Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

Ο χωροχρόνος της Εκκλησίας

Αθανασίου Γιέβτιτς

….Εμεις οι χριστιανοί πιστεύουμε και το μαρτυρούμε και ομολογούμε ότι στην Εκκλησία ο χώρος και ο χρόνος βρήκαν το νόημα τους. Στην Εκκλησία, ο χωροχρόνος μας είναι ένα πρόσωπο. Ειναι ο Χριστός ως Θεάνθρωπος, ο Χριστός εν τη Εκκλησία και ως Εκκλησία.
Οι αρχαίοι Ελληνες ασχολήθηκαν πολύ με τον τόπο , τον χώρο, ενώ οι Εβραίοι ασχολήθηκαν περισσότερο με τον χρόνο. Και στον χριστιανισμό ενώθηκαν τα δυο αυτά ενδιαφέροντα, διότι και τα δυο είναι δημιουργήματα του Θεού, και επίσης διότι ο Κύριος ως Θεάνθρωπος ηλθε και φανερώθηκε εν τόπω και χρόνω. Και ετσι η Ορθόδοξη Εκκλησία με την εμπειρία της δίνει την μαρτυρία ότι και ο χώρος και ο χρόνος είναι για τον ανθρωπο όχι απλώς αναγκαίες φυσικές προυποθέσεις υπάρξεως και ζωής, αλλά εχουν το νόημα και το πλήρωμα τους στον Χριστό, ο οποίος ως ο δημιουργός Θεός ολου του κόσμου μπήκε στον χώρο και τον χρόνο. Ο Χριστός με την Ενσάρκωση και Ενανθρώπησή Του εισήλθε κα εχωρήθη στον χωροχρόνο μας.
(Ο ανθρωπος και ο χωροχρόνος στο βιβλίο "Χριστός η χώρα των ζώντων", σελ. 52)

Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

Η εντονη και θαρραλέα αντίδραση του Μητροπολίτη Γόρτυνος


Την Κυριακή 19 Δεκεμβρίου στο Συνεδριακό Κέντρο της Δημητσάνας, το κατάμεστο από τον λαό και τους άρχοντες, ο Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως κ. Ιερεμίας με αρκετούς ιερείς και μοναχούς έκανε την ορκομωσία του νέου Δημάρχου Γορτυνίας κ. Ιωάννου Γιαννοπούλου.

Μετά την ολιγόλεπτη προσφώνηση του Μητροπολίτου στον νέο Δήμαρχο, η οποία χειροκροτήθηκε από το πλήθος, ένα σημαίνον μέλος, περιφρονώντας την παρουσία του ιερού κλήρου, ομίλησε και είπε ότι δεν χρειαζόμασταν τους ιερείς, γιατί κατά τον κανονισμό δεν προβλέπεται η παρουσία του αρχιερέως και των ιερέων σε ορκομωσία.
Τα περιφρονητικά για τον ιερό κλήρο αυτά λόγια, λεχθέντα μάλιστα σε επίσημη στιγμή και ενώπιον τόσου πλήθους, εξόργισαν τον Μητροπολίτη κ. Ιερεμία, ο οποίος με οξύτητα πράγματι και με θυμό επιτέθηκε στον υβριστή και με ισχυρά την φωνή του είπε: «Αυτό σε πείραξε, κύριε, εσένα, η παρουσία των ιερέων; Εμείς οι ιερείς και οι αρχιερείς αγωνιστήκαμε για να υπάρχει ελεύθερη πατρίδα και να κινείσαι εσύ ελεύθερος. Και λέγονται αυτά τα λόγια, χριστιανοί, εδώ στην Δημητσάνα, τον τόπο γέννησης του Πατριάρχου Γρηγορίου, που κρεμάστηκε για την πίστη και την πατρίδα; Ντροπή σε μερικούς και πάλι ντροπή τους, που βάλθηκαν να κάνουν την Ελλάδα μας άθεη. Δεν θα τους αφήσουμε. Εγώ εδώ που ήλθα εμπνέομαι από το σχοινί του Πατριάρχου Γρηγορίου και θέλω να γίνω αγωνιστής, θέλω να γίνω τρελλός για την πίστη την αγία. Να ξέρετε και να μάθετε ότι εδώ στην Δημητσάνα έχετε ένα τρελλό Δεσπότη, που δεν θα μείνει απαθής σε ανθρωπάκια και σε νάνους, που θέλουν να τα βάλουν με την άγια πίστη μας και να ξεριζώσουν την αγάπη μας στον Χριστό και την Παναγία, που μας άφησαν ως προίκα οι πατέρες μας. Εγώ είμαι τέκνον ήρωος αλβανικών ορέων και δεν σκοτώθηκε παλλικάρι 25 ετών στα αλβανικά βουνά ο πατέρας μου, για νάρχεται αυτός ο κύριος να περιφρονεί εδώ δημόσια τον ιερό κλήρο. Αφού λοιπόν, κατά τα λόγια του κυρίου αυτού, για τα οποία δεν άκουσα κανένα από σας να διαμαρτυρηθεί, αφού δεν χρειάζονται οι ιερείς στην ορκομωσία, διαμαρτύρομαι και εξέρχομαι από την αίθουσα και δίνω εντολή σε όλους τους ιερείς και τους μοναχούς να φυ-γουν και αυτοί από την αίθουσα».
Και απευθυνόμενος στους ιερείς και τους μοναχούς είπε: «Εμπρός, εμπρός! Πατέρες όλοι να φύγουμε, αφού μας περιφρονούν».
Τότε όλο το πλήθος ηλεκτρίστηκε από την σκηνή και από τους πονετικούς και έντονους λόγους του Δεσπότη και διαμαρτυρήθηκε λέγοντας να βγει έξω από την αίθουσα αυτός που είπε αυτά τα λόγια και όχι ο Δεσπότης μας.
Και όλοι οι πρώην Δήμαρχοι και οι άρχοντες και ο νέος Δήμαρχος και ο λαός έπεσαν επάνω στον Δεσπότη και του ζητούσαν συγγνώμη για το συμβάν και τον παρακαλούσαν να μην εξέλθει από την αίθουσα αυτός και οι κληρικοί.
Η σκηνή ήταν πολύ ταραχώδης και εντυπωσιακή και δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια. Τελικά ο κ. Ιερεμίας κάμφθηκε από τον γλυκό λόγο του πρώην Δημάρχου Δημητσάνης κ. Αναστασίου Βλάχου, ο οποίος του είπε:
«Σεβασμιώτατε, επικαλούμαι τα τέσσερα χρόνια της άριστης συνεργασίας μας και σας παρακαλώ να ξεχάσετε τον προσβλητικό λόγο εναντίον των ιερέων που ειπώθηκε και να μείνετε και εσείς και οι ιερείς στην αίθουσα».
Στην συνέχεια ομίλησαν ο κ. Δήμαρχος και οι επίσημοι. Όλοι τους στον πρόλογο της προσλαλιάς τους ζητούσαν συγγνώμη από τον Δεσπότη για το συμβάν.
Ο ίδιος ο Δεσπότης, όπως ακούσαμε και διαπιστώσαμε, ήταν ήρεμος ψυχικά και χαρούμενος, γιατί από το συμβάν βεβαιώθηκε ότι στην Γορτυνία με έδρα την Δημητσάνα καταπνίγονται από τον ίδιο τον λαό και τους άρχοντές του οι ακουόμενες αθεϊστικές ιδέες.

Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2010

Η ζωή κυλάει ντεγκραντέ

Tου Nικου Γ. Ξυδακη
Τα μπαλκόνια φέτος δεν αναβοσβήνουν μαγικά. Λιγοστά τα στολισμένα. Διαπέρασα τους τοίχους με το βλέμμα και σαν να είδα ότι και μέσα, λίγα είναι ολοστόλιστα. Ολοι κρατιούνται. Αφησα πίσω τις γειτονιές πέριξ των λόφων και κατηφόρισα στο κέντρο.

Η ζωή κυμάτιζε διαφορετική στο Κολωνάκι και στη Σταδίου, διαφορετική στην Αθηνάς και στην Ευριπίδου, μερικές εκατοντάδες μέτρα παρακάτω. Στο Κολωνάκι, σαν να μη συμβαίνει τίποτε· το έμπειρο μάτι, όμως, μπορεί να συγκρίνει με πέρυσι: τα καφενεία είναι ήσυχα και δεν είναι φίσκα, η τελευταία Κυριακή για ψώνια θύμιζε Αύγουστο, οι χριστουγεννιάτικες μέρες είναι ήσυχες, σχεδόν θλιμμένες, ο κόσμος κινείται σιγαλόφωνα, διακριτικά, κομψά. Σαν να μη συμβαίνει τίποτε.

Στο Σύνταγμα δεν στήθηκε το μεγαλύτερο δέντρο της Ευρώπης, δεν άναψε καρουσέλ. Στην Ερμού παίζουν πλανόδιοι μουσικοί για να γεμίσουν το κενό και να θυμίσουν τα Χριστούγεννα των διαφημίσεων και των σχολικών βιβλίων, στερεοτυπικά χαρμόσυνα. Ακόμη κι αυτή η στερεοτυπική εορταστικότητα, τα παράφωνα κάλαντα, οι ξέχειλες σακούλες με τα δώρα και τα περιττά, ο αμέριμνος καφές και το κονιάκ στα πεζοδρόμια, κι αυτή η στερεοτυπία χρειάζεται, σαν νοσταλγία γι’ αυτό που υπήρχε διαρκώς, χωρίς κανένα σημάδι διακοπής του. Μα διακόπηκε.

Από τη Σταδίου κάτι λείπει: η λάμψη, το χρήμα, το κέφι, η ψευδαίσθηση των εορτών, η βουή. Κλειστά μαγαζιά με πένθιμα «Ενοικιάζεται» και απειλητικά γκράφιτι στις κλειστές προσόψεις, ανοιχτά μαγαζιά με λιγοστούς ή καθόλου πελάτες, περαστικοί χωρίς σακούλες δώρων, περαστικοί συλλογισμένοι προσπερνούν βιαστικά, καρτερικοί ζητιάνοι, μια υπέρλαμπρη μπάντα τσιγγάνων από την Τρανσυλβανία φωτίζουν με τα χάλκινά τους τα Χαυτεία, με τραβούν σαν έντομο ηχοτροπικό. Είχα διψάσει για ήχο και φως – και ευωδιά: ο Λουμίδης σκορπάει γενναιόδωρα αρώματα Σάντος και Κολομβίας.

Ο δρόμος σε τραβάει προς τα κάτω, φυσικά, αβίαστα. Κατηφορίζω, σκονισμένος από τη μελαγχολία της Σταδίου. Αθηνάς, Βαρβάκειος, Ευριπίδου. Αλλάζει η τονικότητα, ανεπαίσθητα μα σταθερά. Ξανακούω βουή άστεως: Η ζωή ξεχειλίζει στους δρόμους· μια ζωή ντεγκραντέ, που κυματίζει διαφορετική σε αισθήματα, μα πόσο διαφορετική μέσα σε μερικές εκατοντάδες μέτρα, από το Σύνταγμα ώς την Κουμουνδούρου.

Πιπεριές αποξηραμένες και ξύλα κανέλας, όσπρια, σακιά, σαπούνι, αινιγματικά εμπορεύματα απ’ την Κίνα, αναπτήρες, ψαλίδια, φανοί θυέλλης, σ’ ένα σκοτεινό μαγαζάκι στον άδειο παράδρομο δυο γυναίκες φτιάχνουν πλεξούδες σκόρδα, 3 ευρώ τα 25, θυμίζει Κάιρο, Πειραιά και Ερμούπολη του ’60, και τα πρόσωπα είναι σκούρα, τα μάτια ολόμαυρα, οι λαλιές άλλες. Η πόλη είναι ντεγκραντέ. Εδώ ξεθωριάζει η θλίψη του αστού, τονίζεται η ζωτικότητα του ενστίκτου, η επιβίωση.

Λεπτή ψύχρα μεσογειακή. Στεκόμασταν σ’ ένα μπαλκόνι art deco πλάι στην πλατεία Κουμουνδούρου και σιγοπίναμε προσέκο παγωμένο. Στις απέναντι πολυκατοικίες μια άλλη ζωή ξεχυνόταν ορμητική, σαν άγρια βλάστηση: δορυφορικά πιάτα, απλωμένες μπουγάδες, ποδήλατα στα μπαλκόνια, ένα παράθυρο καδράριζε μια μητέρα που κούρευε τον γιο της. Η ζωή ξεχείλιζε απ’ τα φωτεινά παράθυρα, χωρίς γιρλάντες, χωρίς γκυ χριστουγεννιάτικα και φωτάκια LED. Σκέτη ζωή.

Τι λέτε, να μείνω ή να φύγω; Ο τριαντατριάχρονος συνομιλητής με αιφνιδιάζει· απαντάω αυθορμήτως: Να φύγεις! Εχεις καλή πρόταση για να φύγεις έξω; Πρόταση επιβίωσης, όχι σπουδαία πράγματα. Αισθάνομαι ότι εδώ θα συμβούν πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, οπότε λέω γιατί να φύγω, αν θα πετύχω απλώς μια επιβίωση; Κι εδώ θα επιβιώσουμε...

Σκούροι Ανατολίτες περνούν από κάτω, σηκώνουν το βλέμμα, κοιτούν διερευνητικά, βρισκόμαστε στη γειτονιά τους.

Η Αθήνα είναι συναρπαστική... Ολα μπορούν να συμβούν, ο αέρας έχει ηλεκτρισμό, κάτι συμβαίνει... Η οικοδέσποινα του προσέκο έχει εργαστεί πολλά χρόνια στη Νέα Υόρκη και στο φιλόδοξο Βερολίνο της επανένωσης. Τίποτε δεν συμβαίνει πια στο Βερολίνο, λέει. Τον καιρό που πολλοί ετοιμάζονται να φύγουν, κάποιοι άλλοι επιστρέφουν, χορτάτοι από άλλες πόλεις, από εμπειρίες. Γυρνούν στην αβεβαιότητα, επιλέγουν το μεταίχμιο, τον ηλεκτρισμό, το ρίσκο των αλλαγών. Αντλώ από την αισιοδοξία και τη ζωτικότητά τους.

Αφήνομαι πάλι στο ντεγκραντέ της ζωής, στην πόλη. Ανάβαση, τώρα. Στο σταυροδρόμι κοιτάζω τα οδόσημα. Το ένα μνημονεύει την αρχαία ποιήτρια Κόριννα από την Τανάγρα. Η άλλη οδός είναι αφιερωμένη στον Επίκουρο, ταιριαστός πολύ με το ρευστό παρόν, παρηγορητικός: «Αφοβον ο θεός, ανύποπτον ο θάνατος· και ταγαθόν μεν εύκτητον, το δε δεινόν ευκαρτέρητον».

Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010

Χριστούγεννα στην Αθήνα: Πολλές εκδηλώσεις αφιερωμένες στα παιδιά

Με τη φωταγώγηση του υψηλότερου φυσικού δέντρου της Πλατείας Συντάγματος ξεκίνησαν το περασμένο Σάββατο, οι εκδηλώσεις του Δήμου Αθηναίων για τις εορταστικές μέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς.
    Η επιλογή της φωταγώγησης του υψηλότερου φυσικού δέντρου στην Πλατεία Συντάγματος για τις φετινές εορταστικές εκδηλώσεις συνδυάζει το μήνυμα της περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης και οικολογικής συνείδησης, με το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων, που είναι περισσότερη αισιοδοξία, συμπαράσταση, ευαισθησία και πολύ αγάπη, ιδιαίτερα σε αυτή τη δύσκολη οικονομική συγκυρία που διανύει η χώρα.
    Οι περισσότερες εκδηλώσεις απευθύνονται σε παιδιά, αφού η γιορτή των Χριστουγέννων θεωρείται η κατ' εξοχήν «παιδική γιορτή».
    Τη Δευτέρα άνοιξε τις πύλες του για άλλη μία χρονιά και ο Εθνικός Κήπος και εκεί φιλοξενούνται όλες οι αγαπημένες δραστηριότητες των παιδιών, που με σύμμαχό τους το "χριστουγεννιάτικο πνεύμα", έχουν τη δυνατότητα να ανακαλύψουν και να ταξιδέψουν στη "Χριστουγεννιάτικη Φαντασία". 
    Ο Εθνικός Κήπος θυμίζει παραμυθένιο σκηνικό από μικρά ξύλινα σπιτάκια και φυσικά το σπίτι του Αγιου Βασίλη, όπου τα παιδιά έχουν την ευκαιρία να συμμετέχουν σε εκπαιδευτικές διαδραστικές δράσεις. Ξωτικά και αερικά τα περιμένουν για να τα οδηγήσουν σε ένα μοναδικό χριστουγεννιάτικο ταξίδι ανακάλυψης.
    Ακόμη, στην "Πράσινη Φαντασία" τα παιδιά μπορούν να ενημερωθούν για τα οικολογικά προβλήματα του πλανήτη και μέσα από διαδραστικά παιχνίδια να εκπαιδευτούν για την αντιμετώπισή τους. Στο "Εργαστήρι Φαντασίας", έχουν τη δυνατότητα να μάθουν να κατασκευάζουν χριστουγεννιάτικα καπέλα, ενώ στα "Παραμύθια των Χριστουγέννων" παιδαγωγός αφηγείται χριστουγεννιάτικες ιστορίες από όλο τον κόσμο. 
    Τέλος, τα παιδιά μπορούν να γράφουν τις ευχές τους σε χρωματιστά στολίδια και να τα κρεμάνε σε αληθινά δεντράκια εξωτερικά του χώρου "Φανταστικές Ευχές". Ο Εθνικός Κήπος θα λειτουργεί έως τις 6 Ιανουαρίου 2011, (ώρες 10.00 έως 17.00) με ελεύθερη είσοδο για το κοινό. 
    Μια "Χριστουγεννιάτικη Παραμυθούπολη" περιμένει, όμως, και τους λιλιπούτειους φίλους μας στον περιβάλλοντα χώρο της "Τεχνόπολης" του Δήμου Αθηναίων μέχρι τις 6 Ιανουαρίου (9.00-21.00). 

    Παγοδρόμιο, πάρκο με φουσκωτά παιχνίδια, καρουζέλ, στρουμφοχωριό, τρενάκι, κινηματογράφος με παιδικές ταινίες, μουσικά και θεατρικά δρώμενα, παραστάσεις με αγαπημένους ήρωες όπως η Χιονάτη με ζωγραφική προσώπου (face painting) αλλά και ο 'Αγιος Βασίλης που θα υποδέχεται τα παιδιά στη Χιονισμένη Στρουμφόπολη, είναι μόνο λίγες από τις εκπλήξεις που περιμένουν τους επισκέπτες στην "Τεχνόπολη".
    Στον προαύλιο χώρο του θεάτρου Badminton, το πρώτο σκεπαστό χριστουγεννιάτικο χωριό, "Christmas Fairytale" έχει ανοίξει τις πόρτες και περιµένει µικρά και µεγάλα παιδιά έως τις 9 Ιανουαρίου να επισκεφθούν το χωριό του Αϊ-Βασίλη, το παλάτι της Χιονάτης και των επτά νάνων, να δουν από κοντά τον Πινόκιο και το εργαστήρι του Τζεπέτο, να κάνουν καρουζέλ, αλλά και να φορέσουν τα παγοπέδιλα και να πατινάρουν στο γιορτινό παγοδρόµιο. 
    Το χριστουγεννιάτικο χωριό "Christmas Fairytale" θα είναι ανοιχτό καθηµερινές από τις 15:00 έως τις 23:00, ενώ τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες από τις 10:00 έως τις 23:00.
    Επιπλέον, στο Θέατρο Badminton, ο Scooby-Doo, ο Shaggy, η Velma, η Δάφνη και ο Fred υποδέχονται από τη Δευτέρα (20/12) τους µικρούς θεατές σε µια απίστευτη περιπέτεια που συνδυάζει δράση και γέλιο. Ο αγαπηµένος σκύλος και η παρέα του επισκέπτονται για πρώτη φορά την Αθήνα με τον "Scooby - Doo και το φάντασµα του πειρατή", παράσταση που θα διαρκέσει έως και τις 2 Ιανουαρίου.

    Με δύο εορταστικές ψηφιακές παραστάσεις για όλη την οικογένεια, "Το 'Αστρο των Χριστουγέννων" και "Το Tρένο της Φαντασίας", υποδέχεται το Νέο Ψηφιακό Πλανητάριο την περίοδο των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς.  
    "Το 'Αστρο των Χριστουγέννων" αποτελεί μία επίκαιρη παράσταση του Ιδρύματος Ευγενίδου. Πρόκειται για το γνώριμο και αγαπημένο χριστουγεννιάτικο θέμα, το οποίο όμως στο θόλο του Ευγενιδείου Πλανηταρίου αποκτά μια επιστημονική και εκπαιδευτική διάσταση. Η παράσταση αναλαμβάνει να διερευνήσει, με τη συμμετοχή του θεατή, μερικά από τα πιο δημοφιλή ερωτήματα και να δώσει μια εικόνα σε μια αναζήτηση κάθε παιδικής ψυχής για το ξεχωριστό εκείνο κοσμικό φαινόμενο που οδήγησε τους τρεις Μάγους στο νεογέννητο Χριστό. Κάνοντας ένα ταξίδι πίσω στους αιώνες που πέρασαν, από τη γέννηση του Θείου Βρέφους στη φτωχική φάτνη της Βηθλεέμ, η παράσταση ξεδιπλώνει ιστορικά, όσο και επιστημονικά δεδομένα μέσα από ένα ιδιαίτερο μουσικό και οπτικό θέαμα, γεμίζοντας το χώρο με έναν "αέρα" παιδικής αθωότητας.

    Η παράσταση "Το Τρένο της Φαντασίας" απεικονίζει την ιστορία ενός ταξιδιού στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής και ταυτόχρονα μία περιπλάνηση στο απέραντο Σύμπαν.



    Πρόκειται για μια πρωτότυπη ψηφιακή παράσταση από την Ιαπωνία, όπου μέσα από εντυπωσιακές εικόνες ζωντανεύει το παραμύθι του Mιγιαζάβα Κέντζι με τον ομώνυμο τίτλο. H πλανηταριακή παράσταση μας δίνει έτσι, την ευκαιρία να έρθουμε σε επαφή με τον πολιτισμό της Ιαπωνίας και να γνωρίσουμε από κοντά, τόσο έναν συγγραφέα του περασμένου αιώνα, τον Μιγιαζάβα Κέντζι, όσο και να έρθουμε σε επαφή με την εικαστική αντίληψη ενός σύγχρονου δημιουργού, του Yutaka Kagaya.
    Με οδηγό λοιπόν τη φαντασία και την ανέμελη παιδική διάθεση "Το Τρένο της Φαντασίας" μας δίνει το "εισιτήριο" που θα μας οδηγήσει σε ένα παραμύθι γεμάτο ευαισθησίες, υπέροχα χρώματα και εικόνες, κατάλληλο να ταξιδέψει κάθε παιδί στον πανέμορφο νυκτερινό ουρανό που μας περιβάλλει. Οι παραστάσεις θα συνεχιστούν έως τις 9 Ιανουαρίου (Ιδρυµα Ευγενίδου, Λεωφ. Συγγρού 387, Π. Φάληρο).

    Αυτά τα Χριστούγεννα στο ετήσιο συμβούλιό τους, οι καλικάντζαροι αποφάσισαν να γίνουν τα πιο αγαπημένα πλάσματα μικρών και μεγάλων. Έτσι, θα µοιράσουν αυτοί τα δώρα και θα απαγάγουν τον Αϊ-Βασίλη µε αφορµή την παράσταση "Περίεργα Χριστούγεννα", για παιδιά από 4 έως 12 ετών, που παρουσιάζεται στον "Ελληνικό Κόσµο" (Πειραιώς 254, Ταύρος), σε συνεργασία µε το θίασο "Αθηναϊκές Μαριονέτες". Οι παραστάσεις θα δοθούν 27 έως 30 Δεκεµβρίου και 3 έως 5 Ιανουαρίου (11.00 π.μ,). 
    Τις ίδιες µέρες στις 12:30 η παράσταση "Χριστούγεννα γιορτινά… µε σύµβολα µοναδικά" υπόσχεται σε παιδιά έως 12 ετών να αποκαλύψει πώς µπορεί µια κρεµµύδα να φέρει γούρι τη νέα χρονιά, πώς γίνεται µια κάλτσα να γεµίσει δώρα και γλυκά και πώς βρίσκει ο Αϊ-Βασίλης τον δρόµο του.

    Ο Λάκης Λαζόπουλος και η πολιτιστική ιστοσελίδα του, το www.tospirto.net έδωσαν το σύνθημα και 18 δημοφιλείς πρωταγωνιστές διάβασαν παραμύθια για τα παιδιά που εξακολουθούν να πιστεύουν στα θαύματα και στα happy end.
    Οι "Αναγνώσεις παραμυθιών", έχουν "ανέβει" στην ιστοσελίδα του "Σπίρτου" από τη Δευτέρα (20/12) και οι μικροί μας φίλοι θα έχουν την ευκαιρία να ακούσουν παραμύθια από τους αγαπημένους τους ηθοποιούς έως τις 6 Ιανουαρίου 2011, όλο το διάστημα δηλαδή που τα παιδιά θα βρίσκονται στο σπίτι για τις χριστουγεννιάτικες διακοπές τους. Κάθε ημέρα ένας ηθοποιός διαβάζει ένα αγαπημένο παραμύθι για τους μικρούς φίλους του Διαδικτύου.
    Παραμύθια διάβασαν οι: Παναγιώτα Βλαντή, Μαρία Γεωργιάδου, Ναταλία Δραγούμη, Γιώργος Καραμίχος, Σμαράγδα Καρύδη, Φιλαρέτη Κομνηνού, Λάκης Λαζόπουλος, Δημήτρης Λιγνάδης, Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Θάλεια Ματίκα, Μαρία Ναυπλιώτου, Φαίη Ξυλά, Ιωάννα Παπά, Χρύσα Παπά, Χριστόφορος Παπακαλιάτης, Μίρκα Παπακωνσταντίνου, 'Ακης Σακελλαρίου και ο Παύλος Χαϊκάλης.

    Δύο χριστουγεννιάτικες παραστάσεις από το θέατρο σκιών του Τάσου Κώνστα, "Τα Χριστούγεννα του Καραγκιόζη" και "Το ρεβεγιόν του Καραγκιόζη" παρουσιάζονται τις ημέρες των εορτών στο φιλόξενο θεατράκι "Φιγούρες και Κούκλες" στην Πλάκα (Τριπόδων 30). 

    Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, η μπάντα παιανίζει, τα κολλητήρια βάζουν τα σκουφιά τους, παίρνουν τα τρίγωνά τους και τρέχουν να πουν τα κάλαντα. Ο Καραγκιόζης στολίζει το χριστουγεννιάτικο κλαδί του και ζητά από τον Αϊ-Βασίλη να κάνει μια "κουραμπιεδοκαταιγίδα" να χορτάσει την πείνα του! Κάποιος επηρεασμένος από το πνεύμα των Χριστουγέννων θα προσπαθήσει να κάνει τον αγαπημένο μας ήρωα πλούσιο. Αν θα τα καταφέρει τελικά, θα έχουν την ευκαιρία να το ανακαλύψουν οι μικροί θεατές την εποµένη των Χριστουγέννων στις 11.30 στο θέατρο σκιών του Τάσου Κώνστα. 

    Στο ίδιο μέρος και την ίδια ώρα "ανεβαίνει" την Κυριακή 2 Ιανουαρίου το "Ρεβεγιόν του Καραγκιόζη".
    Τέλος, οι λάτρεις του πατινάζ θα έχουν την ευκαιρία να επιδείξουν τις φιγούρες τους στην Πλατεία Κοτζιά, όπου λειτουργεί δωρεάν παγοδρόμιο για μικρούς και μεγάλους.
Πηγή: Express.gr        23/12/10

Χριστός γεννάται..

Γράφει ο μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης
Ο Χριστός γίνεται άνθρωπος, για να γίνει ο άνθρωπος Θεός. Ο άνθρωπος δίχως τον Χριστό γίνεται απάνθρωπος. Ο χριστιανισμός γέννησε τον ανθρωπισμό. Ο ανθρωπισμός παραμυθεί την ανθρωπότητα. Ο Χριστός ήλθε στον κόσμο γυμνός, όπως ο κάθε άνθρωπος, που όμως δεν το συλλογιέται καλά. Αυτό, φρονούμε, είναι το μήνυμα των Χριστουγέννων.

 Ο νεοελληνικός βίος θέλει να απομακρυνθεί από τον Χριστό. Θεωρεί ότι περιορίζεται, ότι ασφυκτιά η ζωή του με τον Χριστό. Έτσι, ελεύθερος υποδουλώνεται σε διάφορα είδωλα. Η Ορθοδοξία δεν μιλά πια στην καρδιά του Νεοέλληνα. Τη γέννηση του Θεανθρώπου εορτάζει στη Β. Ευρώπη ή στην Άπω Ανατολή. Η Ευρώπη κι αυτή αποχριστιανισμένη. Ο ανθρωπισμός έγινε απανθρωπισμός. Η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη, η ασκητικότητα, η οικολογία, η μετά θάνατον ζωή συζητιούνται με πολλά ειρωνικά χαμόγελα. Λησμόνησε ο σύγχρονος άνθρωπος και της Νότιας Ευρώπης ότι είναι θνητός, ότι όλοι είμαστε μελλοθάνατοι. Νομίζουμε ότι είμαστε μόνιμοι οικήτορες του παρόντος κόσμου και όχι διαβάτες και μουσαφίρηδες. Η αίσθηση της επίγειας αθανασίας οδηγεί τον άνθρωπο στο ασταμάτητο κυνηγητό της ηδονής, από τη σάρκα, το χρήμα και τη δόξα. Συχνά το αποτέλεσμα είναι οδυνηρό, μα ο άνθρωπος δεν το βάζει κάτω. Ο Χριστός ήλθε στον κόσμο για να μας ανασηκώσει και να μας πει πως είμαστε παρεπίδημοι.
Τυφλωμένος και αχόρταγος ο άνθρωπος από τις απολαύσεις, έτσι εορτάζει και τις χριστιανικές εορτές και τα Χριστούγεννα. Αμφισβητώντας, αγνοώντας ή απορρίπτοντας το επέκεινα, ο άνθρωπος αφοσιώνεται όλος στο ενθάδε, στη μοναδικότητα του παρόντος, στην απόλαυση της ζωής. Η καθαρά αυτή υλιστική θεώρηση της ζωής δεν μπορεί να είναι μια αποτυχία του χριστιανισμού, που ποτέ κανέναν δεν μπορεί να εξουσιάσει, αλλά μια ελεύθερη επιλογή του ανθρώπου στα γήινα, πρόσκαιρα και φθαρτά. Η συρρίκνωση του ορθόδοξου βιώματος έκανε και τους Νεοέλληνες να εορτάζουν τις εορτές ανεόρταστα. Η αγορά, η κατανάλωση, η διαφήμιση, η μόδα, η διατροφή, η ενδυμασία, η απόλαυση όλων των υλικών αγαθών άφησε άχαρη την ψυχή.
Χριστούγεννα σε μια παραμορφωμένη Ελλάδα με πικρές στατιστικές. Σαρκώνεται ο Χριστός για τη θέωση του ανθρώπου. Για την αναστήλωση του ιερού και μοναδικού του προσώπου. Ο Νεοέλληνας σφυρίζει αδιάφορα και αρκείται σε καλό φαΐ και κρασί, τηλεόραση, καναπέ ή πολυθρόνα και γλυκά. Το νήπιο Ιησούς απορεί για την κατάντια του μεγάλου θαύματος, του ανθρώπου. Που πιστεύει σε ό,τι βλέπει και πιάνει. Παραμελεί την ψυχή του. Αδιαφορεί για τα ερωτηματικά της συνειδήσεώς του. Απάνθρωπος βίος, αγενής συμπεριφορά, ατομισμός και αδιαφορία.
Για ποιους σαρκώθηκε ο Χριστός; Για όλους. Οι περισσότεροι τον περιφρονούν επιδεικτικά. Δηλαδή απέτυχε; Νομίζω εμείς αποτύχαμε και ακόμη δεν ταπεινωθήκαμε. Δεν καταλάβαμε ότι δεν έχει ανάγκη από δικηγόρους ο Χριστός. Από νωρίς κυνηγήθηκε ο Χριστός και έφυγε για την Αίγυπτο. Η εξουσία φοβήθηκε την παρουσία του και κύλησε στο αίμα τα νήπια και γέμισε από θρήνους μητέρων η Σιών. Νομίζουμε πως κάτι είμαστε και κάτι κάνουμε. Δεν καταλάβαμε πως ως τιποτένιοι, απορριμμένοι και ταπεινοί κάτι κάποτε μπορούμε να κατορθώσουμε. Ας διακόψουμε τα πολλά λόγια και ας αφήσουμε να μιλήσει το παράδειγμα. Έχουμε μεγάλη ανάγκη σήμερα από συμπεριφορές και όχι από ομιλίες.
Το νήπιο Χριστός στη φάτνη της Βηθλεέμ είναι σιωπηλό κι όμως διδάσκει περίτρανα την ταπείνωση. Οι νεοέλληνες χριστιανοί ορθόδοξοι έχουν μεγάλη την ανάγκη της γνήσιας μετάνοιας και της αληθινής ταπείνωσης. Οι καιροί είναι δύσκολοι, μα μην τους κάνουμε δυσκολότερους. Ο νεοελληνικός προκλητικός, υπερκαταναλωτικός βίος καταντά απαράκλητος και άχαρος. Των Ελλήνων οι κοινότητες κατά τον Δ. Σαββόπουλο αξίζει να ξαναθυμηθούν την ομορφιά της συντροφιάς, τη χάρη της παρέας, την ωραιότητα του καλαμπουριού. Και κατά τον Κ. Τσιρόπουλο την ευγένεια του πνεύματος που δίδαξαν με το βίο τους οι άγιοί μας. Παρ’ όλα αυτά, αγαπητοί, “Χριστός γεννάται δοξάσατε, Χριστός εξ ουρανών απαντήσατε, Χριστός επί γης υψώθητε, άσατε τω Κυρίω άσμα καινόν και εν ευφροσύνη ανυμνήσατε λαοί ότι δεδόξασται”. Εμείς εδώ στο Άγιον Όρος θα γιορτάσουμε Χριστούγεννα μεθαύριο.
Μακεδονια  4-1-2009


Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010

«Περί πλουτισμού Θεολογίας και περί καυχωμένων η συμπλεγματικών;» Λόγος επί τη Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως

Υπό Πανοσιολ. Μ. Αρχιδιακόνου του Οικουμενικού Πατριαρχείου κ. Μαξίμου

Παναγιώτατε Δέσποτα, Λαέ του Θεού,

«Διο Σοι  προσφέρομεν και ημείς υπέρ την χρηματικήν φορολογίαν Ορθοδόξου πλουτισμόν Θεολογίας»
Ο  υμνωδός της εορτής των Χριστουγέννων ομιλεί περί του πλουτισμού της Θεολογίας. Ημείς οι Ορθόδοξοι δοξολογούμεν τον Κύριον δια τον πλουτισμόν της Ορθοδόξου Θεολογίας, προελθόντα εκ της ενσαρκώσεως του Θεού Λόγου. Και ούτω δυνάμεθα να καυχώμεθα δια τον πλουτισμόν της Θεολογίας των Πατέρων της Εκκλησίας, της Θεολογίας των εικόνων, της τέχνης, της εν γένει παραδόσεως της Εκκλησίας και του ενδόξου βυζαντινού πολιτισμού, ο οποίος επηρέασε την ζωήν των Ορθοδόξων έως και την περίοδον των Κάτω Χρόνων. Και δικαίως καυχώμεθα δια τα υψηλά μέτρα του βυζαντινού πολιτισμού. Η σύγχρονος ιστοριογραφία έδωκε την πρέπουσαν αξίαν εις τον πάλαι ποτε παρεξηγημένον πολιτισμόν του Βυζαντίου. 
Η καύχησις όμως αύτη δύναται να οδηγήση την Ορθόδοξον Θεολογίαν εις ένα αυτάρεσκον εγκλεισμόν. Η καύχησις αύτη δυναται να μετατραπή εις ένα κρυφόν η φανερόν εγωϊσμόν, διότι ευκόλως δύναταί τις καυχώμενος να μετατραπή εις συμπλεγματικόν εγωϊστήν. Εις τους καυχωμένους δύναται να συμπεριληφθούν και οι νοσταλγοί και ερασταί ιδεολογικών σχημάτων και καταφυγίων, ως το σχήμα εκείνο το οποίον αντιπαραθέτει την ρωμέϊκην παράδοσιν προς την φραγκικήν τοιαύτην. 

Και το ερώτημα τίθεται: Διατί προσκολλόμεθα εις το παρελθόν; Θα ηδύνατό τις να απαντήση ότι η Ορθοδοξία είναι παραδοσιακή πίστις τεθεμελιωμένη επί της Αγίας Γραφής, των Πατέρων και της εν γένει αρχαίας διδασκαλίας των επτά Οικουμενικών Συνόδων. Ουδείς αντιλέγει περί τούτου. Άνευ της Γραφής, της εκκλησιαστικής παραδόσεως και των Πατέρων η Ορθοδοξία δεν δύναται να υφίσταται ούτε εις το παρόν ούτε και εις το μέλλον. Μία όμως κατά γράμμα προσκόλλησις «αποκτείνει» το πνεύμα και την ουσίαν της Ορθοδόξου πίστεως.

 Οι Πατέρες της Εκκλησίας εθεολόγησαν εν Αγίω Πνεύματι, επί τη βάσει της διδασκαλίας της Αγίας Γραφής, άνευ όμως προσκολλήσεως εις το γράμμα αυτής. Πως είναι λοιπόν δυνατόν ημείς οι κληρονόμοι της πατερικής διδασκαλίας να μην ακολουθήσωμεν την δοθείσαν υπ’αυτών ερμηνευτικήν αρχήν του πνεύματος;

Ούτως, οι Πατέρες δια του δημιουργικού διαλόγου μετά του ελληνικού πολιτισμού εδημιούργησαν τον λεγόμενον εμπολιτισμόν (inculturation) της Θεολογίας της Εκκλησίας και κατέστησαν ταύτην συναφή-σχετικήν προς τον τότε πολιτιστικόν περίγυρον. Οι Πατέρες της Εκκλησίας εκχριστιάνισαν  τον ελληνικόν πολιτισμόν και τοιουτρόπως εδημιούργησαν μίαν έξοχον θεολογικήν σύνθεσιν. Επρόδωσαν οι Πατέρες το δόγμα και το ήθος της Εκκλησίας; Άπαγε της βλασφημίας!
Η συναφειακή θεολογία των Πατέρων είναι πλουτισμός Θεολογίας εν Αγίω Πνεύματι. Οι οξυδερκείς ούτοι Άγιοι άνδρες της Εκκλησίας εγνώριζον ως άριστα τα φιλοσοφικά ρεύματα  της εποχής και διελέγοντο προς αυτά. Μετεμόρφωσαν φιλοσοφικούς όρους, ως επί παραδείγματι τον όρον «πρόσωπον», δια να ερμη- νεύσουν το δόγμα της Αγίας Τριάδος.
 Και το ερώτημα πάλιν τίθεται ενώπιον ημών: Προς τι η τυφλή και άνευ όρων και προϋποθέσεων προσκόλλησις εις το παρελθόν;

Φοβούμεθα ενώπιον μιας νέας υπαρχούσης απειλής, η οποία ακούει εις το όνομα παγκοσμιοποίησις-μεταμοντέρνος πολιτισμός; Η μεν παγκοσμιοποίησις δημιουργεί την εντύπωσιν ότι ισοπεδώνει την ιδιοπροσωπίαν και τα χαρακτηριστικά λαών, ανθρώπων, πολιτισμών και θρησκειών, ο δε μεταμοντερνισμός αρνείται κατηγορηματικώς οιανδήτινα αυθεντίαν και αξίαν του παρελθόντος. Είναι τα κυρίαρχα πολιστικά μοντέλα του συγχρόνου τρόπου ζωής. 
Εάν είμεθα επόμενοι τοις Αγίοις Πατράσι δεν φοβούμεθα τον διάλογον με τα ως άνω πολιτιστικά μοντέλα. Η Αλήθεια ελευθερώνει εκ του φόβου του άλλου, του ετέρου και καλεί εις διάλογον. Όστις κατέχει την Αλήθειαν δεν φοβάται, δεν διακατέχεται υπό ψυχολογικών συμπλεγμάτων η εις την χειροτέραν περίπτωσιν υπό μίσους και κακίας («Γνώσεσθε την Αλήθειαν και η Αλήθεια ελευθερώση ημάς»). Ο Χριστός συνωμίλησε μετά της Σαμαρείτιδος! Μήπως ωρισμένοι εξ ημών διακατεχώμεθα υπό του συμπλέγματος της ανωτερότητος ως οι Ιουδαίοι της εποχής του Κυρίου; Το Οικουμενικόν Πατριαρχείον, υπό την εμπευσμένην ηγεσίαν της Υμετέρας Θειοτάτης Παναγιότητος, δεν φοβείται τον διάλογον διαλέγεται και συνεργάζεται μετά πάντων των ανθρώπων καλής θελήσεως δια την προαγωγήν της ειρήνης και την αντιμετώπισιν των προκλήσεων του συγχρόνου κόσμου. 

Η Ορθόδοξος Εκκλησία οφείλει και πρέπει να διαλέγεται με το εκάστοτε πολιτιστικόν περιβάλλον και εν προκειμένω με τας ανησυχίας και τας αναζητήσεις του μεταμοντέρνου πολιτισμού. Εις αντίθετον περίπτωσιν, αύτη θα καταστή μουσειακόν απολίθωμα και γκέττο.
Ευτυχώς ακούονται εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν φωναί, αι οποίαι αντιλαμβάνονται τα σημεία των καιρών και αντιδρούν υγιώς εις την απομόνωσιν και το κλείσιμον της Ορθοδοξίας. Το προσφάτως συγκληθέν εν Βόλω Συνέδριον επί του θέματος: «Νεωτερική Σύνθεση η Νεοπατερική Θεολογία» έθεσε την χείρα επί τον τύπον των ήλων και εδημιούργησεν, ως μη ώφελεν, αντιδράσεις ορθοδόξων, ιδεολογικώς  προσκεκολλημένων εις το παρελθόν, αρνουμένων κατ’ουσίαν  δημιουργικόν διάλογον με τον σύγχρονον πολιτισμόν και καθιστώντων ούτω την Ορθόδοξον Θεολογίαν γυμνήν διαλόγου και πτωχήν! 
Η θεολογική ημών παιδεία περιορίζεται, ως επί το πλείστον, εις μίαν ακαδημαϊκού χαρακτήρος ιστορικοκριτικήν μελέτην των Πατέρων η εις την χειροτέραν περίπτωσιν εις ηθικολογικού και συναισθηματικού περιεχομένου κηρύγματα. Η εκκλησιαστική ημών ζωή εξαντλείται ενίοτε εις παροχήν ψυχολογικής αναπαύσεως και «κατανυκτικών» Λειτουργιών, εις  πνευματικούς τύπου «γκουρού» καταστάσεις αι οποίαι δύνανται ευκόλως να ταυτίσουν την Εκκλησίαν με τα ανατολικά θρησκεύματα. Ο διακρινόμενος επί προφητική εγρηγόρσει Ελλογιμότατος καθηγητής κ. Χρήστος Γιανναράς εις το βιβλίον του «Ενάντια στη Θρησκεία», η επί το ακριβέστερον εναντίον της θρησκευούσης Εκκλησίας, κατέδειξεν εναργώς την έκπτωσιν της εκκλησιαστικής  ζωής εις θρησκευτικόν και ψυχολογικόν γεγονός.                    

Τό Άγιον Πνεύμα κατέλιπεν εις την Εκκλησίαν μεγάλας θεολογικάς και προφητικάς μορφάς, ως εκείνη του π. Γεωργίου Φλορόφσκη, ο οποίος πρώτος ωμίλησε περί της ανάγκης νεοπατερικής συνθέσεως και διαλόγου μετά της Δύσεως. Ο π. Γεώργιος υπήρξεν όντως οικουμενικός διδάσκαλος, επόμενος τοις Αγίοις Πατράσι! Και την ανάγκην ταύτην επισημαίνουν και σύγχρονοι μορφαί, ως ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Περγάμου κ. Ιωάννης, εις εκ των πιστών μαθητών του αειμνήστου π. Γεωργίου. 
                  
Παναγιώτατε Δέσποτα,
Αδελφοί μου,
Η έλλειψις προφητικής συνειδήσεως και ερμηνείας ίσως αποτελεί πτώσιν χειροτέραν της  πτώσεως εις αμαρτωλά πάθη! Και δια τούτο θα κατακριθώμεν υπό του Κυρίου εν τη Δευτέρα Αυτού παρουσία  και θα αποδώσωμεν φρικτόν λόγον εις τον δικαιοκρίτην Κύριον! Ο Στήβεν Ράνσιμαν  εδήλωσεν ότι ο 21ος αιών θα είναι ο αιών της Ορθοδοξίας. Θα εκπληρώση η Ορθόδοξος Εκκλησία την προφητικήν της κλήσιν εις ένα μεταμοντέρνον πολιτισμόν; Το ερώτημα θέτει πάντας ημάς προ των ευθυνών ημών! 

Ας εξαγοράσωμεν τον καιρόν!
Καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα!  
Πηγή: Αμην                                            

Ο ιερέας της Σπιναλόγκα....(αληθινή ιστορία)


Το τελευταίο διάστημα γίνεται πολύς λόγος για το νησί της Σπιναλόγκα, με αφορμή το ομώνυμο βιβλίο με τίτλο «Το νησί», της Αγγλίδας Victoria Hislop,το οποίο γυρίστηκε με μεγάλη επιτυχία σαν σήριαλ στην ελληνική τηλεόραση.

Ένα από τα ιστορικά στοιχεία που πληροφορούμαστε είναι ότι οι χανσενικοί που κατοικούσαν στη Σπιναλόγκα ήταν οργισμένοι με τον Θεό, για το λόγο ότι η ασθένειά τους ήταν μια μεγάλη και αφόρητη δοκιμασία. Ένας Γεραπετρίτης παπάς τόλμησε να τους επισκεφθεί κάποτε και να λειτουργήσει στον Άγιο Παντελεήμονα, που υπήρχε και ρήμαζε στο νησί, συντροφιά με τους νέους του κατοίκους. Λένε πως στην πρώτη Λειτουργία δεν πάτησε ψυχή.
Οι λεπροί άκουγαν πεισμωμένοι από τα κελιά τους την ψαλμωδία, κι άλλοτε την σκέπαζαν με τα βογκητά τους κι άλλοτε με τις κατάρες τους. Ο ιερέας όμως ξαναπήγε. Στην δεύτερη τούτη επίσκεψη ένας από τους ασθενείς πρόβαλε θαρρετά στο κατώφλι του ναού.
- Παπά, θα κάτσω στην Λειτουργία σου μ' έναν όρο όμως. Στο τέλος θα με κοινωνήσεις. Κι αν ο Θεός σου είναι τόσο παντοδύναμος, εσύ μετά θα κάμεις την κατάλυση και δεν θα φοβηθείς τη λέπρα μου.
Ο ιερέας έγνευσε συγκαταβατικά. Στα κοντινά κελιά ακούστηκε η κουβέντα κι άρχισαν να μαζεύονται διάφοροι στο πλάι του ναού, εκεί που ήταν ένα μικρό χάλασμα, με λιγοστή θέα στο ιερό. Παραμόνευσαν οι χανσενικοί στο τέλος της Λειτουργίας κι είδαν τον παπά δακρυσμένο και γονατιστό στην Ιερή Πρόθεση να κάνει την κατάλυση.
Πέρασε μήνας. Οι χανσενικοί τον περίμεναν. Πίστευαν πως θά ’ρθει τούτη τη φορά ως ασθενής κι όχι ως ιερέας. Όμως ο παπάς επέστρεψε υγιής και ροδαλός κι άρχισε με ηθικό αναπτερωμένο να χτυπά την καμπάνα του παλιού ναΐσκου.
Έκτοτε και για δέκα τουλάχιστον χρόνια η Σπιναλόγκα είχε τον ιερέα της. Οι χανσενικοί αναστύλωσαν μόνοι τους της εκκλησία και συνάμα αναστύλωσαν και την πίστη τους. Κοινωνούσαν τακτικά και πάντα κρυφοκοίταζαν τον παπά τους
την ώρα της κατάλυσης, για να βεβαιωθούν πως το "θαύμα της Σπιναλόγκα" συνέβαινε ξανά και ξανά.
To 1957, με την ανακάλυψη των αντιβιοτικών και την ίαση των λεπρών, το λεπροκομείο έκλεισε και το νησί ερημώθηκε. Μόνο ο ιερέας έμεινε στο νησί ως το 1962, για να μνημονεύει τους λεπρούς μέχρι 5 χρόνια μετά το θάνατό τους.
Ιδού, λοιπόν, ένας σύγχρονος αθόρυβος ήρωας, που δεν τιμήθηκε για το έργο του από κανέναν, και που -αν προσέξατε- δεν παραθέσαμε το όνομά του γιατί απλά δεν το γνωρίζουμε! Το γνωρίζει όμως -σίγουρα- ο Θεός! Κι αυτό μας αρκεί!

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

Μητροπολίτης Πατρών Χρυσόστομος "Ερωτώ, είναι αντιπαραγωγικοί οι Ιερείς;"

Λάβρος για όσα ακούστηκαν τις τελευταίες ημέρες από επίσημα χείλη, ότι οι ιερείς δεν είναι παραγωγικοί ήταν ο Μητροπολίτης Πατρών κ. Χρυσόστομος από άμβωνος.
Ο Μητροπολίτης Πατρών υπερασπιζόμενος τον θεσμό του ιερέα, μεταξύ άλλων τόνισε: «Ερωτώ, είναι αντιπαραγωγικοί οι Ιερείς οι οποίοι είναι στρατιώτες του Χριστού και της κοινωνίας επί ημερονυκτίου βάσεως, εργαζόμενοι χωρίς ωράριο – και έτσι πρέπει – για να είναι πάντοτε στη διάθεση του ποιμνίου τους; Ποιός άλλος τομέας εργάζεται κατ’ αυτόν τον τρόπο;»

«Είναι αντιπαραγωγικοί οι Ιερείς, παράγοντας ένα τεράστιο κοινωνικό, φιλανθρωπικό και πνευματικό έργο, στις πόλεις μας, με τα ιδρύματα που συντηρεί η Εκκλησία γενικώς, με την υπηρεσία στις Φυλακές και τα Νοσοκομεία, με τις τράπεζες αγάπης και τις στέγες φιλανθρωπίας; Με την συμπαράσταση στους νέους, τους εξαρτημένους, τους ανέργους κλπ.;», πρόσθεσε ο κ. Χρυσόστομος.
Ακόμη, υπογράμμισε χαρακτηριστικά: «Είναι αντιπαραγωγικοί οι Ιερείς οι οποίοι υπηρετούν στα χωριά μας, όπου καμιά υπηρεσία δεν έχει μείνει πλέον και ρημάζουν χωρίς, κανείς να ενδιαφέρεται για αυτά; Είναι αντιπαραγωγικοί οι Ιερείς που παρηγορούν τους λίγους που απέμειναν στην ύπαιθρο και οι οποίοι πολλάκις γέροντες και ανήμποροι προσπαθούν να ζήσουν με συντάξεις πείνας που τους χορηγεί η πολιτεία;»
Συνεχίζοντας «Είναι αντιπαραγωγικοί οι Ιερείς που συντηρούν τα μνημεία, Εκκλησίες, Μοναστήρια, ανεκτίμητους του Έθνους μας θησαυρούς, τα οποία είναι καταδικασμένα να καταστραφούν αφού κανείς δεν νοιάζεται γι’ αυτά; Είναι αντιπαραγωγικοί οι Ιερείς υπηρετώντας τις θρησκευτικές ανάγκες αυτού του Λαού και προσφέροντας διδαχή, αγάπη, στοργή όχι μόνο στους Χριστιανούς, αλλά και τους ξένους αδελφούς, αφού πλέον ζούμε σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία;»
Επίσης, ο Μητροπολίτης Πατρών τόνισε, ότι «Κάθε φορά ακούμε τα περί της μισθοδοσίας των κληρικών. Πλείστα λέγονται ως μία φθηνή προπαγάνδα εναντίον των υπηρετών της κοινωνίας, των ηρώων Ιερέων. Η αλήθεια όμως είναι ότι ο μισθός των Ιερέων είναι από την περιουσία της Εκκλησίας. Από την περιουσία την οποία τόσες φορές άφήρεσε το Κράτος, για « κοινωνικούς σκοπούς» και ανέλαβε την υποχρέωση της μισθοδοσίας των Κληρικών.
«Δυστυχώς αυτή η αλήθεια πολλάκις αποκρύπτεται η συστηματικά διαστρεβλώνεται», πρόσθεσε κλείνοντας ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος.
Πηγή: Ρομφαία

Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

Αθανασίου Γιέβτιτς: Μια ακόμη επιστολή προς τον αδελφό Αρτέμιο – «Της μετανοίας άνοιξόν μοι πύλας, Ζωοδότα»

Πηγή : Ρομφαία
Το Ευαγγέλιο του Χριστού, Θεού και Σωτήρος ημών και άπαντος του ανθρωπίνου γένους, άρχισε, και αρχίζει πάντοτε εκ νέου, με την σωτηριοφόρο προς όλους μας κλήση: «Mετανοείτε και πιστεύετε εν τω Eυαγγελίω! Mετανοείτε· ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών.»(Μαρκ. 1,15. Ματ. 4,17).
Ο αδελφός μας Αρτέμιος, που εκάρη μοναχός πριν από πενήντα χρόνια (και εγώ δέκα ημέρες αργότερα) από τον αγ. Ιουστίνο τον Νέο, λέει τώρα, όταν η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Σερβίας, λόγω της επίμονης εκ μέρους του υπονομεύσεως της Ενότητος και Καθολικότητος της Εκκλησίας του Χριστού, και του ήδη δημιουργθέντος σχίσματος, με  το να εισβάλλει ληστρικώς σε δύο μοναστήρια της Επισκοπής Ρασκοπριζρένης και να «λειτουργήσει» εκεί, καίτοι όντας υπό αργίαν, τον καθήρεσε και τον επανέφερε στην τάξη των μοναχών, πράγμα που σημαίνει ότι του υπενθύμισε εκείνη την αρχική και ποτέ παύουσα ευαγγελική μετάνοια, λέει λοιπόν, ότι επί πενήντα χρόνια «διακόνησε την Εκκλησία της Σερβίας» - το αν μετανοούσε όλο αυτό το χρονικό διάστημα, δεν το γνωρίζουμε, και φαίνεται ότι μάλλον όχι, τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία – αυτός λοιπόν, τώρα θεώρησε πρέπον να καλέσει σε μετάνοια ολόκληρη την Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας, αναφέροντας ως πρόφαση τα λόγια του αββά Ιουστίνου: «υπάρχει διέξοδος σε όλα τα αδιέξοδα», ζητεί δηλαδή, μετάνοια μόνον από αυτούς, από τον Πατριάρχη δηλαδή και τους Επισκόπους, αλλά όχι μετάνοια από τον ίδιο, επειδή όλον αυτόν τον καιρό της επίμονης εναντίωσής του στο Άγιο Πνεύμα της εν Χριστώ ειρήνης και της εν τη Εκκλησία ενότητος, «την οποία /Εκκλησία/ διακόνησε» (όπως κόπτεται χωρίς να λέει ότι μόνασε χάριν της σωτηρίας του), δεν θεώρησε αναγκαίο, όλο αυτό το διάστημα, ούτε έστω μία φορά να μνημονεύσει την σωτηριοφόρο ευαγγελική μετάνοια. Αν όχι για κάποιον άλλο λόγο, αλλά τουλάχιστον χάριν των λόγων του Χριστού: «ιατρέ, θεράπευσον σεαυτόν».
Ο αδελφός Αρτέμιος, ο οποίος πριν 50 έτη ενεδύθη το ράσο της μετανοίας, τώρα το προτείνει και το προσφέρει στους άλλους, ως διέξοδο από την κατάσταση στην οποία ο ίδιος περιήλθε και κατήντησε, καίτοι θα ήταν πολύ ευκολότερο, απλούστερο και ευαγγελικώς σωτήριο και για τον ίδιο αλλά και για εμάς, να ξεκινούσε από τον εαυτό του, έχοντας τουλάχιστον ως αφετηρία, ως ταπεινή προσευχή τον της χαρμολύπης ύμνο: «της μετανοίας άνοιξόν μοι πύλας, Ζωοδότα Χριστέ».
Όχι, δεν το πράττει, παρά για πολλοστή φορά μέσω των ΜΜΕ - μέσω δηλαδή του παλαιόθεν προσφιλούς του τρόπου με τον οποίο ρίχνει στάχτη στα μάτια του κόσμου  ( κάνοντας δηλαδή την “εξομολόγηση” όχι στους αδελφούς του και πατέρες, αλλά σε δημοσιογράφους, σε «νομικούς» και ακριβούς «δικηγόρους») - αντί, σύμφωνα με την αιώνια χαρισματική εμπειρία της Εκκλησίας,  την εμπειρία των ευαγγελικώς συνειδητοποιημένων και υπευθύνων εκκλησιαστικών ανθρώπων και δη Αρχιλειτουργών, να υπακούσει στην ευαγγελική συμβουλή του Χριστού, την οποία η Μητέρα Εκκλησία του και Εκκλησία μας πολλές φορές έως τώρα έτεινε να εφαρμόσει σε αυτόν: «εάν δε αμαρτήση εις σε ο αδελφός σου, ύπαγε και έλεγξον αυτόν , εάν δε μη ακούση, παράλαβε μετά σου έτι ένα η δύο … εάν δε παρακούση αυτών, ειπέ τη εκκλησία…κ.τ.λ.» (Mt.18,15-17).
Ο αδελφός Αρτέμιος εχθές, ημέρα της εορτής των Αρχαγγέλων (και ημέρα της κουράς του), είπε ψέμματα ενώπιον Θεού και ανθρώπων λέγοντας, δημοσίως, ότι «δικάσθηκε αντισυνταγματικά και αντικανονικά», ότι δεν του δόθηκε καμμία ευκαιρία απολογίας, όπως ακόμη «και το ρωμαϊκό δίκαιο» επιβάλλει, και ότι το κατηγορητήριο που του προσάπτεται «δεν αποδεικνύει τίποτε»! κ.τ.λ. κ.ο.κ. (και όμως δεν έχει δώσει καμμία μέχρι τώρα απάντηση μέχρι τώρα στα αναφερόμενα ρητώς στο Συνοδικό κατηγορητήριο).
Ο Αρτέμιος και οι, δυστυχώς, μοιραίοι υποβολείς σύμβουλοι και συνεργάτες του  (αρχίζοντας από τον –μοιραίο για εκείνον- ήδη καθαιρεθέντα και αποσχηματοποιημένο Σ. Βιλόβσκι, έως και κάποιους  οιονεί νομικούς και οιονεί κανονολόγους, που στο σύνολό τους είναι «δικηγόροι ξύλινοι» και ως προς την  Εκκλησία του Χριστού «γραμματείς αγράμματοι», δεν θέλει να κατανοήσει ότι ο παραπάνω λόγος του Χριστού στο Ματθ. 18,15-17 έχει κατά κυριολεξία μεταφερθεί στον ιερό 74ο Αποστολικό Κανόνα (παρατίθεται στο κατηγορητήριό του), ο οποίος – θ. Κανών - μεταφέρει πιστά τον ευαγγελικό λόγο του Χριστού.
“Επίσκοπον κατηγορηθέντα… Εάν δε καλούμενος μη υπακούση, καλείσθω και δεύτερον, αποστελλομένων επ' αυτόν δύο επισκόπων. Εάν δε και ούτω μη υπακούση, καλείσθω και τρίτον, δυό πάλιν επισκόπων αποστελλομένων προς αυτόν.
Εάν δε και ούτω καταφρονήσας μη απαντήση, η Sύνοδος αποφαινέσθω κατ' αυτού τα δοκούντα· όπως μη δόξη κερδαίνειν φυγοδικών.(Το ίδιο περίπου λέει και ο 19ος Κανών της Συνόδου Καρχηδόνος και άλλοι Κανόνες, όπως και η μακραίωνη πράξη της Εκκλησίας, η οποία ταυτοχρόνως απαγορεύει την προσφυγή στα ρωμαϊκά και γενικά στα κοσμικά δικαστήρια, στα οποία αυτός ελπίζει).
Ο Αρτέμιος εκλήθη από την Ιερά Σύνοδο εις απολογίαν περισσότερες από τρεις φορές και περισσότερες από τρεις φορές ενέπαιξε τις, απαρτιζόμενες από δύο Επισκόπους, αποσταλείσες Συνοδικές Επιτροπές. Κατόπιν, αρχές Φεβρουαρίου του τρέχοντος έτους, βρέθηκε να εμπαίζει και τον νεο Πατριάρχη και την Σύνοδο, κάνοντας τον ανήξερο, και έπειτα, δυστυχώς, συνέχισε να λέει αδιάντροπα ψέμματα, όπως αναιδώς και τώρα ψεύδεται, διότι αποκρύπτει την αληθεια των γεγονότων και των παραβάσεών του, κανονικών και οικονομικών.
Την εποχή που εστάλη η πρώτη Επιτροπή, τον Μαϊο του 2006, υπήρξα, ως μέλος της τότε Συνοδικής Επιτροπής, προσωπικά, μάρτυρας του εμπαιγμού ημών των ιδίων και της Συνόδου από πλευράς του Αρτεμίου, η δε πρώτη αυτή Επιτροπή είχε συσταθεί μετά τα πυρά/πυροβολισμούς/ που εξαπέλυσαν οι συνεργάτες του  S. Vilovski εναντίον του γραμματέως της Επαρχίας, π. Σεργίου Στάνκοβιτς, των μικρών παιδιών(θυγατέρων) του και της πρεσβυτέρας του (το βράδυ του αγ. Γεωργίου του 2006 στο Ζβέτσαν, πλησίον της Μιτρόβιτσα), και τούτο επειδή ο π. Σέργιος, ως υπεύθυνος γραμματέας της Επισκοπής, άρχισε να αποκαλύπτει τις χρηματο-οικονομικές μηχανορραφίες και αδικοπραγίες του τότε πανίσχυρου επί της Επισκοπικής Επαρχίας και επί του ιδίου του Αρτεμίου Συμεών Βιλόβσκι και του κουμπάρου του P. Σούμποτιτσκι.
Όταν αυτή η φρικτή υπόθεση, πράξη τρομοκρατική μάλλον γνωστή μόνον από τον υπόκοσμο της μαφίας και όχι από την ιστορία της Εκκλησίας του Χριστού, ετέθη υπ’όψιν του Αρτεμίου από εμάς, αυτός το μόνον που έκανε ήταν να μειδιάσει ειρωνικά, και έτσι ειρωνικά φέρεται εδώ και καιρό καιρό όταν παρατίθενται ενώπιόν του οι αποδείξεις (π.χ. το ίδιο βράδυ, του αγ. Γεωργίου 2006, έσπευσε να δηλώσει:
«ένα είναι σίγουρο, ότι αυτά – τους πυροβολισμούς δηλαδή - τα έκαναν οι Αλβανοί», ενώ στην πραγματικότητα τα έκαναν πληρωμένοι γι’αυτό Σέρβοι, εκ των οποίων ένας, που το όνομά του είναι γνωστό (Ντάσιτς, αστυνομικός από το Πριλούζιε στο Κόσοβο), έχει καταδικασθεί και τιμωρηθεί με δύο χρόνια φυλάκιση, ωστόσο διέφυγε και σήμερα κρύβεται ζώντας με τον φόβο της συλλήψεως).
Η Σύνοδος της Ιεραρχίας του Μαΐου 2006, ομοφώνως εντέλλεται τον Επίσκοπο Αρτέμιο να απομακρύνει από το περιβάλλον του και από τις υπηρεσίες της Επισκοπής του, την μαφιόζικου χαρακτήρα ομάδα RADE NEIMAR ( αδελφοί Βιλόβσκι όπως και ο κουμπάρος τους Π. Σούμποτιτσκι) και να δικάσει εκκλησιαστικά τον Συμεών Βιλόβσκι.
Τότε, δυστυχώς, ο Αρτέμιος μας ενέπαιξε ασύστολα όλους, ακόμη και την ιεραρχία και  τον Πατριάρχη, ενώ τον καιρό εκείνο ο Πατριάρχης Παύλος ήταν ήδη αρκετά άρρωστος.
Ο Αρτέμιος εξαπάτησε και τις επόμενες Επιτροπές που του απεστάλησαν, αλλά και αγνόησε, αψήφησε τις κλήσεις να προσέλθει στην Σύνοδο, γι’ αυτό και μετά την έκθεση της τελευταίας Επισκοπικής Συνοδικής Επιτροπής της 10ης Φεβρουαρίου του τρέχοντος, απομακρύνθηκε από την Επαρχία του (με απόφαση που ελήφθη από την Διαρκή Ι. Σύνοδο την 11η και υπεγράφη την 13η Φεβρουαρίου 2010, αλλά  υπεγράφη και από τον ίδιο τον Αρτέμιο, την οποία υπογραφή του αρνήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου και εκ νέου στις 13 Οκτωβρίου, λέγοντας πως τότε έκανε λάθος που δέχθηκε να υπογράψει, και τώρα δεν μετανιώνει που την αποσύρει!
Προσέθεσε δε ότι εφ’ εξής δεν θα δέχεται καμία απόφαση της Συνόδου και της Ιεραρχίας, γι’ αυτό και του επεβλήθη αργία, την  οποία κράτησε μόνον για  ένα μήνα, αφού μετά άρχισε να «λειτουργεί»).
Ο φάκελος με το αποδεικτικό υλικό αυτής της τρίτης Επιτροπής ζυγίζει δεκάδες κιλά, η απόφαση δε της Συνόδου της Ιεραρχίας του Μαΐου 2010, επιβεβαίωσε τα πορίσματα της Επιτροπής και τις αποφάσεις της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, ενώ ο διασυρμός εξ αιτίας της διεξαγομένης δίκης (λόγω της έξωθεν εικόνος προς τον πολύπαθο καταληστευμένο λαό του μαρτυρικού Κοσσυφοπεδίου και Μετοχίου), συγκαταβατικά και χάριν “οικονομίας”, απεφεύχθη δια της αποφάσεως περί εφησυχασμού (θέσεως εις διαθεσιμότητα-αποβολής του από την Επισκοπή-), τουτέστιν περί συνταξιοδοτήσεως του επ. Αρτεμίου, ως μονίμου απομακρύνσεως από την Επισκοπική Επαρχία.
Κωμικοτραγική είναι η «ερμηνεία» του Αρτεμίου να αποδεχθεί το «εφησυχάζειν» αλλά όχι και την «συνταξιοδότηση», σαν να μην είναι το ίδιο, όπως και το να ζητάει μισθό από την Σύνοδο και όχι να συγκατατίθεται σε μία συνταξιοδότηση που του ανήκει!
Ωστόσο, και αυτό πρέπει να ειπωθεί ανοιχτά, γιατί εδώ βρίσκεται και το κυρίως θέμα: ο Αρτέμιος έχει και σήμερα μεγάλες καταθέσεις σε αρκετές σερβικές (Komercijalna Banka) και ελληνικές τράπεζες (Εθνική Τράπεζα, οδός Τσιμισκή 11, Θεσσαλονίκη) και αυτούς τους τραπεζικούς λογαριασμούς τους κρύβει όπως το φίδι κρύβει τα πόδια του.
 Γι’αυτό θα ήταν εντιμότερο να μας πει πόσα χρήματα, προερχόμενα από - και προοριζόμενα για - το Κοσσυφοπέδιο, για τον φτωχό και πάντοτε πάσχοντα εκεί Λαό μας, έχει στους τραπεζικούς λογαριασμούς του ο ίδιος και ο Βιλόβσκι, καθώς επίσης να επιστρέψουν αυτά τα χρήματα στην πρώην Εκκλησιαστική Επαρχία τους (η οποία ανήκει στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Σερβίας και δεν είναι ιδιωτικό τους φέουδο, το οποίο μπορούν να λυμαίνονται με την συμμορία τους ακόμη και μετά την καταδίκη και την καθαίρεσή τους), στην οποία άφησαν χρέη περίπου ενός εκατομμυρίου ευρώ.
Ο νυν μοναχός Αρτέμιος, παρά τον μοναχικό του όρκο /την υπόσχεσή του στον Χριστό/ περί πτωχείας, πενίας, ακτημοσύνης, σε γραπτή απαίτηση της Ιεράς Συνόδου να επιδείξει τους τραπεζικούς λογαριασμούς του, απάντησε το απίστευτο: «Άραγε η Σύνοδος δεν γνωρίζει ότι κατ’αυτόν τον τρόπο παραβιάζει το Σύνταγμα της Σερβικής Δημοκρατίας, το οποίο εγγυάται την προσωπική ιδιοκτησία»!
Αν oχι για κάποιον άλλο λόγο, ο Αρτέμιος και μόνον για αυτήν, και αυτού του είδους απάντηση του προς την Ιερά Σύνοδο  θα έπρεπε ενώπιον του Θεού, της Συνόδου και του Λαού του, να μετανοεί, επειδή, για να τα λέμε με το όνομά τους, εδώ πρόκειται περί κοινής κλοπής ξένων χρημάτων, αφού σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες ο Επίσκοπος δεν έχει «ιδιωτική περιουσία και ιδιοκτησία» (αν και οι «κανονικο-νομικοί» υποκριτές συνεργάτες και υποβολείς του Αρτεμίου του ψιθυρίζουν, σαν σε αμαθή και αδαή περί τους Κανόνες, ότι «οι κανόνες αυτό δεν το απαγορεύουν»!).
Ακόμη δύο επισημάνσεις σε τούτη την επιστολή. Ο αδελφός Αρτέμιος ισχυρίζεται ότι οι αποφάσεις της Συνόδου της Ιεραρχίας και της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου «δεν είναι συνταγματικές, ούτε κανονικές», ενώ είναι ολοφάνερο ότι οι ισχυρισμοί του αυτοί είναι οι αποψιλωμένοι νοήματος!
Λες και η Σύνοδος οφείλει να λαμβάνει τις αποφάσεις της με τον τρόπο που αυτός αναμένει,αντιλαμβάνεται και ερμηνεύει, μη διακρίνοντας το ότι θέτει τον ίδιο του τον εαυτό μεγαλομανικώς υπεράνω της Συνόδου της  Ιεραρχίας, η οποία αποτελεί τον μόνο αρμόδιο και θεόσδοτο ερμηνευτή της Κανονικής Παραδόσεως και είναι ο εκ του Παρακλήτου Πνεύματος παραδοθείς θεσμοθέτης αποστολικός, πατροπαραδοσιακός και καθολικός φύλακας και οδηγός της ζώσης ζωής της Εκκλησίας του Θεανθρώπου Χριστού, της Εκκλησίας των Άγίων Αποστόλων και Πατέρων, των οποίων σήμερα διάδοχοι είναι ο Πατριάρχης και οι Επίσκοποι σε τούτην την Εκκλησία του Λαού του Θεού, ο οποίος ονομάζεται και είναι ο Ορθόδοξος Σερβικός, Αγιο-Σαββικός, Αγιο-Νικολαϊκός, Αγιο-Ιουστινικός πιστός Λαός του Χριστού (και όχι μια χούφτα αστόχαστων, κατ’ όνομα μόνον «μοναχών»,  διαδηλωτών στους δρόμους και στα ΜΜΕ με το φθηνοκομματικό, σύνθημα: «Μία είναι η Αλήθεια - ο  Δεσπότης Αρτέμιος!» παρά το του Ευαγγελίου ότι η Oδός και ηAλήθεια και η Zωή είναι ο Χριστός ο Θεάνθρωπος, (Ιω. 14,6)).
Ακόμη να προσθέσουμε, και αυτό είναι η δεύτερη, για αυτήν την φορά, επισήμανση σε τούτη την πικρή, ανοικτή και ειλικρινή επιστολή (όγδοη κατά σειράν έως τώρα), προς τον ακόμη αδελφό μας Αρτέμιο.
Αυτός ο αυτόκλητος και αυτοβασανισμένος «μάρτυρας», ο αυτοαποκαλούμενος  «Επίσκοπος εν εξορία», μέσα στην μεγαλομανία του ισχυρίζεται, ότι για τον ίδιο οι Συνοδικές αποφάσεις «δεν έχουν καμμία σημασία και καμμία ισχύ»  για τον ίδιο, προσθέτοντας για την ορθόδοξη εκκλησιαστική συνείδηση λόγια ακατανόητα, λέγοντας ότι δεν βρίσκεται σε σχίσμα: «δεν αποσχίσθηκα από κανένα.
Εξακολουθώ να βρίσκομαι εν ενότητι με την Mία, Αγία, Kαθολική και Aποστολική Εκκλησία, όπως και με τους αγίους Αποστόλους και αγίους Πατέρες» (εφημερίδα “НОВОСТИ”  22/11/2010)! Προφανώς μία τέτοια άποψη και ένας τέτοιος ισχυρισμός, μετά την καθαίρεσή του από την Σύνοδο της Ιεραρχίας (20.11.2010), καταδεικνύει την βαθειά πνευματική του πλάνη, την αυταπάτη ενός τραγικού Επισκόπου, τώρα πλέον τραγικού μοναχού, που χωρίς ίχνος προσωπικής μετανοίας, χωρίς ενδεχομένως ευαγγελική και ανθρώπινη συνείδηση, κάνει μαθήματα περί μετανοίας στην Σύνοδο των Επισκόπων, επί κεφαλής της οποίας είναι - σύμφωνα με την Αγία, Ευαγγελική, Καθολική Παράδοση της παναιωνίου Ορθοδόξου Εκκλησίας (συγκεκριμένα δε, σύμφωνα με τον 34ο Αποστολικό Κανόνα, τον οποίο επί σειρά ετών ο Αρτέμιος εκουσίως αγνοούσε και καταπατούσε) - η Αγιότητά του ο Πατριάρχης και οι κανονικοί Αρχιερείς των επισκοπικών Επαρχιών, και ως τοιούτοι  αποτελούν την κανονική Συνοδικο-καθολική Ιεραρχία της Εκκλησίαs του Θεού στην Σερβία και στα εκκλησιαστικά μας εδάφη σε τούτη την βαλκανική χώρα, και όχι κάποια φανταστική, προτεσταντική, «αόρατη Εκκλησία», στην οποία φαντάζεται ότι ανήκει ο Αρτέμιος, με το παπικό του «αλάθητο» και επιπλέον «αναμάρτητο» και  την επινοημένη, εικονική (virtuаl) «εκκλησιολογία» του, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά προκάλυψη της πραγματικής σεκταριστικής νοοτροπίας της παρασυναγωγής του, και των 38 αποστησάντων από την Εκκλησία καλογήρων του (με μερικές παρόμοιες καλόγριες), πράγμα για το οποίο του έχω επίσης γράψει, άλλά και ως απάντησή του το μόνον που έκανε ήταν να μειδιάσει ειρωνικά, ο ειρωνευόμενος τα ιερά και τα όσια της Εκκλησίας του Σταυραναστασίμου Χριστού, όπως κάποτε μειδίασε ο σκαιός Διόσκουρος Αλεξανδρείας, όταν λόγω της τρις μη ανταποκρίσεως του στην κλήση της Συνόδου, εκθρονίσθηκε και καθαιρέθηκε, καίτοι επικαλούνταν του δικαιώματος του ως επιγόνου «του Κυρίλου του Μεγάλου», του Αγίου προκατόχου του.
Σε αυτήν την Ιερά Σύνοδο των Σέρβων Επισκόπων, τώρα είναι και κανονικώς εκλεγμένος Επίσκοπος Ράσκας, Πριζρένης και Κοσσυφοπεδίου-Μετοχίου ο μέχρι τώρα Βοηθός Επίσκοπος Λιπλιάνου Θεοδόσιος, τον οποίο πριν από δύο περίπου έτη ο Συμεών και ο Αρτέμιος προσπάθησαν να εκδιώξουν από το Μοναστήρι Ντέτσανι και από την Επαρχία.
Όμως η Ιερά Σύνοδος είχε ήδη από τότε διακρίνει το που έγκειται το εκκλησιαστικό-κανονικό ολίσθημα των Αρτεμίου και Συμεών, και ως εκ τούτου εξουσιοδότησε τον Θεοδόσιο να αναλάβει υπεύθυνα τις αναγκαίες αναστηλώσεις των κατεστραμμένων από τους βαρβάρους Αλβανούς εκκλησιών και μονών, των αγιασμάτων των καθημαγμένων γαιών του  Κοσσυφοπεδίου-Μετοχίου, όπου αγίασαν οι Άγιοι Μεγαλομάρτυρες  Στέφανοs και Λάζαροs και οι υπόλοιποι ομολογητές της Πίστεως στον Σταυρό και στην του Χριστού και ημετέρα Ανάσταση.
Η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας, λόγω της καταπατήσεως πλήθους Ι. Κανόνων-π.χ. ίδρυση Μονών σε ξένη Μητρόπολη, αγορά ιδιοκτήτων ακινήτων στο Βελιγράδι και αλλού, τα οποία είναι «γραμμένα» στο όνομά του, παραμονή και αντικανονική, βίαια εισβολή, την νύχτα της 18ης προς 19ης Νοεμβρίου, σε δύο Μοναστήρια της Μητροπόλεως Κοσσυφοπεδίου, η οποία Μητρόπολις είχε Κανονικό Τοποτηρητή και τώρα Κανονικό Επίσκοπο Ποιμενάρχη, το ότι εξακολουθούσε να λειτουργεί παρ’όλη την επιβολή σ’ αυτόν της αργίας, κ.ο.κ.- επανέφερε τον Αρτέμιο στο αρχικό σημείο της μοναχικής μετανοίας του, γεγονός που συμπτωματικά συνέπεσε με την 50η επέτειο της κουράς του, δίδοντάς του την δυνατότητα να επιστρέψει στην ευαγγελική αφετηρία της κοινής ημών σωτηρίας- της πανσωτηριοφόρου μετανοίας, καθιστώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τον εαυτό του το αληθινό πρότυπο και οδηγό των περί αυτόν δύο-τριών δεκάδων ψευδοζηλωτών, κατ’ επίκλησιν μοναχών, η καλλίτερα περιπλανώμενων τυχοδιωκτών, οι οποίοι από τον αληθινό ορθόδοξο μοναχισμό δεν ενστερνίσθηκαν ούτε καν τα αρχικά γράμματα του ύμνου με τον οποίο αρχίσαμε τούτη την επιστολή: «Της μετανοίας άνοιξόν μοι πύλας Ζωοδότα».
Ι. Μ. Τβρντος, των Αγ. Αρχαγγέλων 2010.
+Επ. Αθανάσιος, εφησυχάζων Ερζεγοβίνης.