Κυριακή 9 Αυγούστου 2009

Ο αλλος δρόμος

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Περγάμου κ.κ.Ιωάννη Ζηζιούλα
Φαίνεται δτι ή οικολογική κρίση είναι κρίση πολι­τισμού. Είναι μιά κρίση, ή οποία έχει νά κάνει μέ τήν απώλεια της ιερότητας της φύσεως στόν πολι­τισμό μας. Μόνο δύο δρόμους μπορούμε νά δούμε γιά τό ξεπέρασμα αυτής τής κρίσεως. Ο ένας είναι ό δρόμος τής ειδωλολατρίας.Ο ειδωλολάτρης θεω­ρεί τόν κόσμο ιερό, γιατί τόν βλέπει διαποτισμένο από τή θεία παρουσία. Επομένως, τόν σέβεται (μέ­χρι σημείου λατρείας μάλιστα) καί δέν τόν κατα­στρέφει. Άλλα κατά τόν ιδιο τρόπο, δέν ανησυχεί ποτέ καί γιά τήν τύχη του, γιατί πιστεύει στήν αιω­νιότητα του. Δέν βλέπει επίσης καμμιά ανάγκη γιά μετασχηματισμό τής φύσεως ή γιά υπέρβαση των ορίων της: ο κόσμος είναι καλός, οπως είναι, καί κατέχει εκ φύσεως ο,τι χρειάζεται, γιά νά επιζήσει.
Ό άλλος δρόμος είναι αυτός πού έχουμε περι­γράψει εδώ ώς τή χριστιανική τοποθέτηση. Ο Χρι­στιανός σέβεται τόν κόσμο ώς ιερό οχι γιατί ενέχει στή φύση του τήν παρουσία τού Θεού, άλλά γιατί βρίσκεται σέ διαλεκτική σχέση μέ τό Θεό. Ετσι σέ­βεται τόν κόσμο (χωρίς νά τόν λατρεύει, αφού δέν πιστεύει οτι έχει κάποια θεία παρουσία στή φύση του), άλλά θεωρεί τόν άνθρωπο τό μόνο δυνατό συν­δετικό κρίκο ανάμεσα στό Θεό καί στή δημιουργία. Ο άνθρωπος γίνεται έτσι ένας σύνδεσμος, πού μπο­ρεί ή νά φέρει τήν υλική φύση σέ κοινωνία μέ τό Θεό, καί μέ τόν τρόπο αυτό νά τήν αγιάσει, ή νά τήν στρέψει τελικά πρός τόν άνθρωπο — ή πρός τήν ιδια τή φύση — καί νά τήν καταδικάσει νά γίνει «κάτι», ένα «αντικείμενο», τού οποίου τό νόημα καί ό σκο­πός εξαντλούνται στήν ικανοποίηση τού ανθρώπου.
Άπό τούς δύο αυτούς τρόπους ό δεύτερος, ό χριστιανικός, είναι εκείνος πού προσδίδει στόν άνθρωπο βαρειά ευθύνη γιά τήν τύχη τής δημιουρ­γίας. Ο πρώτος, ό ειδωλολατρικός, βλέπει τόν άνθρωπο σάν μέρος τού κόσμου- ό δεύτερος, μέ τό νά βλέπει τόν άνθρωπο ώς κρίκο ανάμεσα στόν κό­σμο καί τό θεό, τόν βλέπει ώς τό μοναδικό πρόσω­πο στή δημιουργία, δηλαδή ώς τόν μόνο πού σέβε­ται βαθιά τόν απρόσωπο κόσμο, οχι μόνο γιά νά τόν «διατηρήσει», άλλά γιά νά τόν καλλιεργεί καί νά τόν ενσωματώνει σέ μορφές πολιτισμού, οι όποιες θά τόν ανυψώσουν στό δικό του επίπεδο, σέ αιώνια επι­βίωση καί σωτηρία.
Έκτος άν έπιθυμούμε νά γυρίσουμε στήν ειδωλο­λατρία, αυτός φαίνεται νά είναι ό μόνος τρόπος γιά νά δείξουμε σεβασμό στήν ιερότητα τής κτίσεως, καί νά αντιμετωπίσουμε τήν οικολογική μας κρίση. Γιατί διαφαίνεται πλέον καθαρά οτι τό πρότυπο τής ανθρώπινης κυριαρχίας στήν υλική κτίση, οπως τό ζούμε σήμερα στήν τεχνολογική μας εποχή, δέν θά μπορέσει νά οδηγήσει στήν επιβίωση τής δημιουρ­γίας τού θεού.
(Η κτίση ως Ευχαριστία,εκδ.Ακρίτας,εκδ.πρώτη,σ.σ.122-123)

Δεν υπάρχουν σχόλια: