Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2008

Ομιλία της Α.Θ.Παναγιότητος του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου στη Θεία Λειτουργία στην Πάτρα 4/11/2008

Μακαριώτατε Αρχιεπίσκοπε Αθηνών καὶ πάσης Ελλάδος καὶ λίαν αγαπητὲ Αδελφὲ καὶ Συλλειτουργὲ κύριε Ιερώνυμε,

Ιερώτατε Ποιμενάρχα της Εκκλησίας των Πατρών κύριε Χρυσόστομε,

Ιερώτατοι Αδελφοί,

Εξοχώτατοι καὶ Εντιμότατοι Αρχοντες καὶ εκπρόσωποι των Αρχών,

Ευλογημένα καὶ επιπόθητα λοιπὰ τέκνα της Εκκλησίας,


«Σάλπιγξ ημας ιερατικὴ πρὸς πανήγυριν ηθροισεν, Ανδρέας ο του χορού των Αποστόλων πρωτότοκος, ο πρωτοπαγὴς της Εκκλησίας στύλος, ο πρὸ Πέτρου Πέτρος, ο του θεμελίου θεμέλιος, η της αρχής αρχή, ο πρὶν κληθήναι καλών, ο πρὶν προσαχθήναι προσάγων»(
Ἡσυχίου Πρεσβυτέρου Ἱεροσολύμων: Ἐγκώμιον εἰς τὸν Ἅγιον Ἀνδρέαν, P.G. 104, 197).


Μὲ κατάνυξιν πολλὴν καὶ συγκίνησιν βαθυτάτην ετελέσαμε τὴν Θείαν Ευχαριστίαν επὶ τη ενάρξει των «Πρωτοκλητείων», εις τιμὴν καὶ μνήμην του πανσεβάστου Αγίου Αποστόλου Ανδρέου καὶ εις πανηγυρικὴν σημείωσιν της συμπληρώσεως ενὸς ολοκλήρου αιώνος απὸ της θεμελιώσεως του σεβασμίου τούτου καὶ καλλίστου τὴν ειδὴν Καθεδρικού Ναού, ο οποίος στεγάζει τὴν τιμίαν του Αποστόλου κάραν καὶ τμήμα του μαρτυρικού αυτού σταυρού.

Τόσον η Επτάλοφος Βασιλεύουσα, οσον καὶ η κλεινὴ Αχαικὴ πρωτεύουσα, σεμνύνονται διὰ τοὺς χριστιανικοὺς θεμελίους των, οι οποίοι κατετέθησαν υπὸ ενὸς καὶ του αυτού προσώπου, του Πρωτοκλήτου καὶ «πρωτοτόκου του χορού των Αποστόλων» του Χριστού. Υπ’ εκείνου, ο οποίος ηξιώθη, μονοήμερος μόλις Μαθητὴς υπάρχων, νὰ γίνη «Απόστολος εις τοὺς Αποστόλους, κήρυξ εις τοὺς κήρυκας, νυμφοστόλος καὶ νυμφαγωγὸς των πρώτων ψυχών, τὰς οποίας ενυμφεύθη ο Νυμφίος της χάριτος, μεσίτης καὶ προσαγωγεὺς των εγκρίτων καὶ λογάδων φίλων του Βασιλέως της Δόξης»(
Ευγένιος Βούλγαρης: Λόγος εκφωνηθεὶς εν τω πανσέπτωΠατριαρχικώ Ναώ επὶ τη επανακαθιερώσει του επισήμου εορτασμου του Αποστόλου Ανδρέου, επὶ Πατριάρχου Σεραφεὶμ Β΄, τὴν 30ὴν Νοεμβρίου 1759).

Ερχόμενοι, λοιπόν, εκ της Βυζαντίδος, καὶ τελουντες σήμερον τὴν πρώτην εις τὴν ιστορίαν Θείαν Λειτουργίαν Οικουμενικου Πατριάρχου εις τὰς Πάτρας καὶ εις τὸν σεβάσμιον τουτον Οικον του «πρωτοπαγούς της Εκκλησίας στύλου» καὶ κοινοῦ ημων προστάτου καὶ Πατρός, χρεωστικώς δαψιλεύομεν εις τε τὸν Ιερώτατον Ποιμενάρχην καὶ εις τὸ αξιονόμαστον ποίμνιον αυτού, κλήρον καὶ λαόν, καὶ εις τὴν αποστολαιματοπότιστον καὶ αγιοτόκον Αχαικὴν γην, θερμὴν τὴν αγάπην, πλουσίαν τὴν στοργήν, ολόθυμον τὴν ευλογίαν, εγκάρδιον τὸν ασπασμὸν καὶ ολόψυχον τὴν ευχὴν της ποτνίας Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας, της πάντοτε εν σταυρώ καὶ δοκιμασίᾳ πορευομένης, αλλὰ καὶ τὴν έλπίδα της Αναστάσεως ηχηρώς καταγγελλούσης, κοινής πάντων ημών Μητρὸς καὶ Τιθηνού.

Παρὰ τὸν απὸ του 1850 καὶ εντεύθεν διοικητικὸν χωρισμὸν διὰ της κανονικής ανακηρύξεως του Αυτοκεφάλου της Εκκλησίας της Ελλάδος, τὸ ομαιμον, οχι μόνον τὸ εν Χριστώ αλλὰ καὶ τὸ του Γένους, καὶ τὸ ομόγλωσσον, καὶ τὰ κοινὰ των Πατέρων ηθη, η κοινὴ Πίστις καὶ πνευματικότης καὶ λειτουργικὴ πράξις, τὸ ομόψυχον καὶ ομοκάρδιον καὶ ομόφωνον της γνώμης καὶ του φρονήματος, καὶ ο αρχαίος αδελφικὸς σύνδεσμος της ειρήνης καὶ της αγάπης, ουδέποτε επέτρεψαν νὰ μακρυνθή τὸ παράπαν η καρδία της Μητρὸς Εκκλησίας αφ’ υμων, αλλ’ ευρίσκεσθε πάντοτε κυριολεκτικώς εις τὸ κέντρον της, οπως ευρίσκεσθε καὶ εις τὸ κέντρον των προσευχών μας.
Η δόξα σας ειναι δόξα μας• η χαρά σας ειναι χαρά μας• η πρόοδός σας ειναι καὶ ιδική μας, οπως, εξ αντιθέτου καὶ ὁ πόνος σας ειναι πόνος μας καὶ τὰ προβλήματά σας ειναι προβλήματά μας. Ουτω καὶ ὁ σεισμὸς ποὺ σας επληξεν, εδόνησε καὶ ημών τὰς καρδίας, καὶ αι πυρκαϊαί, αι ὁποίαι εκαυσαν ενωρίτερον τὰς περιουσίας σας, ενεπύρισαν καὶ ημων τὴν ψυχήν, καὶ ειμεθα συμπάσχοντες, συνοδυνώμενοι, αλλὰ καὶ συμπροσευχόμενοι πρὸς τὸν Θεὸν του ελέους καὶ Πατέρα πάσης παρακλήσεως. Ειμεθα απολύτως βέβαιοι οτι τὰ αὐτὰ ακριβῶς ισχύουν αντιστοίχως καὶ ενταύθα δι’ ημάς καὶ διὰ τὴν ολην εν τω κόσμω σταυροαναστάσιμον πορείαν καὶ παρουσίαν της Μητρὸς Εκκλησίας. Αναμφιβόλως, σπουδαίος θερμαστὴς των αμοιβαίων αγαθών αισθημάτων τυγχάνει ο κοινὸς ημων προστάτης Ανδρέας, «ο σεβασμιώτατος Απόστολος, τὸ αξιόθεον πράγμα, τὸ της αληθινῆς ανδρείας, ο της καρτερίας αδάμας, ο της υπομονής ανδριάς, η μετὰ τὴν Πέτραν πέτρα, η μετὰ τὸν Χριστὸν ευθὺς αρραγὴς της Εκκλησίας κρηπίς»(
Νικήτα του Παφλαγόνος: Των πάνυ Αποστόλων εγκωμιαστικοὶ λόγοι... P.G. 105, 64-65) - διὰ νὰ ειπωμεν κατὰ Νικήταν τὸν Παφλαγόνα.

Εν μια καρδίᾳ, λοιπόν, προσευχηθέντες σήμερον, καὶ εν αγάπῃ καὶ ομονοίᾳ ομολογήσαντες «Πατέρα, Υιὸν καὶ Αγιον Πνεύμα, Τριάδα ομοούσιον καὶ αχώριστον», εκοινωνήσαμεν του Λόγου του Θεού, τόσον διὰ του ευαγγελικού αναγνώσματος, οσον καί, κυρίως, διὰ τῆς μετοχής εις τὸ Ποτήριον της Ζωής καὶ της μεταλήψεως του Αχράντου Σώματος καί τοῦ τιμίου Του Αιματος. Δυνάμεθα ηδη νὰ λέγωμεν καὶ ημεῖς γεγονυιᾳ τη φωνη τὸν λόγον του Ανδρέου:
«Ευρήκαμεν τὸν Μεσσίαν!», καὶ νὰ προσκαλουμεν τοὺς ακόμη αμυήτους νὰ δοκιμάσουν: «Γεύσασθε καὶ ιδετε οτι χρηστὸς ὁ Κύριος»! «Ερχου και ιδε»!

Ο κόσμος, αγαπητοί, ευρίσκεται κατ’ αυτὰς εν θορύβῳ καὶ ταραχή καὶ αγωνίᾳ πολλή, εξ αιτίας της εκσπασάσης απεριγράπτου οικονομικής κρίσεως. Εφυγαδεύθη η ειρήνη απὸ τὰς καρδίας. Πολλοὺς η απογοήτευσις ωδήγησεν εις αψυχολογήτους καὶ βεβιασμένας ενεργείας, μερικοὺς δὲ καὶ εις απονενοημένα ακόμη διαβήματα. Καὶ ταύτα πάντα διότι εις τὴν θέσιν του Θεού οι περισσότεροι συνάνθρωποί μας ἔχουν τοποθετήσει τὸ ειδωλον της οικονομίας, του οποίου καταρρεύσαντος, απηλπίσθησαν καὶ εχουν τὴν αισθησιν οτι τὸ παν απώλετο!
Οι πιστοί, χωρὶς νὰ παραγνωρίζωμεν τὰς πολλὰς δυσκολίας καὶ τὰς καταστάσεις ανάγκης αι οποίαι ενέσκηψαν, καὶ χωρὶς τὸ παράπαν νὰ αδιαφορούμεν διὰ τὴν στοιχειώδη εξασφάλισιν του προνομίου της εργασίας καὶ της καλύψεως των καθημερινών αναγκών παντὸς ανθρώπου, ουδόλως απωλέσαμεν τὴν ελπίδα, διότι «ευρήκαμεν τὸν Μεσσίαν», ο Οποίος μας εδίδαξε: «Ζητείτε πρώτον τὴν Βασιλείαν του Θεού καὶ τὴν Δικαιοσύνην Αυτού, καὶ ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν» (Ματ. 6: 33). «Ευρήκαμεν τὸν Μεσσίαν», ο Οποίος μας ειπεν: «Εμβλέψατε εις τὰ πετεινὰ του ουρανού, οτι ου σπείρουσιν ουδὲ θερίζουσιν ουδὲ συνάγουσιν εις αποθήκας, καὶ ὁ Πατὴρ υμῶν ο Ουράνιος τρέφει αυτά• ουχ υμείς μάλλον διαφέρετε αυτών;» (Ματ. 6: 26). Ευρήκαμεν τὸν Μεσσίαν», ο Οποίος εκ πέντε αρτων καὶ δύο ιχθύων εχόρτασε πεντακισχιλίους ανδρας -εκτὸς των γυναικών καὶ των παιδίων- οταν ο Ανδρέας Του υπέδειξεν οτι υπήρχον μόνον αυτοὶ οι πέντε αρτοι καὶ οι δύο ιχθείς διὰ τόσον μεγάλο πλήθος. Καὶ μάλιστα, διὰ νὰ φανη ο πλούτος καὶ η περίσσεια της αγαθοδωρίας Του, αφού ολοι εφαγον καὶ εχόρτασαν, δώδεκα κόφινοι επληρώθησαν απὸ τὰ περισσεύματα των κλασμάτων! «Ευρήκαμεν τὸν Μεσσίαν», ο Οποίος τοὺς «διὰ πυρὸς καὶ υδατος» διερχομένους, εν τέλει εξάγει εις αναψυχήν, καὶ ανοίγει τὰς χείρας Του καὶ πληροί τὰ σύμπαντα ευδοκίας• οχι μόνον επιγείων, αλλὰ καὶ ουρανίων αγαθών.

