Κυριακή της Τυροφάγου ( Ματθ.6,14-21)

Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή ο Χριστός τονίζει περισσότερο τη συγνώμη παρά την ενοχή και την αμαρτία. Κι αυτό γιατί το να αισθάνεται κάποιος την ενοχή του και την αμαρτία του, ενω ειναι κάτι πολύ σπουδαίο, εν τούτοις πάλι περιστρέφεται γύρω απο τον εαυτό του, τον πληγωμένο εγωισμό του, το δικό του δράμα.

Για τον Χριστό αυτό δεν εχει και τόση σημασία. Μεγαλύτερη σημασία εχει η συγνώμη, το ανοιγμα προς τον αλλο:
-Να συγχωρέσω τον αδελφό μου
-Να με συγχωρέσει ο αδελφός μου
-Για να με συγχωρέσει ο Θεός.
Ο ιδιος ο Χριστός τονίζει τη μεγάλη σημασία της αμοιβαίας συγχώρεσης: "Αν συγχωρείτε τους ανθρώπους για τα παραπτωματα τους, θα σας συγχωρέσει και σας ο ουράνιος Πατέρας σας.Αν ομως δε συγχωρείτε στους ανθρώπους τα παραπτώματα τους, ουτε κι ο Πατέρας σας θα συγχωρέσει τα δικά σας παραπτώματα".
Το νόημα φυσικά δεν ειναι οτι ο Θεός μας αρνείται τη συγχώρεση Του, αφού αυτή ειναι πάντοτε δεδομένη.
Το νόημα εδω ειναι οτι αν εμείς δεν συγχωρέσουμε τους αλλους, τότε γινόμαστε ανίκανοι να δεχθούμε τη Θεία συγνώμη που πάντα μας προσφέρει ο Θεός.
Είμαστε δεκτικοί της Θείας συγνώμης μόνο εαν δώσουμε και τη δική μας συγνώμη. Ο Θεός δεν κόβει τη γέφυρα επικοινωνίας, εμείς την κόβουμε με την κακία μας προς τους συνανθρώπους μας.
Και πάλι στο προσκήνιο αυτής της πορείας, μια μέρα πριν τη Μεγάλη Σαρακοστή, ειναι οι προσωπικές μας σχέσεις, ο συνάνθρωπος. Επιστρέφω στο Θεό μόνο εαν επιστρέψω στο συνάνθρωπο και αντίστροφα.
Και πάλι ως κριτήριο της πνευματικής μας πορείας τίθεται ο συνάνθρωπος, δηλαδή η αγάπη: Σαρακοστή, σαράντα μέρες προσευχής και νηστείας, σημαίνει οτι ασκούμαι για να βγάλω τον εαυτό μου απο το κέντρο της ζωής μου και να αγαπήσω περισσότερο τον αλλον, τον αδελφό μου. Καλή Σαρακοστή!