Ο Αρχιεπισκοπος Ιερωνυμος στον Σκαι

 Χ. Τσούκας - Χ. Γιανναράς: Kρίση και υπέρβαση

Ο IANOS παρουσιάζει τον Κύκλο Εκδηλώσεων "Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΑΠΟΓΝΩΣΗ. Ερεθίσματα δημιουργικού προβληματισμού", όπου ο Χαρίδημος Τσούκας συζητάει για την κρίση και την υπέρβασή της.Πρώτος συνομιλητής το Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2010 ήταν ο κ. Χρήστος Γιανναράς.

Πηγη: Αντιφωνο

Ευκαιρίες απασχόλησης για ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες

Η επαγγελματική κατάρτιση και η δημιουργία θέσεων εργασίας για συμπολίτες μας που ανήκουν σε ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες είναι ο στόχος του σχεδίου με τίτλο «Αποστολή για την Κοινωνική Ένταξη και Απασχόληση Ευάλωτων Ομάδων»  που υλοποιείται από την Αναπτυξιακή Σύμπραξη «Δίκτυο Αλληλεγγύης» στην οποία συμμετέχει και η Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Το σχέδιο προβλέπει την επαγγελματική κατάρτιση των ωφελουμένων και την παροχή υποστηρικτικών υπηρεσιών (συμβουλευτικές υπηρεσίες κ.ά.) για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.

Το Σχέδιο εντάσσεται στο πλαίσιο της δράσης 3 :«Τοπικές δράσεις κοινωνικής ένταξης για ευάλωτες ομάδες» της Κατηγορίας Παρέμβασης 1: «Πρόληψη και αντιμετώπιση του κοινωνικού αποκλεισμού ευπαθών ομάδων του πληθυσμού» του Θεματικού Άξονα Προτεραιότητας 4: «Πλήρης ενσωμάτωση του συνόλου του ανθρώπινου δυναμικού σε μια κοινωνία ίσων ευκαιριών», του Επιχειρησιακού Προγράμματος «Ανάπτυξη Ανθρώπινου Δυναμικού» 2007-2013».

Απευθύνεται σε: α) μακροχρόνια άνεργους άνω των 45 χρόνων με χαμηλά τυπικά προσόντα, β) άνεργους ευρισκόμενους σε κατάσταση φτώχειας ή απειλούμενους από φτώχεια, γ) άστεγους συμπολίτες μας.

Οι ενδιαφερόμενοι πρέπει να είναι κάτοικοι Δήμου Αθηναίων ή Μοσχάτου – Ταύρου και μπορούν να υποβάλουν αιτήσεις συμμετοχής στο πρόγραμμα ως τις 26 Οκτωβρίου 2012.

Για την πλήρη παρουσίαση του Σχεδίου προς τους ενδιαφερόμενους η Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος, διοργανώνει ημερίδα την Παρασκευή 19 Οκτωβρίου και ώρα 10:00 π.μ. στο Θεολογικό Οικοτροφείο της Αποστολικής Διακονίας (Ελευθερίου Βενιζέλου 42, Αγία Βαρβάρα Αττικής –δίπλα στο Προσκύνημα της Αγίας Βαρβάρας).

Πηγη: Ρομφαια

Χρηστου Γιανναρα : "Η ελληνική ταυτότητα στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι."

Διάλεξη του ομότιμου καθηγητή Φιλοσοφίας Χρήστου

Γιανναρά στην Λωζάννη στις 19 Φεβρουαρίου του

2012.Κυριακή Ξενοδοχείο Continental, Λωζάννη

Πηγή: Αντιφωνο

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΣΑΚΗ

Του Ηλία Βουτσινά

Γνωρίστηκα με τον Θανασάκη, στις 15 Σεπτεμβρίου του 2010. Μόλις είχα πρωτοδιοριστεί στην Ζαβέρδα Βόνιτσας Αιτωλο-ακαρνανίας. Ήταν ημέρα Τρίτη. Την προηγούμενη, είχε τελεστεί ο Αγιασμός, που κατόπιν αδείας απουσίαζα. Έτσι, η πρώτη μου μέρα ήταν η Τρίτη. Είχαμε ενημερωθεί ότι θα είχαμε στην Α΄ Γυμνασίου και ένα παιδί με σύνδρομο Down. Ήξερα από μια εμπειρία ενός έτους σε Ειδικό Σχολείο, πως αυτά τα παιδιά έχουν περισσότερη ανάγκη από τα υπόλοιπα στο να νιώθουν μια ασφάλεια, μια σιγουριά και ότι κάποιος νοιάζεται για αυτά. Στο διάλειμμα λοιπόν, έκανα μιά βόλτα στο προαύλιο και τον εντόπισα να παίζει με αλλά. Έκανα πως γνωριζόμουνα με τα παιδιά και απευθύνθηκα και σε αυτόν. Μου φάνηκε πολύ απλό μα και σημαντικό να πράξω έτσι. Και πράγματι, την άλλη μέρα, με το που με είδε με έσφιξε δυνατά στην αγκαλιά του μαζί με το τεράστιο εκείνο χαμόγελό του.

Δεν είμαι από τους ανθρώπους που ωραιοποιούν τα πράγματα. Ούτε από αυτούς που λένε πως το χωριό είναι ωραίο και ή πόλη απαίσια και το αντίθετο. Υπό διαφορετικές συνθήκες το ίδιο είναι, ανάλογα με το τι ζητάς και τι υποχωρήσεις θέλεις να κάνεις. Εκείνο όμως που έχει το χωριό είναι στο ζήτημα της διαφορετικότητας. Όχι πάντα, σε ορισμένες πτυχές αυτής. Όπως με τον Θανασάκη. Τα παιδιά είχαν μεγαλώσει μαζί του, από τότε που θυμόντουσαν τον εαυτό τους, ήξεραν και τον Θανασάκη. Επομένως, δεν τους έκανε καθόλου εντύπωση η διαφορετικότητά του. Τον θεωρούσαν σαν έναν από αυτούς και καθόλου δεν τον ξεχώριζαν. Και μάλιστα τον πρόσεχαν κατά δύναμιν. Τα έβλεπα αυτά και αναρωτιόμουν. Αν ο Θανασάκης ζούσε στην Πάτρα ή σε κάποια άλλη πόλη και πήγαινε σε κάποιο γυμνάσιο, πόσο δύσκολα θα περνούσε μέσα από τον χλευασμό και τον ρατσισμό των συμμαθητών τους. Που στην ουσία είναι ο χλευασμός της ίδιας της κοινωνίας προς τον εαυτόν της. Είναι ο εγωϊσμός των ανθρώπων που απαρτίζουν την κοινωνία. Ο καθένας θεωρεί πως είναι ανώτερος από τους άλλους, οι όμοιοι ανώτεροι από τους άλλους ομοίους, και η κάθε κοινωνία ανώτερη από τις άλλες. Ένα ελάττωμα, μια διαφορετικότητα, κάτι που να εξέχει, τους χαλάει αυτόν τον κόσμο που προσπαθούν να φτιάξουν για αυτό και το εξοβελίζουν, το χλευάζουν, το κατακρίνουν, το απομονώνουν. Τους χαλάει την ουτοπία της ιδανικής κοινωνίας στην οποία πιστεύουν πως ζουν.

Στην πραγματικότητα, αυτές οι διαφορετικότητες που βλέπουν είναι κόλαφος για τους ίδιους. Είναι έλεγχος για τον εγωϊσμό τους, την ατομικότητά τους, την αδιαφορία προς τους άλλους και την προσοχή τους ολοκληρωτικά στον εαυτούλη τους. Έλεγε κάποτε συνάδελφος θεολόγος, χαρακτηρίζοντας ένα περιστατικό, που ένας μαθητής σε αναπηρικό καρότσι παρακολουθεί μαθήματα σε κανονικό Δημοτικό μαζί με τα άλλα τα παιδιά, πως αυτό δεν είναι σωστό γιατί είναι αντιαισθητικό να τον βλέπουν τα κανονικά. Και δικαιολογούσε την άποψή του, λέγοντας πως υπάρχον θεωρίες παιδαγωγών και επιστημόνων.

Αυτό θα μας φάει. Η θεοποίηση της γνώσης, της ορθολογιστικής σκέψης, και η εξοβέλιση της αγάπης. Γνώση χωρίς αγάπη, κριτική σκέψη χωρίς άνευ όρων αγάπης προς τον άλλον, είναι καταστροφή. Και αγράμματος να είσαι, άμα ξέρεις να αγαπάς, μορφώνεις περισσότερο από ότι 100 διανοούμενος που τους λείπει αυτό. Αγάπη σημαίνει να βλέπεις τον άλλο ως πρόσωπο Θεού. Να βλέπεις τον ίδιο Θεό. Ξέρω, είναι δύσκολο να αγαπάς όλους, και πρώτος εγώ. Μπορείς όμως να μην κρίνεις τους άλλους μέσα από τα δικά σου μέτρα και σταθμά. Με βάση αυτό το οποίο εσύ πιστεύεις, θεωρείς, νομίζεις, κρίνεις. Όταν πιστεύεις ότι έχεις δίκαιο και θες τους άλλους να συμμορφώνονται σύμφωνα με το δικό σου θέλω. Αυτό είναι ένα πρώτο βήμα. Αλλά πολύ σημαντικό. Η άνευ όρων αγάπη ναι, είναι δύσκολη και θέλει δυνατό και μακροχρόνιο πνευματικό αγώνα. Αλλά το πρώτο βήμα πιστεύω μπορούμε να το κάνουμε. Ας μην αγαπάμε τους άλλους με τα ελαττώματά τους. Ας τους ανεχόμαστε όμως, ας τους σεβόμαστε, ας τους δεχόμαστε. Γιατί και εμείς δεν είμαστε καλύτεροι. Αν δεν μπορούμε να σεβόμαστε τους άλλους, σημαίνει πως έχουμε τέτοιο εγωϊσμό που έχουμε τυφλωθεί. Και νομίζουμε πως απλά κάνουμε το σωστό διορθώνοντας τους άλλους. Μα σου ζήτησε ή σε διόρισε κανένας τιμητή και διορθωτή των άλλων; Όχι. Κρίνε πρώτα τον εαυτό σου και άσε τους άλλους. Ο Θεός έχει το δικό του σχέδιο για τον καθένα. Ὅτι τὴν ἀνομία μου ἐγὼ γινώσκω καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μου ἐστι διὰ παντός.

Ευτυχώς όμως, υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι, που δεν σκέφτονται έτσι. Μου έλεγε -σε αντιδιαστολή με το προηγούμενο περιστατικό- συνάδελφος φιλόλογος, πως ενώ η κόρη της ηλικίας 4 ετών, έπαιζε με τις κούκλες της, έσπασε το χέρι μιας και ήθελε να την πετάξει. Και η συνάδελφος τί έκανε; Της είπε: Όχι, δεν θα την πετάξουμε. Επειδή έσπασε το χέρι δεν σημαίνει πως είναι άχρηστη. Και την έχουν εκεί και παίζει ακόμα η μπέμπα μαζί της. Και αυτό το έκανε όπως μου είπε για να μάθει στην κόρη της από την μικρή ηλικία, πως να αντιμετωπίζουμε ανθρώπους που είναι διαφορετικούς από εμάς. Περιττό να πω πως η έκπληξή μου ήταν τεράστια. Αφενός γιατί υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται με αυτόν τον τρόπο, αφετέρου πως δεν είχα σκεφτεί καν αυτό το συμβολικό πράγμα.

Ας επανέλθουμε όμως στον φίλο μου τον Θανασάκη.

Από την πρώτη μέρα γίναμε κολλητοί. Προσπαθούσα στα διαλείμματα να κλέβω χρόνο και να παίζουμε μαζί. Στο μεταξύ, επειδή όπως ήταν φυσικό, το να παρακολουθεί ένα παιδί με νοητική ηλικία πεντάχρονου μια κανονική τάξη α΄ Γυμνασίου, είναι σαν να παρακολουθούμε οι περισσότεροι μαθήματα κβαντικής μηχανικής, έκανε φασαρία και κάποιοι συνάδελφοι δεν τον θέλανε γιατί τους χαλούσε το μάθημα. Για αυτό, ύστερα από αίτημά τους και σε συνεννόηση με την διευθύντρια, τον έπαιρνα στα κενά μου και του έκανα μάθημα.

Όταν λέμε μάθημα, μην φανταστείτε τίποτα το ιδιαίτερο. Απλώς τον απασχολούσα για να μπορέσει να νιώθει μια οικειότητα, μια ζεστασιά, μια ασφάλεια. Παίζαμε, κάναμε την αλφαβήτα, μπαίναμε στο διαδίκτυο, κάναμε αστεία.

Θυμάμαι, μιά μέρα του Δεκέμβρη. Είχα μάθημα στο πάνω όροφο Γ΄ Λυκείου και μάλιστα μάθημα κατεύθυνσης. Ώσπου κτυπάει την πρώτα μια συνάδελφος που είχε κενό και μου είπε να κατέβω κάτω, όπου υπάρχει πρόβλημα. Τί είχε συμβεί; Ας αφήσω να τα διηγηθεί η συνάδελφος που είχε μάθημα.

Μπαίνει λοιπόν η συνάδελφος μέσα στην τάξη, όταν κτύπησε το κουδούνι. Δεν είδε τον Θανασάκη· καλύτερα είπε από μέσα της, έτσι θα κάνω μάθημα με την ησυχία μου. Περνάει κανένα 15λεπτο όταν μια μαθήτρια που καθόταν στο πρώτο θρανίο μπροστά από την έδρα φωνάζει: Κυρία, ο Θανασάκης μου πειράζει τα πόδια. Τί είχε συμβεί; Τόση ώρα ο Θανάσης ήταν κάτω από την έδρα και δεν τον είχε πάρει είδηση. Πάει η συνάδελφος να τον βγάλει δεν έβγαινε. Ε, καλύτερα είπε από μέσα της, αφού κάθεσαι ήσυχος, κάτσε εκεί. Μόνο που ύστερα από λίγο ο Θανασάκης άρχισε να κτυπάει την έδρα με το κεφάλι του. Εκεί τα χρειάστηκε η συνάδελφος, σου λέει μη συμβεί τίποτα και βρω τον μπελά μου. Πάει να τον βγάλει, δεν έβγαινε· φωνάζει μια άλλη συνάδελφο από το γραφείο τίποτα· φωνάζει την υποδιευθύντρια, πάλι τίποτε. Έτσι με φωνάζουν εμένα. Τού λέω: Θανάση βγες γιατί θα φωνάξω τον ξάδελφό σου τον Βασίλη. Και να δείτε τον Θανασάκη, λούης έγινε. Δεν έκανα κάτι το σοφό ή ιδιαίτερης δυσκολίας. Αλλά επειδή είχα ασχοληθεί λίγο με το παιδί, ήξερα τι το φοβίζει και τι όχι. Δεν χρειάζεται να είσαι έξυπνος ή ειδικός. Λίγη ασχολία μαζί τους θέλουν όλοι. Και όλα λύνονται.

Για αυτό ερχόσουν μόνος σου κάθε μέρα και με ρώταγες αν έχουμε μάθημα.

Αλλά που να ασχοληθείς με τους άλλους όταν κλεισμένος στο καβούκι σου. Όταν το μόνο που σκέφτεσαι είναι πως να βρεις τρόπους να περνάς εσύ καλά. Ο Νίτσε έλεγε, πως· η κόλασή μου είναι οι άλλοι. Ναι η κόλασή μας είναι οι άλλοι. Όταν μας ενοχλούν τα πάντα σε αυτούς, η κόλασή μας είναι οι άλλοι. Όταν θέλουμε να τους κάνουμε σύμφωνα με τα δικά μας θέλω, ναι η κόλασή μας είναι οι άλλοι. Όταν τους ζηλεύουμε και δεν μας φτάνει η δικιά μας ευτυχία, αλλά θέλουμε να καταστρέψουμε ή να ξεπεράσουμε την ευτυχία των άλλων, ναι η κόλασή μας είναι οι άλλοι. Ακόμα και στην περίπτωση που χωρίς να έχουμε κάνει κάτι, οι άλλοι μας πολεμάνε, δεν χρειάζεται να πέφτουμε στην κατάθλιψη. Ας τους βλέπουμε ως εξαπατημένους από τον εχθρό, ως υποχείριά του και έτσι θα τους δικαιολογούμε και η θλίψη μας θα είναι πιο υποφερτή καθώς θα πιστεύουμε ότι δεν προέρχεται από τους ανθρώπους αλλά από τον διάβολο. Και να τότε πως ο άλλος παύει να είναι κόλασή μας.

Ας επανέλθουμε πάλι στον Θανασάκη.

Ήταν Απρίλιος. Τελευταία βδομάδα πριν τις διακοπές του Πάσχα. Την Πέμπτη, το Γυμνάσιο θα πήγαινε εκδρομή στην Πάτρα. Θα το συνοδεύανε τέσσερις συνάδελφοι. Δύο μέρες πριν, με καλεί η διευθύντρια και μου ανακοινώνει πως οι συνοδοί συνάδελφοι δεν δεχόντουσαν να αναλάβουν τον Θανασάκη και ή θα έπρεπε να υπάρχει ειδικά για αυτόν συνοδός, ή δεν θα πήγαινε μαζί τους, ή δεν θα συνοδεύανε. Και μου ζητά να τον συνοδέψω εγώ και να είμαι συνέχεια μαζί του.

Και πράγματι έτσι έγινε. Πήγαμε βόλτα στην Πάτρα, ήπιαμε την πορτοκαλάδα μας, ψωνίσαμε στα Jumbo, φάγαμε στα Goodys, και γυρίσαμε πίσω. Δεν με ενόχλησε, δεν μου δημιούργησε πρόβλημα, όλα ήταν ήρεμα. Απλώς ήθελε κάποιον άνθρωπο πάνω κατά πάνω. Και φυσικά αυτό δημιουργούσε πρόβλημα στους συναδέλφους που είχαν αμολύσει τα παιδιά στο εμπορικό κέντρο, και είχανε πάει στο παρακείμενο εστιατόριο και ανοίγανε κρασιά και τρώγανε.

Και πέρασε η χρονιά. Και την επόμενη δε ήμουν πάλι στο ίδιο σχολείο. Και με ζήταγε ο Θανασάκης. Και εγώ τον ζήταγα. Και πέρασε και η νέα χρονιά από μακριά. Ήρθε καλοκαίρι.

Και ξαφνικά, στις 22 Ιούλη, μαθαίνω ότι είχες πάει για μπάνιο, ως συνήθως με πλημμελή επιτήρηση. Και έπαθες επιληψία ενώ κολυμπούσες. Και το σώμα σου για ώρα κείτονταν στην θάλασσα. Έπαθα σοκ. Και δεν οδηγούσα να ερχόμουν στη κηδεία να σε έβλεπα για τελευταία φορά. Μου στοίχισε. Αλλά τώρα, ελπίζω πως θα είσαι στον Παράδεισο. Ένα παιδί, με νοητική ηλικία πεντάχρονου τί αμαρτίες να έχει κάνει. Και ελπίζω, όταν έρθει η δικιά μου ώρα του θανάτου, να πεις κανένα καλό λόγο για τον παλιό σου καθηγητή στον Θεό, και να με βάλει σε καμιά γωνία, εκεί στην άκρη του Παραδείσου.

Είδες τον διπλανό σου, είδες τον Θεό σου, λένε οι Άγιοι Πατέρες. Όταν αγαπάς τον άλλο, όντως βλέπεις τον Θεό σου. Γιατί ο Θεός είναι αγάπη όπως λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Και είναι ψεύτης όποιος λέει ότι αγαπάει τον Θεό αλλά δεν αγαπάει τον διπλανό του. Γιατί πώς είναι δυνατό  να αγαπάς τον Θεό, που δεν βλέπεις και να μην αγαπάς τον διπλανό σου που τον βλέπεις;

Αντίο Θανασάκη. Και καλή αντάμωση

 VOUTSINASILIAS