Αυτὸν τὸν ενα καὶ μοναδικὸν Μεσσίαν, τὸν Ιησοῦν Χριστὸν τὸν Ναζωραίον, του οποίου εχομεν γνώσιν καὶ πείραν, διότι εγεύθημεν υπερπερισσώς του πλούτου της χρηστότητός Του, ευαγγελιζόμεθα μετὰ του Ανδρέου καὶ των λοιπών αγίων Αποστόλων καὶ πάντων των Αγίων της Εκκλησίας, εις τὸν εν ταραχή καὶ αγωνίᾳ ευρισκόμενον κόσμον. Καθ’ οσον γνωρίζομεν καὶ πιστεύομεν οτι «ουκ εστιν εν αλλῳ ουδενὶ η σωτηρία• ουδὲ γὰρ ονομά εστιν ετερον υπὸ τὸν ουρανὸν τὸ δεδομένον εν ανθρώποις εν ω δει σωθήναι ημας» (Πράξ. 4: 12).

Ευχαριστούμεν θερμότατα διὰ τὰς πρὸς τὴν Μετριότητα ημων καὶ τὸν αγιον Αποστολικὸν καὶ Οικουμενικὸν Θρόνον ευλαβείς εκδηλώσεις αγάπης καὶ σεβασμού Κλήρου καὶ λαού τῶν Πατρών, ολως ιδιαιτέρως δὲ υμων, Ιερώτατε Μητροπολίτα κύριε Χρυσόστομε. Ευχόμεθα εις πολλὰ ετη νὰ συνέρχεσθε αξίως καὶ εν ειρήνῃ πολλη εις τὸν περίπυστον τουτον Ναὸν καὶ νὰ κοινωνήτε του πλούτου της χρηστότητος του Κυρίου. Νὰ αξιωθήτε νὰ εορτάσητε πολλὰς ακόμη ευχαρίστους επετείους ως η σημερινή. Πλείστα ευχαριστούμεν τὸν Μακαριώτατον Αρχιεπίσκοπον Αθηνών καὶ πάσης Ελλάδος κύριον Ιερώνυμον διὰ τὴν πάντοτε επιδεικνυομένην εις ημας φιλάδελφον γνώμην του καὶ τὴν ολόψυχον εν εκτενεί καὶ ανυποκρίτῳ αγάπῃ συμπαράστασίν του εις τὴν Εκκλησίαν της Κωνσταντινουπόλεως καὶ ημας. Ειθε οι Κύριος νὰ αποδίδῃ αυτω καὶ τη αγιωτάτῃ Εκκλησίᾳ της Ελλάδος πλουσιωτέραν τὴν Χάριν.

Ερρωσθε, Αδελφοὶ καὶ τέκνα εν Κυρίῳ αγαπητά, καὶ κραταιούσθε υγιαίνοντες αμφιλαφώς, διὰ των ευχών του φωτιστού ἡμων μεγάλου καὶ θεσπεσίου Αποστόλου Ανδρέου, «ὁ δὲ Θεὸς της ελπίδος πληρώσαι υμας πάσης χαρας καὶ ειρήνης εν τω πιστεύειν, εις τὸ περισσεύειν υμας εν τη ελπίδι εν δυνάμει Πνεύματος Αγίου» (Ρωμ. 15: 13). Αμήν.

Δεν υπάρχουν σχόλια: