Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2009

Απο τη διάσπαση στην ενότητα


ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (ΤΗΣ ΧΑΝΑΝΑΙΑΣ)

Ματθ. ιε 21-28

Ο πόνος του παιδιου της σημερινής χαναναίας, της κόρης της, γίνεται δικός της πόνος, δικό της αίτημα προσωπικό: «Ελέησόν με, Κύριε, Υιέ Δαυίδ, η θυγάτηρ μου κακώς δαιμονίζεται». Πολλές φορές αισθανόμαστε την ενότητα της ανθρώπινης φύσης.

Απο την εμπειρία μας παρατηρούμε το φαινόμενο ένα συγκεκριμένο πρόσωπο να θεωρείται σαν φορέας ολόκληρης της ανθρωπότητος. Θα σας αναφέρω ένα παράδειγμα που το χρησιμοποιεί και ο Αγιος Περγάμου Ιωάννης:

Μετα από μια μάχη το Αρχηγείο του Στρατού ανακοινώνει ότι υπήρξαν 10 νεκροί. Αυτοί οι δέκα νεκροί, για έναν που δεν εχει προσωπική σχέση μαζί τους, εινα δέκα διαφορετικοί ανθρωποι που ο θάνατος του καθενός δεν επηρεάζει την ανθρωπότητα στο σύνολο της. Υπάρχουν και αλλοι ανθρωποι, οι οποίοι συνεχίζουν να ζούν και επομένως η ανθρώπινη φύση δεν επηρεάζεται. Ομως για τη μάνα ενός εξ αυτών, το παιδί της είναι φορέας ολης της ανθρωπότητος, ολόκληρου του κόσμου. Γι’ αυτό και την στιγμή του ανακοινωθέντος η μητέρα καταρρέει, χάνει τον κόσμο από μπροστά της. Γι’ αυτήν το παιδί της είναι ολόκληρος ο κόσμος.

Αυτή είναι μια εμπειρία από τις προσωπικές μας σχέσεις. Αυτό συμβαίνει οταν βιώνεται η ενότητα της ανθρώπινης φύσης. Οταν χάσουμε ένα ανθρωπο, κινδυνεύουμε να χάσουμε ολόκληρο τον κόσμο.

-Αυτό δεν αισθάνεται η μάνα όταν κινδυνεύει το παιδί της;

-Αυτό δεν αισθάνεται κάθε μέλος μιας οικογένειας, όταν δυστυχεί ένα άλλο μέλος;

Οι αγιοι Πατέρες διδάσκουν ότι πριν από την πτώση υπήρχε ενότητα του ανθρώπου με το Θεό, τον συνάνθρωπο, τον εαυτό του, και την δημιουργία ολόκληρη.

Ομως μετα την πτώση, μπηκε στη ζωή μας η διάσπαση, ο χωρισμός: Χωρίστηκε ο ανθρωπος από το Θεό, από τον συνάνθρωπο, διασπάστηκε εσωτερικά, αποξενώθηκε από το περιβάλλον και εκτοτε η πραγματοποίηση αυτης ενότητος παραμένει ένα απιαστο ονειρο.

Αυτό ομως το απιαστο ονειρο για το κόσμο, γίνεται μια χειροπιαστή πραγματικότητα μέσα στην Εκκλησία.

Μέσα στην Εκκλησία, δια του Χριστού, ο ανθρωπος επιστρέφει στην αρχική του κατάσταση, από ατομο φίλαυτο γίνεται πρόσωπο αγαπητικό, ενώνεται με ολους και με ολα και βιώνει την ενότητα της ανθρώπινης φύσης.

Αυτή την ενότητα βιώνουν κατ’ εξοχήν οι αγιοι. Αυτοί κατάφεραν να φθάσουν από το «κατ’ εικόνα» στο «καθ’ ομοίωσιν», από το πάθος στην αρετή, από τη φιλαυτία και τη μισοθεία στη φιλανθρωπία και στη φιλοθεία, από τη διάσπαση στην ενότητα.

Γι’ αυτό και βιώνουν την τραγωδία της ανθρωπότητος ως εξης:

-Αισθάνονται ότι η αμαρτία τους βαραίνει ολο τον κόσμο, ότι εχει κοσμολογικές συνέπειες.

-Βιώνουν τις αμαρτίες ολου του κόσμου σαν δικές τους και με πόνο και δάκρυα προσεύχονται για ολη την ανθρωπότητα.

Η χαναναία γυναίκα και οι αγιοι μας καλούν να βγούμε από τον εαυτούλη μας, να πάρουμε επάνω μας τα λάθη των αδελφών μας, τα σκάνδαλα των αδελφών μας, το αδιέξοδο των αδελφών μας.

Η οδύνη τους ας γίνει προσωπική μας οδύνη και η σωτηρία τους δική μας σωτηρία.


Δεν υπάρχουν σχόλια: