Του Χρήστου Γιανναρά
"...Ό Θεός είναι αβεβαιότητα, ό Θεός είναι ρίσκο, γνωρίζουμε τόν Θεό παλεύοντας μιά σχέση, όχι κατανοώντας ένα νόημα. Πετάξτε τήν έννοια, κρατήστε τό όνομα - μιλάμε γιά επώνυμο έρωτα, όχι γιά φαντάσματα νοημάτων. Δεν σας λέω τό Όνομα, φοβάμαι μή σάς τό σερβίρω σάν ιδέα.
Ελάτε νά χορέψουμε απόψε, χοροπηδώντας κοπαδιαστά μέ τούς πεθαμένους, πού είναι πιό ζωντανοί άπό τούς ζωντανούς, τούς δικούς μας εγγύτατους ζωντανούς τής ζωτικής απόγνωσης, νά τραγουδήσουμε τό όνομα πού ανέστη στή δική μας μάζωξη, στή δική μας θύρα, τή θύρα τού μνημείου.
Όσοι γεύτηκαν τό τί θά πει «ύποκάτωθεν τού θανάτου», όλοι όσοι ζούν, γιατί συνειδητά παραιτήθηκαν άπό τίς παρηγοριές τών ψευδαισθήσεων, όλοι θά είναι έκει. Οί περιθωριακοί πρωτοπόροι, ληστές, πόρνες, τελώνες καί άσωτοι, αναστημένοι όλοι στό πανηγύρι τού έρωτα γιά τόν Αναστημένο. Όλοι οί απελπισμένοι άπό όλα, θά χορέψουμε τήν Ανάσταση, θά χορέψουμε τήν απόγνωση πού άνθοβολάει ζωή, μεταλλάζοντας τό θάνατο σέ έρωτα.
Τό γλέντι θά αρχίσει άργά, όταν σκορπίσουν τά τουριστικά εκτοπλάσματα τής άνέορτης εθιμοτυπίας, οί χοντρονοικοκυραίοι, πού θά 'ρθουν έκει μόνο σάν γιά απεριτίφ πρίν άπό τή μαγειρίτσα ή οί άσταυροκόπητοι προοδευτικοί, πιό πεθαμένοι κι άπ' τούς πεθαμένους. Νά σκορπίσουν αυτοί, οί παρασιτικοί, καί θά αρχίσει τό γλέντι,τό πανηγύρι τής Ανάστασης.
Ραντεβού, φίλοι, στή δική μας θύρα, έκει πού μοσχοβολάει Ανάσταση. Μέρα όγδοη τής Κυριακής, ραντεβού στήν Ανάσταση"("Θύρα 7 και θύρα του μνημείου", στο "Εορτολογικά παλινωδούμενα", Ακρίτας, 1999, σ.σ.98).
2 σχόλια:
Καλή Ανάσταση!
Αυτές τις στιγμές αναμένουμε σιωπηλοί τα καλά μαντάτα. Εν αναμονή χαράς λαμπροφόρου εύχομαι ολόψυχα το Φως του Παναγίου Τάφου να πλημμυρίσει τις ψυχές και τις σκέψεις μας και να μας οδηγεί πάντα σ’ όλες τις ημέρες της ζωής μας.
Δημοσίευση σχολίου