Μεγάλη είναι η εκπληξη που μας προσφέρει το ανανεωμένο πλέον περιοδικό «Πειραική Εκκλησία». Η αισθητική του μα προπαντός το περιεχόμενο του κινείται επι τα βελτίω σε ένα άλλο επίπεδο απρόσμενα ελεύθερο, προοδευτικο και πολυσυλλεκτικό.
Περιλαμβάνει κείμεναμεγάλων σύγχρονων ορθόδοξων θεολόγων όπως των :
Η εκπληξη μας είναι μεγάλη γιατι αυτό το φαινόμενο είναι ασύνηθες στον εκκλησιαστικό χώρο.
Όμως ο νέος Επίσκοπος κ.Σεραφείμ με τους συνεργάτες του φαίνονται αποφασισμένοι να κάνουν το ανοιγμα προς την κοινωνία δίχως να υπολογίζουν το οποιοδήποτε κόστος.
Ευχόμαστε καλή επιτυχία στο τολμηρο αυτό εγχείρημα και κάθε παρα Κυρίου ευλογία στον Διευθυντή και τα μέλη της συντακτικής επιτροπής του ως ανω περιοδικού.
Για άλλη μια φορα παρακολουθούμε τους πολιτικούς μας, με το πρόσχημα τώρα του οικονομικού σκανδάλου της Μονής Βατοπεδίου, να ξαναφέρνουν το θέμα χωρισμού κράτους και εκκλησίας. Και δεν λεω ότι δεν θα πρέπει να γίνει ερευνα σε βάθος για το παραπάνω σκάνδαλο και ότι κάποτε δεν θα πρέπει να δούμε το θέμα χωρισμού κράτους και εκκλησίας, αλλά εκείνο που με εκπλήσσει χρόνια τώρα, είναι το γεγονός ότι ουδέποτε οι πολιτικοί μας αγγιξαν τα ουσιώδη του εκκλησιαστικού βίου στον τόπο μας. Γιατί είναι κάποια πράγματα πάνω από το χρήμα και τις οποιες σκοπιμότητες. Γιατί είναι κάποια πράγματα που καθορίζουν το ηθος μας, την ταυτότητα μας, το εγώ μας, την συνείδηση μας:
-Είναι η Παράδοση μας: Η ορθόδοξη λατρεία, η ορθόδοξη τέχνη, το ορθόδοξο ηθος μας.
Και όμως ενώ αυτό το σημαντικό κεφάλαιο της ζωής μας παραποιείται βάναυσα δεκαετίες τώρα, κανείς από τους παράγοντες της πολιτικής ζωής του τόπου μας δεν αντέδρασε και δεν πίεσε την εκκλησιαστική μας ηγεσία να παρέμβει και να διασώσει τον πλούτο της παράδοσης μας, δηλαδή τη ζωή μας. Κανείς δεν υπερασπίστηκε την ορθόδοξη αισθητική και την ορθόδοξη πνευματικότητα μεσα στους ναούς μας, που γεννιόμαστε, παντρευόμαστε, κηδεύουμε, εορτάζουμε… Κανείς δεν υπερασπίστηκε την αυθεντικότητα του ορθόδοξου ηθους. Καμια παρέμβαση για τα ουσιώδη.
Κανείς δεν απαίτησε:
α) Την αποκατάσταση της κοινοτικής ζωής. - Να ξαναγίνει η ενορία οικογένεια, κοινότητα, να ξαναγίνει ο εκκλησιασμός οικογενειακό, εκκλησιαστικό και όχι ιδιωτικό γεγονός. - Να καταργηθούν οι ενορίες μαμούθ και να διασπασθούν σε υποενορίες, μικρές κοινότητες, ώστε ο ενορίτης να μην αισθάνεται σαν ξένος, σαν αγνωστος μεταξύ αγνώστων. - Να αναβαθμισθεί το λαικό σώμα της ενορίας και
β) Την αποκατάσταση του λειτουργικου χωρου και της τέχνης. - Να σταματήσει εδώ και τώρα η βάρβαρη χρήση των μεγαφώνων - Να εξαλειφθεί εδώ και τώρα η ψεύτικη διακόσμηση, τα ψεύτικα ηλεκτρικά καντήλια, τα ψεύτικα ηλεκτρικά κεριά, τα πλαστικά καλύματα, ο,τιδήποτε ψευτοεπιχρυσωμένο - Να αντικατασταθεί η αναγεννησιακή ζωγραφική - οπου εχει απομείνει- με την ορθόδοξη βυζαντινή εικονογραφία - Να μπεί φρένο στη απομίμηση των αρχιτεκτονημάτων - Να ξεκινήσει η επιμόρφωση των Ιερέων, ώστε να διαφωτιστούν οι κληρικοί μας για τον πλούτο του ορθοδόξου πολιτισμού τον οποίο διακονούν.
Ευχής εργον θα ηταν να δημιουργηθεί ( Σε κάθε Μητρόπολη;) ένα οργανο αποκαταστασης της ορθόδοξης παράδοσης μας. Εαν αυτό το οργανο αποκαθιστούσε την γνησιοτητα και την αυθεντικότητα του λειτουργικού χωρου, της τέχνης και της κοινοτικής ζωής θα ηταν μια επαναστατική παρέμβαση στην σημερινή πολιτιστικη μας κρίση. Το θέμα δεν είναι απλό, είναι ουσιώδες και πρωταρχικό για να διασώσουμε το «είναι» μας, τη ζωή μας, την ταυτότητα μας, την αξοπρέπεια μας. Για να ξαναβρούμε την ανθρωπιά μας, για να ξαναβρούμε αλλα ενδιαφέροντα που δίνουν νοήμα στη ζωή μας, για να ξεφύγουμε από τις σκανδαλοθηρικές εντυπώσεις, για να ξεφύγουμε από τα επουσιώδη και να ψηλαφήσουμε τα ουσιώδη.
"Τα ελληνικά είναι τραγούδι», με αυτό το τίτλο η «Πειραική Εκκλησία», φύλλο 193, Μάιος 2008, αναδημοσιεύει ένα κείμενο του Διονύση Σαββόπουλου από το βιβλίο «Δημόσιος διάλογος για τη γλώσσα», εκδ.Δόμος.
Το κείμενο αυτό αμέσως μου θύμησε τα λόγια του Πρωτοψάλτη του Ναού μας κ.Μελέτη Αιβαλιώτη, ο οποίος κατέχει την Βυζαντινή Μουσική και ο οποίος λέει: « Πάντοτε προσπαθώ να αποδίδω όχι μόνο το τονισμό των λέξεων, αλλά και τα νοήματα αυτών….στη λέξη « κρότος» επι παραδείγματι θα ανέβω…».
Πολλοί από εμας του νεοέλληνες θεωρούμε την ορθογραφία, τους τόνους, τα πνεύματα και τα λοιπά σημεία στίξης, ως διακοσμητικά στοιχεία. Όμως όλα αυτά εχουν το σκοπό τους και αναδεικνύουν την καθημερινή μας ομιλία σε τραγούδι.
Αυτό συμπεραίνει ο δημοφιλής Διονύσης Σαββόπουλος σε μια ανακάλυψη του όπως την περιγράφει:
«…ειχα βρεθεί γιά ένα διάστημα ν' ακούω συστηματικά, καινούργια ανέκδοτα τραγούδια, επωνύμων και ανωνύμων, γιά λογαριασμό της δισκογραφικής έχαιρείας «Λύρα», προκειμένου αυτή νά τά ηχογραφήσει η νά τά επιστρέψει στους συνθέτες. Ειναι δύσκολο ν' απορρίπτεις και ακόμα δυσκολότερο νά έξηγεις τό γιατί. Όταν βέβαια τό τραγούδι ειναι τετριμμένο η άτεχνο, ή εξήγηση ειναι εύκολη.
Μου συνέβη όμως νά δω τραγούδια όπου οί στίχοι δεν ήταν άσχημοι και ή μουσική δεν ήταν τυχαία, επιπλέον ταίριαζε θεματικά και μέ τουςστιχους. Κι όμως, τό τραγούδι συνολικά δέν «κύλαγε» οπως λέμε (οπότε τό επιστρέφαμε στον ενδιαφερόμενο μέ διάφορες άσάφειες και ύπεκφυγές. Τό πράγμα μέ άπησχόλησε. "Εφερνα στο μυαλό μου μεγάλες ώραιες έπιτυχίες, παλιά τραγούδια (...) και τά συνέκρινα μ' αυτά πού απέρριπτα, ώσπου μετά άπό μήνες διεπίστωσα κάτι πολύ άπλό: Όταν μία μουσική μετατρέπει συστηματικά τιςμακρές συλλαβές σέ βραχειες ή όταν ανεβάζει τήν φωνή έκει όπου υπάρχει άπλώς μιά περισπωμένη, ένώ τήν κατεβάζει συστηματικά έκει όπου υπάρχει ψιλή οξεία, όταν δηλαδή ή μουσική κινείται αντίθετα - προσέξτε, αντίθετα όχι στο ρυθμό του ποιήματος, άλλά αντίθετα στιςάναλογίες τονισμού και αντίθετα στήν ορθογραφία του - τότε όσο έξυπνη και νά 'ναι, κάνει τό τραγούδι δυσκίνητο και ασθματικό.
Στά πετυχημένα τραγούδια δέν συμβαίνει αυτό. Βέβαια, όταν γράφει κανεις πάνω σ' ένα ρυθμό ή σ' ένα μουσικό δρόμο, πρέπει νά ακολουθήσει τά καλούπια τους, οπότε θά υπάρχουν σημεία όπου αύτη ή πείρα πού περιέγραψα, δέν τηρείται. Αυτό ομως θα συμβει μόνον όταν δεν γίνεται αλλοιως. Και πάντα ή βιασμένη λέξη θά τοποθετείται έτσι ώστε νά προηγούνται και νά έπονται επιτυχεις σχιγμές, ώστε να μειώνεται ή εντύπωση τηςάτασθαλίας, ή οποία έτσι συνδυασμένη ωφελεί, διότι τό τραγούδι αλλοιως θά ήταν μηχανικό. Κάτι τέτοιο δέν τό ειχα προσέξει.
Και ήταν ή πρώτη φορά πού αισθάνθηκα οτι οί τόνοι και τά πνεύματα ισως νά μην ήταν διακοσμήσεις, ισως νά είχαν λόγο. (...)
Μέσα στο στούντιο ειχα και δύο εκπλήξεις.
Νά ή πρώτη: Προσπαθώντας νά ακούσω την διαφορά οξείας καιπερισπωμένης, διάβασα την φράση: «Λυγά πάντα ή γυναίκα». Τό «πάντα» ακούγεται ψηλότερα άπό τό «λυγά» πού παίρνει περισπωμένη. «Λυγά πάντα ή γυναίκα» ακούγεται όμως περιέργως ψηλότερα κι άπό τό «γυναίκα», πού όμως παίρνει οξεία. Γιατί άραγε;
Τηλεφώνησα σ' έναν φίλο και έμαθα ότι ή «γυναίκα» οφείλει νά παίρνει περισπωμένη, διότι είναι της τρίτης κλίσεως, ή οποία όμως καταργήθηκε, γι' αυτό πήρε οξεία ή «γυναίκα». Νά λοιπόν, πού άπό άλλο σημείο όρμώμενος, αναγκάστηκα νά συμφωνήσω ότι κακώς καταργήθηκε ή τρίτη κλίση άφου στήν φωνή μας εξακολουθεί νά υπάρχει. «Λυγα πάντα ή γυναίκα» λοιπόν και παίρνει και περισπωμένη.
Ή δεύτερη έκπληξη: "Εδωσα σ' έναν ανύποπτο νέο, πού παρευρισκόταν στο στούντιο, νά διαβάσει λίγες φράσεις. Έκει μέσα ειχα βάλει σκοπίμως την ίδια λέξη ως επίθετο και ώς επίρρημα, διότι ειχα πάντα τήν περιέργεια νά διαπιστώσω άν προφέρουμε διαφορετικά τό ωμέγα άπό τό όμικρον. Άκουστε τις φράσεις:
«Ειν' ακριβός αυτός ό αναπτήρας. "As μήν ειν' ωραίος, έχει τήν αξία του. Ναί, ακριβως αυτό ήθελα νά πώ». Ακουστικως δέν παρατήρησα διαφορά.Εκοψα τις δύο λέξεις και τις κόλλησα τήν μία κατόπιν της άλλης. Άκουστε το! «Ακριβός... ακριβως».
Ελάχιστη διαφορά στο αυτί· ό ηχολήπτης μόνον επεμενε ότι τό δεύτερο ειναι κάπως πιο φαρδύ."As τό ξανακούσουμε: «Άκριβ0ς... ακριβως». Ασήμαντη διαφορά.
Συνδέσαμε τότε τον παλμογράφο.Νά τό διάγραμμα του επιθέτου «άκριβ0ς», όπως προέκυψε, και νά τό πολύ πλουσιότερο του έπιρρήματος.
Δέν είναι καταπληκτικό; "Οταν τό είδα, τά μηχανήματα του στούντιο μου φάνηκαν σάν όργανα του παραμυθιού. Ό παλμογράφος μου φάνηκε σάν μιά σκαπάνη πού, κάτω άπό τό έδαφος τής καθημερινής ομιλίας, ανακαλύπτει αυτό πού δέν έπαψε ποτέ νά υπάρχει, έστω μέσα σέ χειμερία νάρκη, αυτό πού συνειδητοποίησαν και προσπάθησαν νά μνημειώσουν οι Αλεξανδρινοί δύο χιλιάδεςχρόνια πρίν. Τίποτε δέν χάθηκε. Όλα υπάρχουν. Άρκει νά προσέξουμε αυτό τό τραγούδι τής καθημερινής όμιλίας πού πηγαινοέρχεται συνεχώς ανάμεσα μας. Άκουστε πώς ήχουν οί τονισμοί. Άκουστε τά μακρά. Άκουστε τήν λαϊκή τραγουδίστρια πώς αποδίδει τό ωμέγα ή τήν ψιλή οξεία (...).
Δέν περιφρόνησα καμιά άποψη και δέν κολάκευσα καμιά. Προσπάθησα νά πώ τρεις φορές τρεις άλήθειες.
Πρώτον: Τα ελληνικά ειναι τραγούδι. Κανείς δεν σκέφτηκε ποτέ να απλοποιήσει ενα τραγούδι η να το δεί πρακτικά. Γιατί να δούμε λοιπόν τα ελληνικά, πρακτικά;
Δεύτερον: Οποιος σταθεί αλλαζονικά απέναντι στα ρεφρέν που τον ψυχαγώγησαν δια βίου, στρέφεται εναντίον της προσωπικής του ιστορίας και πίστης. Τα ιδια μπορεί να πάυει ενας λαός με την γλώσσα. Ιδίως αν η γλώσσα του ειναι τα ελληνικά.
Τρίτον: Τα ελληνικά ως τραγούδια ειναι ανυπόφορα δύσκολα. Κανείς δεν τα βγάζει πέρα με τα ελληνικά. Απέναντι στα ελληνικά θα είμαστε πάντα φάλτσοι και αγράμματοι. Αλλά τι να γίνει; Σημασία εχει η συνείδηση οτι τα μιλάμε, οχι για να γίνουμε δεξιοτέχνες, αλλά για να γίνουμε ανθρωποι".
Σήμερα, φίλοι μου, σας παρουσιάζω μερικά αποσπάσματα απο την προσλαλιά του Πατριάρχη Αλεξανδρείας κ. Θεοδώρου του Β, κλείνοντας την εκδήλωση προς τιμήν του π.Χαρίτωνος Πνευματικάκι, που εγινε στο Παλαιλώνι Χανίων στις 21 Αυγούστου.
"...όπως είχαμε πει με τόν αδελφό μου τόν κ.Σϊμο, θα κάναμε τήν ταπεινή αυτή έκδήλωσι, όπως ταπεινή ήταν ή ζωή του π.Χαρίτωνος. Εζησε μέσα στήν αφάνεια γιά νά τόν δοξάζει ό Θεός και νά ζουμε αύτο τό ώραιο απόγευμα ... Μετά άπό λίγο ή έκδήλωσι θά τελείωση…… Όμως θά σκέφτομαι τήν όμορφη αυτή βραδιά. Θά δω μετά άπό λίγο τήν άποκεκαλυμμένη πλάκα και ό πατριώτης μας άγιος άνθρωπος του Θεου, επίγειος άγγελος , επουράνιος άνθρωπος, ό π.Χαρίτων, θά λέει σέ ένα άλλο κρητικόπουλο, Θεόδωρε έχε κουράγιο, προχώρα, γιατί πρέπει νά χτυπάνε οί καμπάνες…………. Είχα Σεβασμιώτατε, μία μεγάλη ευλογία πέρυσι, νά βρεθώ στά παιδιά μας στό Κογκό, και νά θαυμάσω τό έργο πού έκανε ό ιεραπόστολος ιερομόναχος ό π.Χαρίτων Πνευματικάκις. Εμεινα περίπου ένα μήνα και θαύμασα, νοσοκομεία, τά μοναστήρια πού τώρα αρχίζουμε τόν δικό μας αφρικάνικο μοναχισμό, άλλά κυρίως τή Θεολογική Ακαδημία, πού φιλοξενεί τόσα παιδιά και θά τήν ζήλευε τό πιό σύγχρονο Πανεπιστήμιο. Πληγώθηκε όμως ή καρδιά μου, γιατί είδα μία πρωτεύουσα τήν Κινσάσα, ακόμα όλοι οί τοίχοι νά έχουν επάνω τά βλήματα, μιά πόλις μέ τόσα προβλήματα, και τότε είδα εκατοντάδες παιδιά μόνα στους δρόμους, και μου εξήγησε ό Υπουργός Υγείας, ότι είναι παιδιά πού δεν έχουν γνωρίσει γονεις και περιπλανώνται στους δρόμους. Έκει όμως ή καρδιά μου έζησε ένα θαυμα, ένα μεγαλείο, μία μεγάλη σφραγίδα, πού μας άφησε αυτός ό γέροντας ό π.Χαρίτων Πνευματικάκις. Διαβάζωμε, ότι το 1998 άνεπαύθηκε. Δέκα ολόκληρα χρόνια πέρασαν. Και όμως, θέλησε τό σώμα του νά τό χωνέψει ή αφρικάνικη γη, και ό ουρανός νά δεχθη το αγιο του πνευμα. Όμως χάρηκε ή καρδία μου, διότι τό έργο του ήταν πραγματικό, του Χριστού δέν χάθηκε. Όταν κάνεις ένα έργο προσωπικό θά κρατήσει μερικά χρόνια, θά χαθή. Ό π.Χαρίτων όμως, πίστευε πάντα και ειχε ελπίδα στό θεό, γ' αυτό και έμεινε τό έργο του.
"...ή Αφρικη είναι ή "Ηπειρος του μέλλοντος, τό σταυροδρόμι πού θα κριθή ό κόσμος"
Έθαύμασα τόν γέροντα τόν νυν Μητροπολίτη κ.Ίγνάτιο, τόν όποιο ονομάζω παππού και αετό.... συνεχίζει σάν πνευματικό του παιδί αύτο τό τεράστιο έργο. Παιδιά μου θέλω νά ξέρετε, ότι τό Κονγκό όπου ήταν ό π.Χαρίτων έχει έκτασι οσο ολόκληρη ή Ευρώπη... Του χρόνου πρώτα ό θεός θά πάω στήν Κανάνγκα και θά γονατίσω νά προσκυνήσω στόν τάφο του π.Χαρίτωνος……… Μέσα στήν καρδιά μου παίρνω τήν ευχή τοΰ γέροντος π. Χαρίτωνος.
Σ' ευχαριστούμε γέροντα, παληκάρι ξεκίνησες άπ' αυτό τόν τόπο, έζησες τον μεγάλο σταυρό πού λέγεται ξενιτειά, άλλά εφόσον αγάπησες τον Χριστό σήκωσες αυτό τόν Σταυρό, και το Φώς ή ελπίδα και ή ειρήνη, βασιλεύει στην Αφρική. Θα χτυπήσουμε τις καμπάνες .... και ό ήχος θά φτάση μέχρι τον ουρανό θα άγάλλεται και θάμας δίνει το έναυσμα, ναι παιδιά μου, χτυπάτε τις καμπάνες, γιατί ή Αφρικη είναι ή "Ηπειρος του μέλλοντος, τό σταυροδρόμι πού θα κριθή ό κόσμος. Είναι ό χώρος πού πρέπει νά βασιλεύση ή ειρήνη, ή δικαιοσύνη και ή αγάπη του Χριστού..."
Στην εκδήλωση για τα εκατό χρόνια από την γέννηση του π.Χαρίτωνος Πνευματικάκι και δέκα από την κοίμηση του, που πραγματοποιήθηκε στο Παλαιλώνι Χανίων την Πέμπτη 21 Αυγούστου, κεντρικός ομιλητής ηταν ο Πρόεδρος του «Πρωτοκλήτου» κ.Νικος Σίμος.
Μίλησε με λογια θερμά για τον λεβέντη κρητικό παπά-Χαρίτωνα που ευαγγελίσθηκε την Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό στην Αφρική.
Σήμερα οι φίλοι της «Μαθητείας» θα απολαυσουν την γεμάτη ενθουσιασμό και αγωνιστικό παλμό ομιλία του Προέδρου Νίκου Σιμου καθώς και κάποια φωτογραφικά στιγμιοτυπα από την εκδήλωση.
Μακαριώτατε,
Απεκάλεσαν τον π.Χαρίτωνα κορώνα του Αποκόρωνα και η σημερινή εκδήλωσις με την τιμητική παρουσία σας αυτό επιβεβαιώνει. Μεγάλη χαρά καί συγκίνησιεδω στό Παλαιλώνι. Ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος, ο Σεβασμιώτατος Χανίων, Αρχιερεις καί ιερεις, εκλεκτοί του λαου Αρχοντες, οι κάτοικοι του χωριου καί της ευρύτερης περιοχης, τά πνευματικά τέκνα του μακαριστου Ιεραποστόλου π.Χαρίτωνος Πνευματικάκι από τήν Κανάνγκα του Κογκό πού σπουδάζουν στήν Ελλάδα, η Διευθύντρια των Σχολείων «ΦΩΣ ΕΘΝΩΝ» αδελφή Ολυμπία Χρυσικου, πολλοί συνεργάτες του Ιεραποστολικου Συλλόγου «Ο ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΣ» από τήν Πάτρα, πού ιδρυσε ο π.Χαρίτων συναχθήκαμε εδῶ μέ τήν Υψηλή παρουσία σας Μακαριώτατε, γιά νά τόν τιμήσουμε στόν τόπο ακριβῶς πού ειδε τό φως καί εζησε τά παιδικά καί νεανικά του χρόνια.
Εδω στόν Ιερό Ναό του Αγίου Χαραλάμπους απέναντι από το σπίτι πού γεννήθηκε, ασφαλως αναψε η πρώτη σπίθα, γιά νά διαθέση τή ζωή του στό Χριστό καί στό πλησίον ο μικρός τότε κατά κόσμον Χαράλαμπος.
Στίς πόλεις πού υπηρέτησε εντονα αφησε τά ιχνη της ποιμαντικης δραστηριότητος του. Σημαντική ηταν ἐν γένει η θρησκευτική και εθνική προσφορά του.
Ολα αυτά ομως θα προσπερασθουν, για να εστιάσουμε την προσοχή μας στα τελευταία 25 χρόνια της ζωης του.
Το 1973 παίρνει μια ιστορική και γενναία απόφασι. Να φύγη για την Αφρική. Να φύγη για το Χριστό. Να φύγη για τους ιθαγενεῖς αδελφούς.
Το εργο του στην Ελλάδα ειχε ολοκληρωθει, τον ανέμενε τώρα ηαποκορύφωσις. Ηεκπλήρωσις ενός υψηλοῦ χρέους, πού απαιτουσε ηρωική αυταπάρνησι και αντοχή.
Ο θάνατος τουαειμνήστου πρωτοπόρου Ιεραποστόλου Αρχ.π.Χρυσοστόμου Παπασαραντόπουλου, στήν καρδιά της Αφρικης, παλαιου του φίλου τον ειχε αναστατώσει. Το κήρυγμα της Ορθοδοξίας δεν επρεπε να σταματήση.
Η κλήσις από τό Θεό τουεγινε. Αυτός ταπεινά την αποδέχθηκε. Οι φίλοι, οι πνευματικοί αδελφοί και τέκνα ησαν από διστακτικοί μέχρι αντίθετοι, τουυπενθύμιζαν τις δυσκολίες. Ομως κανείς δεν μπορουσε να εμποδίση αυτο το πέταγμα και πολύ περισσότερο να του το αρνηθη.
Ηταν γνωστός οαλύγιστος χαρακτηρας του. Δεν υποχωρουσε οταν επίστευε, οτι επιτελουσε το θέλημα του Θεου. Πίσω του δεν υπηρχαν ανθρωποι να τον στηρίξουν σε μία τέτοια απόφασι, αλλά απεναντίας να τον αποθαρρύνουν. Και ηηλικία του, τότε ηταν 65 χρονων, δεν συνηγορουσε.
Ο Θεός ομως ειχε μιλήσει στηνψυχή του. Αυτός βρισκόταν πίσω του. Αυτός και μόνον τον ενεθάρρυνε και τον εστήριζε. Αυτός τουεδειχνε την κατεύθυνσι της πορείας. «Διαβάς εις Αφρικήν». Ο π.Χαρίτων εσκυψε το κεφάλι και προχώρησε στο αγνωστο για την αγάπη Εκείνου.Οταν εφθασε στην Κανάνγκα του Κογκό ( 19-7-73) τά πράγματα δεν ησαν ιδανικά.Υπηρχε μόνον μία υποτυπώδης ομάδα 30 πιστων περίπου. Αλλοιως τά περίμενε και αλλα βρηκε. Οαοίδιμος π.Χρυσόστομος εμεινε εκει μικρό διάστημα και επισυμβάσης της εκδημίας του δεν πρόλαβε να κάνη τίποτα περισσότερο.
Συνήντησε δυσκολίες τρομερές, εμπόδια, αντιξοότητες, στερήσεις και της απαραιτήτου τροφης, ασθένειες, κινδύνους μέχρι αφανισμου του ωςιδιος ανέφερε: « Αρχικά βρηκα εμπόδια και διωγμό μέχρι θανάτου, αλλά δεν φοβήθηκα, εμεινα. ΗΟρθοδοξία δεν φοβαται. Οιιερεις του Θεου τουΥψίστου δεν φοβουνται ουτε το θάνατο» ( 26-10-88).
Δεν εκάμφη, δεν ολιγοψύχησε. Πάλαιψε, αγωνίστηκε, πόνεσε, δάκρυσε, μάτωσε, επέμενε. Οκτώ ολόκληρα χρόνια δούλεψε εξαντλητικά θέτοντας γερέςκαι ακλόνητες βάσεις τουΙεραποστολικουεργου.
Ο π.Χαρίτων με τα μαύρα "διαμάντια" του
Τα πνευματικά παιδιά του π.Χαρίτωνος, επιστήμονες σήμερα, ψάλλουν στην μνήμη του...
Ο Πατριαρχης Αλεξανδρείας κ.Θεόδωρος Β με τα πνευματικά παιδιά του π.χαρίτωνος και τον κ.Νίκο Σίμο
Ολα αυτά τά σκληρά χρόνια ειχε ως δωρο θεου μοναδική βοηθό και συνεργάτη την αείμνηστο αδελφή Ολγα Παπασαράντου, γυναικα οσία, και ευλογημένη, πού κύρτωσε σκυμμένη στην προσευχή και τον ανθρώπινο πόνο.
