Ναι – ανήκουμε – επειδή είμαστε κι εμείς Δύση.
δ) Ναι, επειδή είμαστε η Ανατολή (το ένα από τα δυό ενδεχόμενα) της Δύσης.
Από το σημείο αυτό γίνεται φανερό ότι, για να καταλήξουμε σε συμπεράσματα, χρειάζεται πρώτα να έχουμε αποσαφηνίσει τι είναι η Ελλάδα, τι εισφέρει η Ανατολή, όπως και τι προσκομίζει η Δύση. Δηλαδή, ποιος είναι ο  κ α θ ο ρ ι σ τ ι κ ό ς  εκείνος χαρακτήρας, με βάση τον οποίο διακρίνονται οι ταυτότητες.

Είναι προφανές ότι άλλη απάντηση θα δώσουμε, εδώ, αν δεχτούμε πως οριστικό στοιχείο είναι η θρησκεία, απ’ ό,τι αν δεχτούμε πως είναι η οικονομία ή αν δεχτούμε πως είναι ο πολιτισμός. Ίσως μάλιστα, ακόμα κι αν προκρίνουμε το τελευταίο, σε άλλη πάντως απόκριση θα καταλήξουμε αν πούμε ότι πολιτισμός είναι η κληρονομιά μας, και σε άλλη αν ως πολιτισμό ορίσουμε τον τρόπο ζωής.

Το ζήτημα, ασφαλώς, δεν αναδύεται διόλου απλό. Ακόμα περισσότερο, αν λάβουμε υπ’ όψιν το ενδεχόμενο άλλο να θέλουμε και άλλο (προς ώρας) να είμαστε.
Το σίγουρο, πάντως είναι ότι αν τυχόν συμφωνήσουμε – που νομίζω πως συμφωνούμε – ότι καθοριστικός παράγοντας είναι ο τρόπος ζωής και ζωτική συνιστώσα το τι πράγματι είμαστε (περισσότερο από το τι θα θέλαμε νάμασταν) τότε αναπόφευκτα διαπιστώνουμε ότι – ναι – είμαστε Δύση: Κυρίως διότι σ’ αυτό έχει προσχωρήσει, σύσσωμη, η νέα γενιά της πατρίδας μας. Αφήνοντας, για παράδειγμα, το «life-style» – καταμεσής και της κρίσης! – να ορίζει εισέτι, απ’ άκρου σ’ άκρο, το δημόσιο πεδίο.

Το ερώτημα που απομένει, προδήλως, είναι: Ακόμα κι αν είμαστε, αυτό είναι που θέλουμε; Μ’ άλλα λόγια: Έστω, είμαστε Δύση. Μήπως θα θέλαμε, ωστόσο, να ήμασταν κάτι άλλο απ’ αυτήν;

Θεωρητικό το ερώτημα; Κι όμως: Όχι ακριβώς!
Στο σημείο αυτό, όμως, πρέπει πρώτα να σκιαγραφήσουμε – ακροθιγώς, εδώ – τι περίπου εννοούμε ως (παρούσα) Δύση, τι πάνω κάτω ως (ενεστώσα) Ανατολή. Επιζητώντας, μάλιστα, να απεγκλωβιστούμε από τις δημοσιογραφικές σχηματοποιήσεις τους.


Στον πυρήνα, λοιπόν:
Έχει μάλλον ζωτική σημασία να προσέξουμε ότι αυτό που είναι σήμερα η Δύση δεν έχει καμμιά ομοιότητα με εκείνο που ήταν – καν – εχθές: Έως προσφάτως, αποτελούσε μια αιρετικώς φιλο-χριστιανική τοπιογραφία. Σήμερα απαρτίζει μια συνειδητώς μετα-χριστιανική επικράτεια.

Δεν σημαίνει βεβαίως ότι δεν υπάρχουν φιλοχριστιανικές φωνές, εντός της. Δεν είναι διόλου, όμως, εκείνες που δίνουν το “χρώμα” της: Η “τιτανομαχία” για την “καθημερινότητα” δείχνει να έχει οριστικά καρδηθεί από τις δυνάμεις της αποσυγκρότησης. Εξ ού, άλλωστε, και η αφετηρία (στις μέρες μας) του οικονομικού καταποντισμού της – τον οποίο ελπίζει ότι θα αποτρέψει, μονάχη, η στρατιωτική της ισχύς.

Με τη λακωνικότερη δυνατή διατύπωση: Η Δύση ηττάται στο πεδίο της οικονομίας, για τον απλό λόγο ότι έπλασε έναν άνθρωπο του οποίου η καταναλωτική βουλημία θα υπερβαίνει, ανά πάσα (πλέον) συνθήκη, την παραγωγική του επίδοση. Ένα άνθρωπο που αδυνατεί να ορίσει τον εαυτό του!
Στην αντίπερα όχθη; Εκεί, κυρίως, το άγνωστο. Τι είναι η Ανατολή, στις μέρες μας, το ξέρουμε μέσω μόνο της υπερπαραγωγής των… δημοσιογραφικών συσκευασιών. (Έναν τομέα που ανθοφορεί πάντως, α ν ε ξ α ρ τ ή τ ω ς  σ υ γ κ υ ρ ι ώ ν, στο νεωτερικό δυτικό ημισφαίριο.) Δηλαδή, το αγνοούμε. Βλέπουμε βέβαια την επιστημονική / τεχνική υστέρηση, στις εγγύτερες προς εμάς περιοχές της. Διακρίνουμε όμως (αν θέλουμε) και την εξόφθαλμη ηπιότητα, πραότητα, ηρεμία, της συντριπτικής πλειονότητας των ανθρώπων της που φτάνουν ώς εδώ εξ αιτίας της βιοτικής τους ανέχειας. Ενώ δεν μαθαίνουμε απολύτως τίποτα (αξιόπιστο) όσον αφορά την εσωτερική ζωή του Ιράν: τη χώρα της “αντι-γαλλικής” επανάστασης – δηλαδή το επίκεντρο ενός αποφασιστικά διαζευκτικού απ’ το δικό μας (πλην όμως με προφανή λαϊκή στήριξη) πολιτιστικού εγχειρήματος.


Και, φυσικά, γνωρίζουμε για τους γρήγορους ρυθμούς ανάπτυξης των αναδυόμενων οικονομιών της Άπω Ανατολής. Το πάνυ κρίσιμο ερώτημα, εν προκειμένω, είναι αν αυτή η ανάπτυξη ισοδυναμεί και με ολικό εκδυτικισμό της κουλτούρας τους: Αν τυχόν συμβαίνει έτσι, τότε η ύστερη έκβαση – από τη δική μας οπτική γωνία παρατηρώντας – προβαίνει ήδη ευδιάκριτη…
Έχει σημασία, τώρα, να επιστρέψουμε στο σημείο όπου εξετάζαμε το δικό μας παρόν: Είμαστε – πλέον – Δύση! (Δηλαδή, αυτό μόνο είναι – “αύτανδρη” – η νέα γενιά μας.) Το θέλουμε κιόλας;
Ότι το ερώτημα τούτο δεν είναι, απλώς, θεωρητικό το καταλαβαίνουμε όταν παρατηρήσουμε το διαρκώς… ανανεούμενο φαινόμενο του χάσματος των γενεών – μεταξύ μας!
Ένα φαινόμενο, δηλαδή, που επιμαρτυρεί ότι η Διάπλαση τού Είναι μας από τον Κυρίαρχο (δυτικό, μεταχριστιανικό) Λόγο εμπεριέχει ημερομηνία λήξεως: Όταν ο άνθρωπος ωριμάσει αρκετά ώστε να αποκτήσει τα  π ρ ο σ ω π ι κ ά  του κριτήρια, αυθορμήτως –  μάλιστα, με ραγδαίο ρυθμό – οι προσανατολισμοί… αναδιατάσσονται.

 Αυτό που θέλουμε νάμαστε, γίνεται  ό λ ω ς  διάφορο από εκείνο που οι “δεινοί” των “ορισμών” μάς είχαν πείσει πως θέλαμε…
Σε μια τέτοια στιγμή, οι γεω-πολιτιστικοί προσδιορισμοί ανασημασιοδοτούνται εξ υπαρχής έως εσχάτων.
Κι ό,τι ζητάμε να νοιώθουμε ανακαλύπτουμε πως είναι εκείνο που δεν γινόταν, ποτέ, να έχουμε οριστικά εξορίσει από το στερέωμα της νοσταλγίας μας: «Δεν γινόταν», εξ αιτίας του πλήθους των αναγκών της ψυχής μας προς τις οποίες, αυτό, εξακολουθεί να αποκρίνεται.
Είναι τότε που η εκθαμβωτική δημιουργικότητα της γενιάς του ’30 στην ποίηση και τη ζωγραφική, ή οι μεγαλειώδεις επιδόσεις της γενιάς του ’60 στη μουσική αλλά και στη θεολογία (τη μήτρα, αυτή, οιουδήποτε λόγου) επισημαίνουν για μας τον τόσο συνταρακτικά αναγνωρίσιμο – ως βαθύτατα οικείο – εκείνο δρόμο που θα μας επιτρέψει να αντλήσουμε όσο και να συνθέσουμε από όλες, ανεξαίρετα, τις προελεύσεις της οικούμενης σφαίρας μας.
Μεταστοιχειώνοντάς το σε κάτι που – παθητικώς προσδοκούντες – δεν το βρίσκουμε (ιδού, σήμερα) ετοιμοπαράδοτο πουθενά.

Πηγή: Αντίφωνο, δημοσιεύθηκε στο τεύχος 240 (Σεπτέμβριος 2012) της “Πειραϊκής Εκκλησίας”, στα πλαίσια του αφιερώματος: «Ανήκομεν εις την Δύσιν;»


Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2013

Λαμπρές οι εορταστικές εκδηλώσεις στη Σερβία ( Beograd - Nis - Podgorica ), για τα 1.700 χρόνια από την υπογραφή του Διατάγματος των Μεδιολάνων

Τα εγκαίνια του Ιερού Ναού Αναστάσεως Κυρίου στην πόλη Ποντγκόριτσα, πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου, τελέσθηκαν την Δευτέρα  το πρωί από τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο και τους Προκαθήμενους των Ορθοδόξων Εκκλησιών με αφορμή τις εορταστικές εκδηλώσεις για τα 1700 χρόνια από την υπογραφή του Διατάγματος των Μεδιολάνων, παρουσία Ιεραρχών του Πατριαρχείου Σερβίας, του προέδρου του Μαυροβουνίου Φίλιπ Βουγιάνοβιτς, κληρικών και λαϊκών.








Η κατασκευή του Ναού ξεκίνησε το 1993 με την ευλογία του Μητροπολίτη Μαυροβουνίου. Ο θεμέλιος λίθος τέθηκε από τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο και τον Μακαριστό Πατριάρχη Σερβίας Παύλο, παρουσία πολλών Ιεραρχών από το Πατριαρχεία Σερβίας, Ρωσίας, την Εκκλησία της Ελλάδος, κληρικών και χιλιάδων πιστών.

Ο Μητροπολίτης Μαυροβουνίου και Παραθαλασσίας κ.κ.Αμφιλόχιος Ράντοβιτς
Ο Μητροπολίτης Νις Ιωάννης Πούριτς

Με την οικονομική υποστήριξη της κυβέρνησης του Μαυροβουνίου και από τις δωρεές πιστών συνεχίζονται οι εργασίες αποπεράτωσης του Ναού.
Στις 28 Δεκεμβρίου 2006 εγκαταστάθηκαν οι 17 καμπάνες του Ναού.


Ο Μητροπολίτης Μαυροβουνίου σε μήνυμά του αναφέρει πως «ο Ναός της Αναστάσεως του Κυρίου, θα είναι από τα πιο σημαντικά ιστορικά έργα της γενιάς μας, αλλά και ολόκληρου του Σερβικού λαού».(Πηγή:http://www.lavaron.gr/press-release/ta-egkenia-tou-naou-tis-anastaseos-tou-kiriou-stin-pontgkoritsa)

Τρίτη 8 Οκτωβρίου 2013

Λαμπρές οι εορταστικές εκδηλώσεις στη Σερβία ( Beograd - Nis - Podgorica ), για τα 1.700 χρόνια από την υπογραφή του Διατάγματος των Μεδιολάνων

Λαμπρό πατριαρχικό συλλείτουργο μπροστά από τον καθεδρικό Ναό του Αγίου Κωνσταντίνου στην πόλη Νις της Σερβίας

Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2013,

Κορυφώθηκαν οι εορταστικές εκδηλώσεις στη Νις της Σερβίας, γεννέτειρα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, για την επέτειο των 17 αιώνων από την υπογραφή του Διατάγματος των Μεδιολάνων. Το πρωί της Κυριακής τελέστηκε λαμπρό πατριαρχικό συλλείτουργο προεξάρχοντος του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου και συλλειτουργούντων των Πατριαρχών Ιεροσολύμων Θεόφιλου, Μόσχας Κύριλλου, Σερβίας Ειρηναίου και των Αρχιεπισκόπων Κύπρου Χρυσόστομου, Αθηνών Ιερώνυμου, Αλβανίας Αναστάσιου και Βαρσοβίας Σάββα, καθώς και των εκπροσώπων των άλλων ορθόδοξων Εκκλησιών και ιεραρχών του Πατριαρχείου Σερβίας.


Τη Θεία Λειτουργία παρακολουθήσαν η πολιτειακή και πολιτική ηγεσία της Σερβίας με επικεφαλής τον Πρόεδρο της Σερβίας Τόμισλαβ Νίκολιτς και τον πρωθυπουργό Ίβιτσα Ντάτσιτς και τα μέλη της κυβέρνησης.
Ιδιαίτερη σημαντική σε συμβολικό, αλλά και ουσιαστικό επίπεδο ήταν η παρουσία εκπροσώπων των άλλων χριστιανικών εκκλησιών και θρησκευτικών κοινοτήτων, από τη Ρωμαιοκαθολική και την Αγγλικανική εκκλησία, εκπρόσωποι του Ισλάμ και άλλων θρησκευτικών κοινοτήτων.








Η παρουσία των πιστών, σύμφωνα με τα σερβικά Μέσα Ενημέρωσης ήταν εντυπωσιακή, καθώς την Πατριαρχική Θεία Λειτουργία που τελέσθηκε μπροστά από τον καθεδρικό ναό του Αγίου Κωνσταντίνου της Νις παρακολούθησαν περίπου 15.000 πιστοί.
Ο Πατριάρχης Σερβίας Ειρηναίος απένημε σε ανάμνηση των εορταστικών εκδηλώσεων στον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, τους ορθόδοξους προκαθημένους, τους εκπροσώπους των ορθόδοξων Εκκλησιών και τους παριστάμενους αρχιερείς την ύψιστη τιμητική διάκριση της Σερβικής Εκκλησίας, το παράσημο του Αγίου αυτοκράτορα Κωνσταντίνου.






Ναϊσσός, η γεννέτειρα του Μεγάλου Κωνσταντίνου

Η Ναϊσσός ή Νις (παλιότερα και Νίσσα) (Σερβικά: Ниш, Niš), είναι πόλη στη Σερβία, στις όχθες του ποταμού Νισάβα. Είναι η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της χώρας μετά από το Βελιγράδι και το Νόβισαντ, με πληθυσμό 305.518 κατοίκων.  (Πηγή: Amen.gr-Πύλη Εκκλησιαστικων Ειδήσεων)

Λαμπρές οι εορταστικές εκδηλώσεις στη Σερβία ( Beograd - Nis - Podgorica ), για τα 1.700 χρόνια από την υπογραφή του Διατάγματος των Μεδιολάνων

Λαμπρή Δοξολογία στο Βελιγράδι
Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2013,
Την έναρξη των εορταστικών εκδηλώσεων για την συμπλήρωση 1.700 ετών από την υπογραφή του Διατάγματος των Μεδιολάνων σηματοδότησε η πανηγυρική δοξολογία στον καθεδρικό ναό του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στο Βελιγράδι, χοροστατούντος του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου.



Στην πρωτεύουσα της Σερβίας βρίσκονται από την Παρασκευή όλοι οι Ορθόδοξοι προκαθήμενοι, αλλά και εκπρόσωποι Εκκλησιών, δίνοντας πανηγυρικό τόνο στις εορταστικές εκδηλώσεις. Στη δοξολογία παρέστησαν ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Θεόφιλος, ο Πατριάρχης Ρωσίας Κύριλλος, οι Αρχιεπίσκοποι Κύπρου Χρυσόστομος, Αθηνών Ιερώνυμος, Αλβανίας  Αναστάσιος, ο Μητροπολίτης Βαρσοβίας Σάββας και εκπρόσωποι άλλων Ορθοδόξων  Εκκλησιών.






Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος εξήρε το έργο του Πατριάρχη Σερβίας, αλλά και το φρόνημα του συνόλου του σερβικού λαού για τις δοκιμασίες που έχει περάσει και υπομείνει στωικά στο διάβα του ιστορικού χρόνου. Στην αντιφώνηση του ο Πατριάρχης Σερβίας εξέφρασε την ικανοποίησή του για την παρουσία των Ορθόδοξων προκαθημένων στο Βελιγράδι, αλλά και εκπροσώπων της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και άλλων χριστιανικών κοινοτήτων και το μήνυμα που αυτή η κίνηση στέλνει σε όλο τον χριστιανικό κόσμο.
Μετά την πανηγυρική Δοξολογία οι Ορθόδοξοι προκαθήμενοι επισκέφθηκαν τον πρόεδρο της Σερβίας Τόμισλαβ Νίκολιτς. ( Πηγή : Amen.gr  - Πύλη Εκ-κλησιαστικων Ειδήσεων )





Δευτέρα 26 Αυγούστου 2013

ΠΛΗΘΟΣ ΛΑΟΥ ΣΤΑ ΕΓΚΩΜΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΟΝ ΟΣΙΟ ΙΩΑΚΕΙΜ ΕΞΩ ΑΓΥΙΑΣ ΠΑΤΡΩΝ

Με εκκλησιαστική μεγαλοπρέπεια εορτάστηκε η Κοίμηση της Θεοτόκου στον Ιερό Ενοριακό μας Ναό, τόσο την παραμονή, όσο και την ημέρα της Εορτής.Πλήθος πιστών απο την Εξω Αγυιά και την ευρύτερη περιοχή,  συνέρρευσαν στον Οσιο Ιωακείμ, που είχε ευπρεπιστεί και στολιστεί κατάλληλα για την Θεομητορική εορτή.


Στις 7.00 το απόγευμα της Τετάρτης 14 Αυγούστου οι μελωδικές καμπάνες του Οσίου σήμαναν χαρμόσυνα την έναρξη του Πανηγυρικού Εσπερινού. Ο σημαιοστολισμός και τα άνθη εδωσαν ενα διαφορετικο τόνο  στη μεγάλη Θεομητορική εορτή το Πάσχα του Καλοκαιριού. Η εικόνα της Κοίμησης στο προσκυνητάρι και στο κέντρο της εκκλησίας στολισμένο με άνθη το κουβούκλιο του Επιταφίου.Πιο πισω οι αρτοι ομορφα τοποθετημενοι για την ωρα της αρτοκλασίας.




Οι Ιεροψάλτες του Ναού μας κ.Αναστάσιος Αρνιακός Κοινωνικός Λειτουργός και Γεώργιος Βαφειάδης Ιατρός, συνεπικουρουμενοι απο τον κ.Μπελαβγένη, αφού απέδωσαν θαυμάσια τα στιχηρά της ημέρας και μετά την είσοδο, την επιλύχνιο ευχαριστία και τα αναγνώσματα, αφού ψάλθηκε ένα στιχηρό της λιτής  έγινε η αρτοκλασία. Μετα τα αποστιχα ακολουθησε η ομιλία του π.Ιωάννη και  η περιφορά εντός του Ναού του “σώματος” της Παναγίας.
Η ιερή εικόνα τοποθετήθηκε στο κουβούκλιο του Επιταφίου και εψάλη το “Απόστολοι εκ περάτων”.Ακολουθησαν οι τρεις στάσεις των εγκωμίων στην Κοίμηση της Θεοτόκου .Ενεργα συμμετειχε ο λαος στην συμψαλμωδηση των Εγκωμίων.




Εν συνεχεία ξεκίνησε η ιερή πομπή με επικεφαλής τους Σαμαρείτες.Ακολουθούσαν τα εξαπτέρυγα,η Εικόνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, οι ιεροψάλτες ο  ιερεύς,ο Επιτάφιος της Παναγίας,και ο πιστός λαός . Συγκινητική και η παρουσία των “μυροφόρων” κοριτσιών που έραναν τον Επιτάφιο με άνθη.Ακολούθησε το πέρας της ακολουθίας με το απολυτίκιο της Κοιμήσεως της Θεοτόκου,  και την  απόλυση, ο Εθνικός Υμνος  και οι ευχές του εφημερίου προς όλους.




Την άλλη ημέρα το πρωί οι καμπάνες ήχησαν χαρμόσυνα αναγγέλλοντας τον Όρθρο της εορτής και στη συνέχεια την Θεία Λειτουργία.Κατάμεστος ο Ναός του Οσίου Ιωακείμ από πιστούς όλων των ηλικιών που παρακολούθησαν τα ιερά δρώμενα με ευλάβεια ενώ  ολοι σχεδόν προσήλθαν να μεταλάβουν των Αχράντων Μυστηρίων.

Ο π.Ιωάννης  ευχαριστησε τον ευσεβή λαό του Θεού για την συγκλονιστική συμμετοχή του στις εορταστικές εκδηλώσεις προς τιμήν της Κυρίας Θεοτόκου και  ευχήθηκε καταλλήλως. Τέλος ευχαριστησε για μια ακόμη φορα τον επιχειρηματία κ.Αλέξιο Μακρή για την προσφορα του σε ανθη και στον καλλιτεχνικο στολισμό του Επιταφίου.