Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2011

ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΤΕΧΘΗ - ΑΛΗΘΩΣ ΕΤΕΧΘΗ


Χριστός γεννάται δοξάσατε

Χριστός εξ ουρανών απαντήσατε

Χριστός επί γης υψώθητε.

 Άσατε τω Κυρίω πάσα η γη, και εν ευφροσύνη,

 ανυμνήσατε λαοί, ότι δεδόξασται.

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

Λαμπρὰ Εγκαίνια του Εκκλησιαστικου Λυκείου καὶ της Εκκλησιαστικης Εστίας Πατρων 14 – 11 – 2011


Μ λαμπρότητα εγιναν τ εγκαίνια του κτιρίου του νέου Εκκλησιαστικου Λυκείου Πατρων κα τς Εκκλησιαστικης Εστίας της Ιερας Μητροπόλεως, στν Παραλία Πατρων, απ τν Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνων & πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμο, ο οποιος ηλθε γι’αυτν τν σκοπ στν Πάτρα, προσκεκλημένος απ τν Σεβ. Μητροπολίτη Πατρων κ.κ. Χρυσόστομο.


Η τελετ εγινε μέσα σ κλιμα βαθειας συγκίνησης μ τν συμμετοχ των Πολιτικων, Στρατιωτικων, Αστυνομικων, Λιμενικων, Εκπαιδευτικων κ.λ.π. Αρχων καί Φορέων της Περιφέρειας καί του τόπου μας κα πλήθους κόσμου, νω παρόντες ηταν σχεδν ολοι οι Κληρικο της Ιερας Μητροπόλεώς μας.
Τν Μακαριώτατο υπεδέχθησαν ο Διευθυντής, οι Καθηγητα κα οι Μαθητα του Εκκλησιαστικου  Λυκείου. Η χορωδία των Μαθητων εψαλε τ «Αξιόν εστί».
Αφου ετελέσθη ο Αγιασμός, μίλησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρων κ. Χρυσόστομος, ο οποιος ευχαρίστησε τν Μακαριώτατο κα ανεφέρθη στ ιστορικό της ανεγέρσεως του κτιριακου συγκροτήματος, στς δυσκολίες, στος πολλος κόπους κα στς θυσίες, ωστε ν φθάσωμε στν ημέρα των Εγκαινίων. Επίσης ευχαρίστησε ολους οσοι εβοήθησαν στν ωραία αυτ προσπάθεια, ωστε ν ολοκληρωθη αυτ τ εργο αγάπης της τοπικς Εκκλησίας πρς τν τοπικ κοινωνία.
Εν συνεχεί ομίλησε μ λόγια θερμ κα μ βαθει νοήματα ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνων & πάσης Ελλάδος κ. κ. Ιερώνυμος, ο οποιος ανεφέρθη στ εργο τς Εκκλησίας στος σύγχρονους καιρούς, στ σύγχρονη πολυεπίπεδη κρίση καί στν ανάγκη αντιμετωπίσεως της κρίσεως μέσα π τν ενότητα κα τν συναίνεση.  Επίσης επήνεσε τν πρωτοβουλία του Σεβ. Μητροπολίτου Πατρων γι τν ανέγερση του συγκεκριμένου εργου αγάπης.


Στην ομιλία του ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών & πάσης Ελλάδος, μεταξύ των άλλων, είπε:
«Ο τόπος μας, ιδιαίτερα σήμερα, χρειάζεται τη συνεργασία Εκκλησίας και Πολιτείας» επισήμανε, μεταξύ άλλων, σήμερα το απόγευμα ο Αρχιεπίσκοπος στην τελετή εγκαινίων του εκκλησιαστικού λυκείου της Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών.
«Πρέπει», υπογράμμισε, «η Εκκλησία να υπερβεί τις δυσκολίες και να σταθεί πλάι στην Πολιτεία και η Πολιτεία να μην βάλει στο περιθώριο, ούτε να εξοστρακίζει τις παραδόσεις και την εκκλησιαστική ζωή».
Και συνέχισε: «Θα πω μια σκέψη που πρέπει ιδιαίτερα να καλλιεργηθεί τον καιρό αυτό. Δεν θα πολιτικολογήσω. Παρακολουθήσαμε τα γεγονότα και τις προσπάθειες που έγιναν για συναίνεση, ένα αίτημα που ακουγόταν από παντού. Μα δε μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να κάτσουν όλοι μαζί να βρουν μία λύση και να προχωρήσουμε; Πρέπει να προχωρήσουμε πιο πέρα. Η Εκκλησία έχει εδώ πέρα έναν ουσιαστικό λόγο».
«Ωραία η κομματική συναίνεση, αλλά δεν έχει διάρκεια. Θα περάσουν οι δυσκολίες και θα ξαναρχίσουμε τα ίδια. Τι λέει η Εκκλησία; Καλή η κομματική συναίνεση, αλλά πιο καλή και άριστη η κοινωνική συναίνεση, πέρα από αυτά που μας χωρίζουν. Όλοι μας λαχταρούμε να είμαστε μια οικογένεια, να κάνουμε έναν αγώνα. Αυτό ακριβώς είναι και το μήνυμα της Εκκλησίας, κι αυτό μπορεί να δώσει σήμερα όχι με λόγια, με πράξη».
Αυτή τη συναίνεση, τη συνεργασία Κράτους και Εκκλησίας, συνέχισε ο Μακαριώτατος, πρέπει να τη νιώθουν τα παιδιά μας, σε όλα τα σχολεία και σ’ όλες τις εκφάνσεις και τις εκδηλώσεις της ζωής.
«Το πιο καλό σημάδι είναι όταν συνεργαζόμαστε όλοι μαζί για το κοινό καλό» τόνισε.
Ο Αρχιεπίσκοπος υπογράμμισε επίσης πως η σημερινή ημέρα είναι ημέρα - σταθμός για την εκκλησιαστική εκπαίδευση.
«Είμαι συγκινημένος γιατί αυτό το έργο ήρθε στην πιο κατάλληλη ώρα, σε μια περίοδο που πρέπει να προσανατολιστούμε και να χαράξουμε καινούριες γραμμές. Να μάθουμε όλοι πως πρέπει να είμαστε μπροστά, να πρωταγωνιστούμε για τα καλά έργα που έχουν καλό σκοπό».
«Βρισκόμαστε», πρόσθεσε ο Μακαριώτατος, «σε μία περίοδο που πρέπει να διαπιστώσουμε ότι η κρίση είναι αποτέλεσμα πνευματικής και ηθικής κρίσης. Αν δεν το καταλάβουμε αυτό δεν μπορούμε να πάρουμε το κατάλληλο φάρμακο».
Έδωσε απάντηση και σε όσους διερωτώνται ποια είναι η ανάγκη του εκκλησιαστικού σχολείου σήμερα.
«Ακούμε γύρω μας ότι το μάθημα των θρησκευτικών είναι κάτι περίσσιο στο σχολείο και καλό θα είναι να απομακρυνθεί από το χώρο της μάθησης» σημείωσε.
Και συνέχισε: «Ακούμε και μερικές "παλαβές" ιδέες, αν μου επιτρέπεται να χρησιμοποιήσω αυτή την έκφραση, ότι το υπουργείο δεν θα πρέπει να λέγεται Παιδείας και Θρησκευμάτων και για τα θρησκευτικά θέματα να ασχολείται μία υπηρεσία, μία γραμματεία σε ένα υπουργείο. Να είναι δηλαδή η Ορθοδοξία όπως είναι ο ισλαμισμός και άλλες θρησκείες στην Ελλάδα».
Δεν θα υπάρξει πιο τραγικό πράγμα, επισήμανε ο Μακαριώτατος, αν αποφασίσουν να κάνουν κάτι τέτοιο πράξη, διότι, όπως είπε, διαμαρτύρεται η καρδιά και η ψυχή του Καποδίστρια που πίστευε πως σε αυτόν τον τόπο θρησκεία και δημόσια εκπαίδευση έχουν κοινή πορεία.




Ο Μακαριώτατος αναφέρθηκε, τέλος, στην Εθνοσυνέλευση του Άργους, όταν οι κληρικοί κατανοώντας τις δυσκολίες που υπήρχαν διέθεσε όση περιουσία είχε στη διάθεση του κράτους. 
«Αξιοποιήστε την και όταν έρθει ο χρόνος και αποκατασταθούν τα πράγματα θα την επιστρέψετε στην Εκκλησία, είπαν τότε οι παπάδες» ανέφερε χαρακτηριστικά ο Μακαριώτατος.
«Οι πολιτικοί αποφάσισαν τότε, από αυτή την περιουσία, η οποία ήταν 10 εκ. στρέμματα να δοθούν τα ¾ στο κράτος, σε δήμους και κοινότητες. Και το κράτος έδωσε σε αντάλλαγμα με νόμο τη μισθοδοσία του κλήρου και την εκκλησιαστική εκπαίδευση» επισήμανε.
Και κατέληξε: «Η εκκλησιαστική εκπαίδευση είναι επομένως θεμέλιος λίθος από το 1827. Φανταστήκατε ποτέ ότι θα μπορούσε τη Σχολή Ευελπίδων, τη Σχολή Ικάρων ή Αστυνομικών να την οργανώσει η Εκκλησία; Όχι. Τότε πως τη στελέχωση της Εκκλησίας, την ετοιμασία των κληρικών για τις θέσεις του εκκλησιαστικού χώρου πρέπει να την έχει το κράτος σε αποκλειστικότητα; Είναι ένα θέμα που πρέπει να το δούμε τώρα που ξεκαθαρίζουν μερικά πράγματα».
Μετ ταυτα τν λόγον ελαβε Διευθυντς του Εκκλησιαστικου Λυκείου Πατρων κ. ωάννης Κόττορος, ο οποιος μίλησε πολ συγκινητικ γι τν προσφορ του Εκκλησιαστικου Λυκείου Πατρων, τν ιστορία του, αλλ κα γι τ σύγχρονα θέματα κα προβλήματα της Εκκλησιαστικης Εκπαιδεύσεως.
Τέλος προσεφώνησε μ πολ σεβασμ τν Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνων & πάσης λλάδος κ.κ. Ιερώνυμο κα τν ευχαρίστησε γι τν κόπο στν οποο υπεβλήθη ν ελθ στν Πάτρα γι τ εγκαίνια του Εκκλησιαστικου Σχολείου κα γι τν πατρική του αγάπη, ο μαθητής της Γ Τάξεως το Εκκλησιαστικο Λυκείου Πατρων, Γεράσιμος Αναστασόπουλος

Επίσης ευχαρίστησε τν Σεβ. Μητροπολίτη Πατρων κ. κ. Χρυσόστομο γι τ ενδιαφέρον του γι τ Σχολειο κα τν πολλή του αγάπη. Ο Μαθηταί προσέφεραν στόν Μακαριώτατο, μία Εικόνα του Αγίου Αποστόλου Άνδρέου καί τοπικά προϊόντα πού παράγονται στήν Ιερά Μονή Ελεούσης.
Η τελετ εκλεισε μ αποκάλυψη αναμνηστικης πλάκας των εγκαινίων κα μ ξενάγηση στος χώρους το Σχολείου κα τς Εστίας εν στ τέλος παρετέθη δεξίωσις.

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

Επιστολή της Ιεράς Συνόδου στον Πρόεδρο Μπαρόζο



“Aθήνησι 13η Οκτωβρίου 2011
«τη φιλαδελφία εις αλλήλους
φιλόστοργοι, τή τιμή αλλήλους προηγούμενοι» (Ρωμ. 11, 10-11)

Προς
Τον Εξοχώτατο
κ. José Manuel Durão Barroso,
Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Βρυξέλλες.


Εξοχώτατε Κύριε Πρόεδρε,

Επικοινωνούμε σήμερα μαζί σας, στα πλαίσια ενός «ανοιχτού, διαφανή και τακτικού» διαλόγου, όπως αυτός ορίζεται στο Άρθρο 17 της Συνθήκης της Λισσαβόνας, το οποίο στο πλαίσιο του δημοκρατικού γίγνεσθαι, δίνει τη δυνατότητα στις Εκκλησίες να αρθρώνουν λόγο για θέματα, που αφορούν τους ευρωπαίους πολίτες. Και η Δημοκρατία δεν κρίνεται μόνο από την ελευθερία και τη διακίνηση των πολιτικών ιδεών αλλά και από το διάλογο των πολιτισμών, των κοινωνικών τάξεων και των ομάδων.


Η Ευρώπη, και ιδιαιτέρως η Ευρωπαϊκή Ένωση των 27 Κρατών-μελών και σύντομα των 28 Κρατών-μελών με την είσοδο της Κροατίας, στην ιστορία ολόκληρου του ανθρωπίνου γένους, ενέπνευσε με τις πνευματικές δυνάμεις της προτάσσοντας ένα πολύτιμο κοινωνικό μοντέλο συνύπαρξης των λαών με πανανθρώπινη εμβέλεια.
Δυστυχώς όμως σήμερα ο σύγχρονος ευρωπαϊκός πολιτισμός διέρχεται μία νέα κρίση, την οποία θα ονομάζαμε κρίση αξιοπιστίας της πολιτικής και των πολιτικών προσώπων, κρίση εμπιστοσύνης των πολιτών απέναντι στους θεσμούς και μάλιστα τους ευρωπαϊκούς. Οι αιτίες που αναφέρονται είναι πολλές, από τη διάβρωση της οικογένειας, τον καταναλωτισμό και τα ατομικά δικαιώματα μέχρι τον οικονομικό φιλελευθερισμό και την εισοδηματική ανισότητα.
Δεν διαφεύγει της προσοχής μας το γεγονός ότι ο ελληνικός λαός, αλλά και πολλοί άλλοι ευρωπαίοι πολίτες, αγωνιωδώς απευθύνονται στους κυβερνώντες, αλλά και στην εκκλησιαστική ηγεσία, αναγνωρίζοντας ότι και εμείς έχουμε, στο μέτρο που μας αναλογεί, ευθύνη για την υπάρχουσα κρίση. Η αδιαφάνεια, το εύκολο κέρδος, η προσβολή των θεσμών, η ύβρις και η ασέβεια κατά του κράτους και των νόμων, οι αλόγιστες διεκδικήσεις αποτελούν μέρος της σημερινής κοινωνίας.
Η Ορθόδοξος Εκκλησία της Ελλάδος παρακολουθεί αγρύπνως τις παγκόσμιες αυτές εξελίξεις. Στρέφουμε την προσοχή μας και τη σκέψη μας στη σημερινή κρίση έχοντας συναίσθηση ότι καμία λατρευτική σύναξη η θρησκευτική κοινότητα δεν μπορεί να υπάρξει εάν δεν διακονεί πρωτίστως τον άνθρωπο, την εικόνα του Θεού, ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας, θρησκείας η εθνικότητας η άλλης ιδιαιτερότητας στο εξόχως πολυπολιτισμικό περιβάλλον της Ευρώπης· «ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ˙ πάντες γάρ υμείς είς εστε εν Χριστώ Ιησού» (Γαλ. 3,28 -29).
Ο Χριστιανισμός, όπως και κάθε άλλη θρησκευτική κοινότητα, δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια του απέναντι στα τεράστια προβλήματα ολοκλήρου της ανθρωπότητας, τα οποία δεν είναι μόνον οικονομικά και πολιτικά, αλλά προπάντων ηθικού χαρακτήρα, λόγω των πολλαπλών ηθικών διλημμάτων, τα οποία συνεχώς εγείρει η πολυπλοκότητα της σύγχρονης οικονομικής κατάστασης ανά την οικουμένη. Και λέγοντας ηθική προσέγγιση αναφερόμαστε στο δικαίωμα του κάθε ευρωπαίου πολίτη στην εργασία, την τίμια ανθρώπινη δραστηριότητα, το σεβασμό στο ανθρώπινο πρόσωπο, τη σημασία των διαπροσωπικών σχέσεων, την ευθύνη προς τους άλλους, αλλά και για την πορεία ολόκληρης της ευρωπαϊκής κοινωνίας.
Ο ελληνικός λαός είναι ένας υπερήφανος λαός που συνέβαλε τα μέγιστα στην ευρωπαϊκή πορεία. Σήμερα θυσιάζεται, αμφισβητείται η ιστορία του και οι εταίροι επιφυλάσσονται έναντι της Ελλάδος και του ιδίου του ελληνικού λαού. Είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς το αίσθημα πνιγμού που διακατέχει την πλειοψηφία των συμπολιτών μας. Ποιός μπορούσε να φαντασθεί ότι ο υπέροχος ελληνικός λαός, που προσέφερε με τον πολιτισμό του στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, σήμερα θα διασύρεται παγκοσμίως;
Απέναντι στην οικονομική κρίση η Εκκλησία μας δεν μπορεί να ανεχθεί καμία είδους πτώχευση, πρωτίστως όμως δεν συγχωρεί την πτώχευση των αξιών, δεν μπορεί να αποδεχθεί καμία είδους χρεωκοπία, πρωτίστως όμως δεν μπορεί να εθελοτυφλεί στην χρεωκοπία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Τα ίδια τα επίσημα κείμενα τονίζουν ότι «η Ένωση βασίζεται στις αξίες του σεβασμού και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας …» (Άρθρο 2, Συνθήκη της Λισσαβόνας).
Δεν μπορούμε λοιπόν να ελπίζουμε σε μία κοινωνία όπου δεν επικρατεί η κοινωνική δικαιοσύνη. Ο άνθρωπος, ο ευρωπαίος πολίτης, δεν μπορεί να εκλαμβάνεται από τους διαχειριστές της οικονομικής κρίσης ως ένας λογιστικός αριθμός. Είναι σκάνδαλο οι ευρωπαίοι ηγέτες να μην λαμβάνουν υπόψη τους τις κραυγές των απλών πολιτών και να απειλούνται οι ίδιοι οι πολίτες της Ευρώπης ως αναλώσιμα προϊόντα.
Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η αύξηση της απελπισίας, της απόγνωσης, της συρρίκνωσης της εθνικής κυριαρχίας, της διάσπασης της οικογένειας, η πλήρης απομόνωση των αδύνατων κοινωνικών ομάδων (ΑμΕΑ, μετανάστες, τρίτη ηλικία κ.λπ.), ο πολλαπλασιασμός της φοβίας και τελικώς η δημιουργία μιας κοινωνίας χωρίς ηθικούς κανόνες. Ως Εκκλησία δεν μπορούμε να αποδεχθούμε αυτό το κοινωνικό μοντέλο. Δεν μπορούμε να δεχθούμε την αλλοίωση του ευρωπαϊκού κεκτημένου μας με την υιοθέτηση των κανόνων των απρόσωπων χρηματοπιστωτικών αγορών και των οίκων αξιολόγησης.
Η κατάσταση αυτή μας οδηγεί πλήρως στη διάσπαση της κοινωνικής συνοχής, αποκλείοντας κάθε είδους σύγκλιση προς το ευρωπαϊκό όραμα των ιδρυτών της.
Εξοχώτατε Κύριε Πρόεδρε,
Στην πρόσφατη ετήσια ομιλία σας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τονίσατε ότι η Ευρώπη μπορεί να έχει ένα μέλλον εάν επανοικοδομήσουμε την εμπιστοσύνη, τη σταθερότητα, την ανάπτυξη και την πολιτική βούληση (Στρασβούργο, 28.09.2011). Συμφωνούμε μαζί σας αλλά χρειάζεται και κάτι ακόμη. Απαιτείται μία εμβάθυνση στην πνευματική μας κληρονομιά « Αρα ουν, αδελφοί, στήκετε, και κρατείτε τας παραδόσεις ας εδιδάχθητε είτε δια λόγου είτε δι' επιστολής ημών» (Β' Θεσ. 2,15-16), ώστε να προκύψει μία νέα ιεράρχηση των αξιών, με σκοπό να τονισθεί η ανάγκη της αλληλεγγύης, η μη εγκατάλειψη του ευρωπαϊκού οράματος και η επιτακτική ανάγκη μετατροπής της οικονομικής ένωσης σε αμιγώς πολιτική.


Τα σημερινά ερωτήματα πρέπει να επικεντρώνονται στο «solidaritatus interna et externa» της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μόνο με αυτό τον τρόπο είναι εφικτή η υπέρβαση των υφισταμένων πολιτιστικών διαφορών και η δημιουργία ενός κοινού χώρου εμπιστοσύνης και αλληλεγγύης «αλλήλων τα βάρη βαστάζετε, και ούτως αναπληρώσατε τον νόμον του Χριστού» (Γαλ. 6,2).
Γνωρίζουμε την ευαισθησία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με τις σημαντικές αυξήσεις του Προϋπολογισμού (2014-2020) για τα εκπαιδευτικά θέματα.
Πιστεύουμε ότι όλα τα θεσμικά ευρωπαϊκά όργανα θα πρέπει να στραφούν προς την Παιδεία των ευρωπαίων πολιτών και δη των νέων, στηρίζοντας προγράμματα αλλαγής του τρόπου ζωής και τη δημιουργία μιας κοινωνίας προσώπων και αλληλεγγύης, όπως αυτά περιγράφονται στη Χάρτα των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο «περί αλληλεγγύης» Κεφάλαιο (Συνθήκη της Λισσαβόνας, Άρθρα 27-38). Επιθυμούμε μία Παιδεία που θα περάσει από τον ασύνετο νεοπλουτισμό στην αξιοπρεπή λιτότητα και ολιγάρκεια.
Στην υιοθέτηση μιας νέας οικονομικής ανθρωπολογίας που δεν βασίζεται στην κατανάλωση αλλά στο «ουκ έστι χρεία», μιας κοινωνίας που δεν θα βασίζεται στον ανταγωνισμό και τις αντιπαλότητες αλλά στην συνύπαρξη των πολιτών της Ευρώπης. Επιθυμούμε ο κοινός οίκος της Ευρώπης να λειτουργήσει περισσότερο ως οικογένεια που κατανοεί τις δυσκολίες των μελών της και δεν καταδικάζει τα μέλη της στην απομόνωση· «εντολήν καινήν δίδωμι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους, καθώς ηγάπησα υμάς ίνα και υμείς αγαπάτε αλλήλους» (Ιω. 13,34-35). Στην προσπάθεια αυτή θα μας βρείτε δίπλα σας.
Τόσο κατά το πρόσφατο παρελθόν όσο και σήμερα η Εκκλησία της Ελλάδος συνέβαλε με τις προσπάθειές της στην επιτυχία του ευρωπαϊκού οράματος. Η παρουσία μας στις Βρυξέλλες με την Αντιπροσωπεία μας επιβεβαιώνει την βούλησή μας για συνέχιση της προσπάθειας αυτής.
Εξοχώτατε Κύριε Πρόεδρε,
Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν καταγγελτικές κραυγές, που εξυπηρετούν την εκτόνωση και εντείνουν την πόλωση και τον διχασμό. Είναι οι προσωπικές μας αγωνίες και πιστεύουμε αγωνίες όλων των πολιτών της Ευρώπης. Ζητούμενο είναι η ενότητα της Ευρώπης. Δεν επιθυμούμε απλώς να θεραπεύσουμε η να προλάβουμε τυχόν βίαιες εξελίξεις στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, αλλά να προλάβουμε κυρίως την ανθρώπινη ασέβεια και τον παραλογισμό ενός νέου κοινωνικού μοντέλου που δεν έχει τίποτα το κοινό με την ιστορία της Ευρώπης. Η κρίση που απειλεί ολόκληρη την ανθρωπότητα χρειάζεται νηφάλια διάγνωση.
Η θεραπεία της πρωτοφανούς κρίσης που βιώνουμε στις ημέρες μας απαιτεί μία συστηματική προσέγγιση με κοινωνική ευαισθησία και αίσθημα δικαίου, αλλά και την ενίσχυση των ηθικών αντισωμάτων για να μην είναι προσωρινά τα αποτελέσματα της θεραπείας.
Πιστεύουμε ότι η κρίση αυτή μπορεί να αποτελέσει την απαρχή για μία καλύτερη και πιο ανθρώπινη Ευρώπη, η οποία δεν θα ασχολείται μόνο με χρηματιστηριακούς αριθμούς και ομόλογα, αλλά θα σέβεται τις ανθρώπινες αξίες, για τις οποίες κοπίασαν τόσον οι προκάτοχοί σας όσο και εσείς προσωπικώς «ο δε αποκριθείς είπε· γέγραπται, ουκ επ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος, αλλ επ παντί ρήματι εκπορευομένω δια στόματος Θεού» (Ματθ. 4,4-5).
† Ο Αθηνών Ι Ε Ρ Ω Ν Υ Μ Ο Σ, Πρόεδρος
Ο Αρχιγραμματεύς
† Ο Διαυλείας Γαβριήλ
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΕΙΣ:
1. Εξοχώτατο κ. Herman Van Rompuy,
Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.
2. Εξοχώτατο κ. Mr Jerzy Buzek,
Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Βρυξέλλες".

Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2011

Η προφητική ομιλία του Steve Jobs- “Είμαστε όλοι θνητοί. Ζήστε πριν πεθάνετε”

Θλίψη προκάλεσε στο παγκόσμιο σκηνικό ο θάνατος του συνιδρυτή και διευθύνοντος συμβούλου της Apple, Steve Jobs. Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που ο Jobs κάνει τον κόσμο να δακρύσει.


Το 2005 έδωσε μια συγκλονιστική ομιλία στους τελειόφοιτους του Standford και οι παρευρισκόμενοι έκλαιγαν με λυγμούς. Ο ίδιος ο Jobs αναγκάστηκε να διακόψει την ομιλία του, για να πει: «please stop, before Ι start» (σας παρακαλώ, σταματήστε πριν ξεκινήσω και εγώ να κλαίω).
Αυτό που έκανε ιδιαίτερη την ομιλία του ήταν ότι μοιράστηκε με το κοινό τρεις ιστορίες από την ζωή του για να καταλήξει: «Ζήστε πριν πεθάνετε». «Ο χρόνος σας είναι περιορισμένος. Μην τον σπαταλάτε, ζώντας τη ζωή κάποιου άλλου ανθρώπου. Να έχετε πάντα το θάρρος να ακολουθείτε την καρδιά και το ένστικτό σας».
Χαρακτηριστικό της έντονης φόρτισης που προκάλεσε η συγκεκριμένη ομιλία του Jobs είναι ότι πολλοί από τους φοιτητές που βρίσκονταν από κάτω ξέσπασαν σε γοερά κλάματα για να τους διακόψει ο Jobs λέγοντας: "Παρακαλώ σταματήστε πριν αρχίσω κι εγώ (να κλαίω)".

Διαβάστε παρακάτω ολόκληρη την προφητική ομιλία του Steve Jobs:

"Η πρώτη μου ιστορία έχει να κάνει με το πώς να ενώνεις σημεία"
"Εγώ εγκατέλειψα τις σπουδές μου στο Κολέγιο Reed… Γιατί το έκανα αυτό, λοιπόν; Όλα άρχισαν προτού καν γεννηθώ. Η βιολογική μου μητέρα ήταν πολύ νέα, ανύπαντρη φοιτήτρια, και αποφάσισε να με δώσει για υιοθεσία. Πίστευε πολύ βαθιά ότι θα έπρεπε να με υιοθετήσουν απόφοιτοι πανεπιστημίου και έτσι όλα είχαν κανονιστεί ώστε μόλις γεννιόμουν να με υιοθετούσαν ένας δικηγόρος και η γυναίκα του. Μόνο που, μόλις βγήκα από τη κοιλιά της μητέρας μου, οι δύο αυτοί άνθρωποι αποφάσισαν την τελευταία στιγμή ότι ήθελαν κορίτσι. Έτσι, λοιπόν, οι σημερινοί μου γονείς, οι οποίοι ήταν σε λίστα αναμονής τότε, έλαβαν ένα τηλεφώνημα στη μέση της νύχτας και άκουσαν κάποιον να τους λέει: «Έχουμε, αναπάντεχα, ένα νεογέννητο αγόρι. Το θέλετε;». Και είπαν: «Βεβαίως».
Η βιολογική μου μητέρα ανακάλυψε αργότερα ότι η θετή μου μητέρα ποτέ δεν είχε αποφοιτήσει από κανένα πανεπιστήμιο και ότι ο θετός μου πατέρας δεν είχε αποφοιτήσει καν από γυμνάσιο. Έτσι, αρνήθηκε να υπογράψει τα έγγραφα στα οποία χρειαζόταν η συμφωνία της ώστε να οριστικοποιηθεί η υιοθεσία μου. Υποχώρησε, όμως, λίγους μήνες αργότερα, όταν οι θετοί μου γονείς υποσχέθηκαν ότι κάποια μέρα θα με έστελναν σε πανεπιστήμιο. Να μορφωθώ… Πήγα σε ένα ακριβό πανεπιστήμιο και  οι οικονομίες των σκληρά εργαζόμενων γονιών μου ξοδεύτηκαν στα δίδακτρα.
Έπειτα από 6 μήνες, όμως, δεν είχα ειλικρινή απάντηση στο ερώτημα εάν άξιζε τον κόπο οι γονείς μου να ξοδεύουν τόσα χρήματα για να σπουδάζω εγώ… Έτσι, λοιπόν, πήρα μια μέρα την απόφαση να εγκαταλείψω τις σπουδές, πιστεύοντας ειλικρινά ότι όλα θα τακτοποιηθούν και ότι θα βρω τελικά το δρόμο μου. Ήταν σχεδόν τρομακτικό, τότε, αυτό που έκανα, αλλά καθώς κοιτάζω πίσω τώρα, νομίζω πως ήταν μία από τις καλύτερες αποφάσεις που πήρα ποτέ.
Έκανα κάποια μαθήματα καλλιγραφίας και κυνήγησα κάποια άλλα ενδιαφέροντα… Τίποτα απ' όλα αυτά δεν είχαν βέβαια καμία ελπίδα πρακτικής εφαρμογής στη ζωή μου. Αλλά δέκα χρόνια αργότερα, όταν σχεδιάζαμε τον πρώτο υπολογιστή τα βρήκα μπροστά μου.


Πρέπει να έχεις εμπιστοσύνη ότι τα σημεία αυτά (ή, τα σημάδια, αν θέλετε), με κάποιον τρόπο, στο μέλλον θα ενωθούν. Πρέπει σε κάτι να έχεις πίστη. Στη διαίσθησή σου, στη μοίρα σου, στη ζωή, στο κάρμα, σε οτιδήποτε. Αυτή η προσέγγιση δεν με πρόδωσε ποτέ, και έχει κάνει όλη τη διαφορά στη ζωή μου".

"Η δεύτερή μου ιστορία είναι για την αγάπη και την απώλεια"
"Ήμουν τυχερός - πολύ νωρίς ανακάλυψα τι ήθελα να κάνω στη ζωή. Ο Woz κι εγώ ξεκινήσαμε την Apple στο γκαράζ του σπιτιού των δικών μου, όταν εγώ ήμουν 20 χρόνων. Δουλέψαμε σκληρά και σε 10 χρόνια η Apple είχε αναπτυχθεί από μια δουλειά που την κάνανε δύο άνθρωποι μέσα σε ένα γκαράζ σπιτιού σε μια εταιρεία αξίας 2 δισεκατομμυρίων δολαρίων με περισσότερους από 4.000 υπαλλήλους.
Είχαμε μόλις βγάλει στην αγορά την καλύτερή μας δημιουργία -το Macintosh- έναν χρόνο νωρίτερα, κι εγώ μόλις είχα γίνει 30 ετών. Και τότε, με απέλυσαν. Πώς μπορείς να απολυθείς από μία εταιρεία που ξεκίνησες και έστησες εσύ; Ε, καθώς η Apple μεγάλωνε, προσλάβαμε κάποιον που εγώ νόμιζα ότι ήταν ταλαντούχος για να διοικεί την εταιρεία μαζί μου. Και για τον πρώτο σχεδόν χρόνο, τα πράγματα πήγαιναν καλά. Αλλά τότε, τα οράματα και τα σχέδιά μας για το μέλλον άρχισαν να αποκλίνουν, και τελικά είχαμε μία «έκρηξη», έναν μεγάλο καβγά μεταξύ μας. Οταν συνέβη αυτό, το διοικητικό συμβούλιο τάχθηκε με το μέρος αυτού του ανθρώπου που εμείς είχαμε προσλάβει για να μας ξαλαφρώσει στη διοίκηση της εταιρείας.
Έτσι λοιπόν, στα 30 μου χρόνια, με πέταξαν έξω. Και μάλιστα με τον πιο «δημόσιο», πιο ταπεινωτικό τρόπο. Ο,τι ήταν έως τότε το επίκεντρο της ενήλικης ζωής μου, γκρεμίστηκε. Και αυτό για μένα ήταν ολέθριο, καταστροφικό.


Για μερικούς μήνες μετά δεν ήξερα τι να κάνω. Πίστευα πως είχα απογοητεύσει φοβερά όλη την προηγούμενη γενιά των επιχειρηματιών - ότι μου έπεσε η σκυτάλη τη στιγμή που μου την έδιναν για να συνεχίσω… Αλλά κάτι άρχισε σιγά-  σιγά να ρίχνει λίγο φως στη ζωή μου. Αυτό το «κάτι» ήταν ότι αγαπούσα πολύ αυτό που έκανα. Όσα είχαν συμβεί στην Apple, δεν είχαν καν αγγίξει, για μένα, αυτό το «κάτι». Είχα γευτεί την απόρριψη, αλλά ήμουν ακόμα ερωτευμένος.
Και έτσι, αποφάσισα να ξεκινήσω πάλι από την αρχή. Δεν το έβλεπα τότε, αλλά αποδείχτηκε ότι η απόλυσή μου από την Apple ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να μου είχε συμβεί. Το βάρος τού να είσαι επιτυχημένος αντικαταστάθηκε από την ελαφράδα τού να μπορείς και πάλι να είσαι πρωτάρης και να έχεις για όλα λιγότερη σιγουριά. Η απόλυσή μου με απελευθέρωσε και με βοήθησε να περάσω σε μία από τις πιο δημιουργικές περιόδους της ζωής μου.
Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί εάν δεν είχα απολυθεί από την Apple. Ηταν ένα φάρμακο με απαίσια γεύση, αλλά νομίζω πως τελικά ο ασθενής το χρειαζότανε. Μερικές φορές η ζωή σε χτυπάει στο κεφάλι με ένα τούβλο. Μη χάνετε την πίστη σας. Είμαι πεπεισμένος ότι το μόνο πράγμα που με κράτησε όρθιο ήταν ότι αγαπούσα πολύ αυτό που έκανα.
Και ο μόνος τρόπος για να κάνει κάποιος μια σπουδαία δουλειά είναι να την αγαπήσει. Εάν δεν την έχετε ανακαλύψει ακόμα, μην απογοητευθείτε. Συνεχίστε να ψάχνετε. Μην επαναπαυτείτε. Μην συμβιβαστείτε".