Οι καλύτερες ημέρες δεν αργησαν να ανατείλουν και να ενισχύσουν τον ακούραστο Ιεραπόστολο. Πλαισιώθηκε από τους πρώτους ιθαγενεις κληρικούς. Οι πιστοί αρχισαν να γίνωνται εκατοντάδες, χιλιάδες. Ο περίτεχνος Ναός τουΑγίου Ανδρέου ανυψώθηκε εν μέσω αφαντάστων δυσκολιων και κατέστη κέντρο και ορμητήριο της Ιεραποστολης. Ηορθόδοξος πίστις ρίζωσε βαθειά στην περιοχή του Κασάϊ.
Οι ευλογίες του Θεουακολούθησαν η μία, την αλλη. Ηλθαν και οιεξ’ Ελλάδος συνεργάτες. Αδελφές νοσοκόμες, δασκάλες, καθηγήτριες των χριστιανικων αδελφοτήτων , σιγά σιγά προστέθηκαν στό στελεχιακό δυναμικό και το εργο επεκτάθηκε κατά τρόπον θαυμαστόν. Το παλαιό πνευματικό του τέκνοΑρχ. π. Ιγνάτιος Μαδενλίδης, ιεροκήρυξ Λαρίσης τότε, διάδοχος του κατόπιν και σήμερα Μητροπολίτης Κεντρώας Αφρικης τόν βοηθουσε αποτελεσματικά τά τελευταια χρόνια.
Εζησε μέχρι τα 90 και ελοιωσε σαν καιόμενη λαμπάδα σκορπίζοντας το Φως της Ορθοδοξίας. Ειδε τά αποτελέσματα των κόπων του. Χιλιάδες πιστούς, δεκάδες συνεργάτες, ιερεις δασκάλους, καθηγητές, Ναούς, Σχολεια, μαθητές αποφοίτους, ιατρεία, Σεμινάρια και κτήρια πολλά.
Μία περιεκτική εικόνα τουεργου του μπορειτε να εχετε από την φωτογραφική εκθεσι πού βλέπετε πάνω στο μπεντένι για να χρησιμοποιήσω κρητική εκφρασι.
Επιτρέψατε μου να αναφέρω ενα μόνο περιστατικό ενδεικτικό της γενναιότητος και της πίστεως τουανδρός πού το περιγράφει οιδιος.
«Το 1991 στο Κογκό εκδηλώθηκε εμφύλιος σπαραγμός πού απείλησε να καταστρέψει τά πάντα, οπως περιγράφει οιδιος οσων συνέβησαν τότε.
«Τά πράγματα οξύνθηκαν εως το επακρον. Η Κανάνγκα πού αλλοτε ηταν τόσο ησυχη εξαφνα εξετροχιάσθη επικίνδυνα. Στίς 26 Οκτωβρίου 1991 εξέσπασε ενα τρομερό κυμα βίας και λεηλασίας! Ολη τη νύχτα ηκούοντο σφοδροί και αδιάκοποι πυροβολισμοί ατάκτου στρατου, πού αναστάτωσε την πόλι ψάχνοντας να βρη σπίτια και τά καταστήματα-μαγαζιά, πού εμειναν ακόμη ορθια, για να λεηλατήση, βοηθουντος πάντοτε και τουεξαθλιωμένου λαου. Τά ξημερώματα της 26 Οκτωβρίου ηρθε και η σειρά μας! Ειχαν προηγηθει βανδαλισμοί και φόνοι σε αλλες Ιεραποστολές και ειμαστε τη νύχτα ολοι στο πόδι αγρυπνοι. Σε μία στιγμή ακούω δυνατούς πυροβολισμούς στη δεύτερη μεγάλη σιδερένια πόρτα στην εισοδο.
Τότε επλησιάσα την εικόνα της Παναγίας της Πορταιτισσας, πού ειναι κρεμασμένη στον τοιχο εξω της πόρτας του δωματίου μου καί φώναξα «Παναγία, κάνε το θαυμα σου τώρα!»
Οι στρατιώτες ειχαν μπει ευθύς μέσα. Αφου προχώρησαν λίγα βήματα κατάλαβαν, οτι βρέθηκαν στην αυλή της Ιεραποστολης μας καί ειπαν στον φύλακα : «Μας συγχωρειτε, κάναμε λάθος, δέν ξέραμε, οτι χτυπήσαμε στη MissionOrthodoxe και εφυγαν σιγά σιγά ».
Χαρά καί ανακούφισις διεδέχθη τήν ολονύκτιον τρομάρα, αινος δέ καί δόξα στόν Μονογενη Υιόν της Παρθένου καί στήν Μητέρα Του δά, τήν Παναγία μας , τήν Πορταιτισσά μας ,πού εκανε οντως τό θαυμα της, αμέσως «τώρα».
Τότε ο πατήρ Χαρίτων εδωσε τήν εξης απάντησι:
«Κύριε Πρέσβυ, σεβόμαστε, οσα λέτε, ομως παρακαλουμε,αφηστε μας εδω, δέν θα πάθωμε τίποτε. Θά σεβαστουν τήν παραμονή μας.Η κοινωνία της Κανάνγκα , υπάλληλοι, στρατιωτικοί, τό Κυβερνειον δικαστικοί καί λαός μή Ορθόδοξοι,τιμα καί αγαπα το εργο μας , τά Σχολεια μας, τήν Ορθοδοξία μας.
Στο σπίτι του π.Χαρίτωνος, με τον ανηψιό του κ.Μποτωνάκη
Εάν φύγωμε, θά μας επικρίνουν. Ωστε μόνο λόγια ηξευραν καί αυτοί νά λένε.... Καί τότε δικαιουνται νά καταστρέψουν πάντα οσα θά αφήσωμε. Δέν θά φύγωμε ,λοιπόν κ. Πρέσβυ καίτοι ηαγάπη σας μας συγκινεικαί μας σπρώχνει. Θά μείνωμε μέ τον κακοπαθουντα λαόν του Ζαιρ. Επί τέλους ενας θάνατος, σέ τέτοιες στιγμές, αξίζει πιό πολύ απόεκατομμύρια λόγια. Αλλ’ εμεις δέν τόν αξίζουμε τόν θάνατον αυτόν, γι’ αυτό κανείς δέν θά μας πειράξη. Ο Πρέσβυς δέν επέμεινε περισσότερο.
Μόλιςακούσθηκε, οτι τό κλιμάκιο της Ορθοδόξου Ιεραποστολης παρέμεινε στήν θέσιν του εχάρισαν πάντες καί ανέπνευσαν!
Μπράβο στήν Ορθοδοξία! ειπε ο Κυβερνήτης.
Οταν παρουσιάστηκαν οιασθένειες του γήρατος καμμία σκέψι δεν εκανε για επιστροφή στην Ελλάδα.
Η ψυχή και ο νους του ειχαν δοθειολοκληρωτικά στους Αφρικανούς.
Παρ’ οτι πάντα διακαως νοσταλγουσε την πατρίδα και προσευχόταν, για την πνευματική και εθνική δικαίωσί της, ηθελε αυτός ο βασανισμένος τόπος να ειναι ηαφετηρία του τελικου προορισμου του. Εκει προτίμησε να αφήση το φθαρτό του σωμα, οπως και εγινε. Εφυγε οσιακά, ανώδυνα, ειρηνικά την Κυριακή το μεσημέρι 29-3-1998, δίνοντας ευχές και συμβουλές στους συνεργάτες του .
Με το «Χριστός Ανέστη» στα χείλη και τελευταία λέξι του την επίκλησι «Παναγία μου», αφου μετάλαβε το πρωι των Αχράντων Μυστηρίων.
Κατέλιπε ως υψικάρηνος κατάκαρπος ελαία, θαυμαστά επιτεύγματα και πνευματικές υποθηκες. Ευηγγελίσθη την Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό στην Αφρική, εν ταπεινώσει και απλότητι.
Ηταν με ενα λόγο Αγιος, οπως πιστεύουμε εμεις και οσοι εζησαν κοντά του και ζητουν τώρα τις μεσιτείες του από τον ουρανό.
Ο π.Χαρίτων προώθησε ουσιαστικά με την σημαντική προσφορά του την επέκτασι τουΙεραποστολικουεργου. Εγινε αφορμή με το παράδειγμα του και αλλοι να ακολουθήσουν το δρόμο της Ιεραποτολης. Εμεινε σταθερά επί 25 χρόνια στο Κονγκό, αφήνοντας κάθε αλλη δραστηριότητα η δεσμούς πού μπορούσαν να τον αποσπάσουν στην Ελλάδα και εδωσε με αυτον τον τρόπο το δικό του στίγμα για κάθε ενα πού φλέγεται από Ιεραποστολικές εφέσεις.
Συγκροτημένος, σώφρων συνετός σεμνός προσεκτικός, χαριτωμένος από το Θεό καλλιεργουσε υπομονετικά χαρακτηρες επλαθε τις αρετές στις ψυχές των δεχομένων την πίστι εμπέδωνε την Ορθοδοξία.
"Δεν ειχε σκοπιμότητες. Δεν ηξερε κολακείες...Δεν εστόχευε θέσεις και αξιώματα. Αυτά δεν τον αγγιζαν".
Οσο θα παρέρχεται ο χρόνος τόσο το μέγεθος και ηαξία τουανδρός θα αποτιμωνται στίς σωστές διαστάσεις τους.
ΗΕκκλησία της Κανάνγκα θα σεμνύνεται γιατί απέκτησε εναν ακόμη αγιο! Οι δικές του επουράνιες δεήσεις θα ειναι πολύτιμες στην πορεία της προς την αιωνιότητα.