"Η  τρίτη ιστορία μου έχει να κάνει με το θάνατο"
"Όταν ήμουν 17 ετών, διάβασα μια ρήση που έλεγε: «Εάν ζήσεις κάθε μέρα σαν να ήταν η τελευταία σου, κάποια μέρα είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα δικαιωθείς». Μου έκανε εντύπωση αυτή η ρήση, και έκτοτε, για τα τελευταία 33 χρόνια, κάθε πρωί κοιτάζομαι στον καθρέφτη και ρωτώ τον εαυτό μου: «Εάν η σημερινή μέρα ήταν η τελευταία της ζωής σου, θα ήθελα να κάνω αυτό που ετοιμάζομαι να κάνω σήμερα;». Και όποτε η απάντηση ήταν «όχι» για σειρά ημερών, ήξερα αμέσως ότι κάτι έπρεπε να αλλάξω.
Υπενθυμίζοντας στον εαυτό μου ότι «σύντομα θα πεθάνεις», βρήκα το πιο χρήσιμο εργαλείο ώστε να παίρνω τις σημαντικότερες αποφάσεις στη ζωή μου. Διότι σχεδόν όλα τα πράγματα -όλες οι εξωτερικές προσδοκίες, όλες οι υπερηφάνειες, όλοι οι φόβοι και οι όλες οι ντροπές για πιθανή αποτυχία- όλα αυτά απλώς γκρεμίζονται, εξαφανίζονται όταν βλέπεις μπροστά σου το θάνατο και μένουν μόνο εκείνα που είναι στ' αλήθεια σημαντικά.
Υπενθυμίζοντας στον εαυτό σου ότι μια μέρα θα πεθάνεις, είναι ο καλύτερος τρόπος για να αποφύγεις την παγίδα τού να σκέφτεσαι συνεχώς αυτά που θα χάσεις εάν πάρεις την «Α» ή «Β» απόφαση. Θυμήσου ότι είσαι ήδη γυμνός. Δεν υπάρχει κανένας λόγος, λοιπόν, να μην ακολουθήσεις αυτό που σου ζητάει η καρδιά σου.
Πριν από περίπου έναν χρόνο, μου ανακοίνωσαν οι γιατροί ότι έχω καρκίνο. Έκανα MRI (μαγνητική τομογραφία) στις 7.30 το πρωί και έδειξε ξεκάθαρα ότι είχα καρκίνο στο πάγκρεας. Τότε δεν ήξερα κάν τι είναι το πάγκρεας. Οι γιατροί μού είπαν ότι ο καρκίνος που είχα εγώ εκεί ήταν σχεδόν αθεράπευτος και ότι θα έπρεπε να αρχίσω να συνηθίζω στην ιδέα ότι δεν μου έμενε περισσότερη ζωή από τριών έως εννέα μηνών. Ο προσωπικός μου γιατρός με συμβούλευσε να επιστρέψω στο σπίτι και να αρχίσω αμέσως να τακτοποιώ τις «προσωπικές» μου υποθέσεις, μία φράση που χρησιμοποιούν ως κλισέ οι γιατροί αντί να σου πουν «προετοιμάσου να πεθάνεις».
Η «τακτοποίηση προσωπικών υποθέσεων» είναι να προσπαθήσεις να πεις, σε ελάχιστους μήνες, στα παιδιά σου όσα νόμιζες ότι είχες άλλα τουλάχιστον δέκα χρόνια για να τους τα πεις. Είναι, επίσης, να μην αφήσεις πίσω σου, πεθαίνοντας, εκκρεμότητες που θα ταλαιπωρήσουν τους δικούς σου ανθρώπους που θα μείνουν πίσω.
Σημαίνει, τέλος, αυτό το «τακτοποίηση προσωπικών υποθέσεων», να βρεις τον κατάλληλο χρόνο και τρόπο για να αποχαιρετίσεις τα αγαπημένα σου πρόσωπα.
Ζούσα με αυτήν την καταραμένη διάγνωση κάθε μέρα της ζωής μου. Το ίδιο βράδυ που ανακοίνωσαν οι γιατροί ότι είχα καρκίνο, μου έκαναν και βιοψία ενδοσκοπικά, μέσω του λαιμού μου, στο στομάχι και από εκεί στα έντερα, πέρασαν μία βελόνα στο πάγκρεας και πήραν μερικά κύτταρα από τον καρκίνο. Εγώ ήμουν σε καταστολή, αλλά η γυναίκα μου, που ήταν παρούσα, μου είπε ότι όταν είδα οι γιατροί τα κύτταρα κάτω από ένα μικροσκόπιο, άρχισαν να κλαίνε, διότι αποδείχτηκε ότι είχα μια πολύ σπάνια μορφή καρκίνου του παγκρέατος που είναι θεραπεύσιμη με εγχείρηση. Σχεδόν όλες οι άλλες μορφές τέτοιου καρκίνου είναι καταδικασμένες.
Ετσι, λοιπόν, με βάλανε στο χειρουργείο, και σήμερα είμαι μια χαρά. Αυτό ήταν το κοντινότερο που έχω φτάσει στο θάνατο. Και ελπίζω να είναι το κοντινότερο που θα φτάσω σε αυτόν για τις επόμενες δεκαετίες. Έχοντας ζήσει, λοιπόν, αυτήν την εμπειρία, νομίζω πως μπορώ, με μεγαλύτερη σιγουριά απ' ότι όταν ο θάνατος ήταν για μένα απλώς μία «φιλοσοφική ιδέα», να πω ότι:


Κανείς δεν θέλει να πεθάνει. Ακόμα και οι άνθρωποι που θέλουν να πάνε στον Παράδεισο, δεν θέλουν να πεθάνουν για να φτάσουν εκεί. Και όμως, ο θάνατος είναι ο προορισμός που όλοι μοιραζόμαστε. Κανείς, ποτέ, δεν έχει γλιτώσει από αυτόν. Ο Θάνατος είναι, ίσως, η καλύτερη ανακάλυψη της Ζωής. Και έτσι, μάλλον, πρέπει να είναι. Ο Θάνατος είναι ο ατζέντης, ο μεσίτης, που σε βοηθά να αλλάξεις τη Ζωή σου, προτού έρθει αυτός να σε πάρει. Ξεκαθαρίζει το παλιό, προετοιμάζοντας το έδαφος για να 'ρθει το καινούργιο. Αυτή την στιγμή που σας μιλάω, το καινούργιο είστε εσείς. Αλλά κάποια μέρα, όχι πολύ μακρινή από τώρα, και εσείς θα εξελιχθείτε σιγά σιγά σε «παλιό», και θα... ξεκαθαριστείτε. Συγχωρήστε με που γίνομαι τόσο δραματικός, αλλά αυτή είναι η απλή αλήθεια.

Ο χρόνος σας είναι περιορισμένος. Μην τον σπαταλάτε, λοιπόν, ζώντας τη ζωή κάποιου άλλου ανθρώπου. Μην παγιδευτείτε από το δόγμα τού να ζείτε από τα αγαθά της σκέψης ενός άλλου. Μην αφήστε το θόρυβο από την άποψη άλλων ανθρώπων να πνίξει την δική σας, εσωτερική φωνή. Και, το πιο σημαντικό απ' όλα, να έχετε πάντα το θάρρος να ακολουθείτε την καρδιά και το ένστικτό σας. Αυτά τα δύο, κάπως, πάντοτε, γνωρίζουν ήδη τι εσύ θέλεις πραγματικά να γίνεις. Είναι δευτερεύοντα.

… Μείνε πεινασμένος. Μείνε ανόητος. Αυτό ευχόμουν και εγώ πάντοτε για τον εαυτό μου. Και τώρα, καθώς αποφοιτάτε για να αρχίσετε μια καινούρια ζωή, εύχομαι και για σας το ίδιο, ακριβώς, πράγμα: 'Μείνετε πεινασμένοι. Κάντε την τρέλα σας'".

Τρίτη 30 Αυγούστου 2011

ΤΟ ΔΙΟΡΘΟΔΟΞΟ ΚΈΝΤΡΟ ΣΤΑ ΒΡΑΝΙΑ «Ο ΟΣΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ CELIJSKI I BRANJSKI»


Με πρωτοβουλία του Επισκόπου Βρανίων Παχωμίου το 1993 ξεκίνησε η ανέγερση στα Βράνια του Διορθοδόξου Κέντρου «Ο Οσιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) Τσελισκι και Βρανσκι». Ένα χρόνο αργώτερα τέθηκε ο θεμέλιος λίθος με αφορμή τα 15 χρόνια από την κοιμηση του π.Ιουστίνου, ενώ στις 14 Ιουνίου του 2005 ξεκίνησε η ανοικοδόμηση του Ιερού Ναού του Αγίου Ιουστίνου του Φιλοσόφου και του οσίου Ιουστίνου Πόποβιτς.






Το Διορθόξο αυτό Κέντρο εκτός του Ιερού Ναού περιλαμβάνει το πατρικό σπίτι του π.Ιουστίνου Πόποβιτς και βοηθητικούς χώρους.

Ο βασικός σκοπός υπαρξης αυτού του Διορθοδόξου Κέντρου είναι η σύσφιγξη των σχέσεων μεταξύ των ορθοδόξων λαών (πρωτίστως των Βαλκανίων) μέσα από την ερευνα των εργων και την εμπέδωση της σκέψης  του π.Ιουστίνου, ενός από τους σημαντικώτερους θεολόγους του 20ου αιώνα.












Να υπενθυμήσουμε ότι η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της   Ορθόδοξης Σερβικής Εκκλησίας κατά την εαρινή συνεδρίαση της  29ης  Απριλίου του 2010, κατεχώρησε  στα Δίπτυχα τον Αρχιμανδρίτη Ιουστίνο Πόποβιτς (1894 – 1979) και αποφάσισε η μνήμη του να τιμάτε στις 14 Ιουνίου.

Η πανυγηρική τελετή της αγιοκατάταξης εγινε στον μεγαλοπρεπή Ιερό Ναό του αγίου Σάββα στο βελιγράδι στις 2 Μαίου του 2010, και μ’ αυτόν τον τρόπο επιβεβαιώθηκε η ηδη υπάρχουσα από πολλών ετών  αναγνώριση και τιμή του π.Ιουστίνου στη συνείδηση του σερβικού λαού.
Ο π.Ιουστίνος Πόποβιτς γεννήθηκεστα Βράνια την ημέρα του Ευαγγελισμού του ετους 1894 και εκοιμήθη στην Ιερα Μονή Τσέλιε στο Βάλιεβο ανήμερα του Ευαγγελισμού του 1979.