Με τα πιο λαμπερά χρώματα ( Απο το αφιέρωμα στον Philip Sherrard του περιοδικού «Προσωπική ευθύνη»)

Αφιέρωμα στον Philip Sherrard

Αναστασίας Γεροντάκη, (Β' τάξης Γυμνασίου Λίμνης)

Ήταν Σάββατο 3 Ιουνίου, μια μέρα ηλιόλουστη, γεμάτη ομορφιά, γεμάτη χρώματα και αρώματα της φύσης. Μαζί με πολύ κόσμο, βρισκόμουν στην τοποθεσία Κατούνια, λίγο έξω από τη Λίμνη, για να παρακολουθήσω την κηδεία του Φίλιπ Σέρραρντ. Η κηδεία θα γινόταν σε ένα πέτρινο εκκλησάκι, που ο ίδιος φρόντισε να χτίσει τα τελευταία χρόνια, μέσα στο κτήμα του. Καθώς προχωρούσα προς το εκκλησάκι κι άκουγα γύρω μου τα πουλιά να κελαηδούν στα δέντρα, μου φαινόταν παράξενο που μέσα σ' ένα τέτοιο γιορτινό τοπίο, μια τέτοια χαρούμενη μέρα, συνέβαινε κάτι τόσο θλιβερό.

Είχα ξανάρθει σε αυτό το εκκλησάκι. Ήταν πριν εφτά μήνες, όταν σε μια εκδρομή του σχολείου μας στα Κατούνια είχαμε επισκεφθεί τον Φίλιπ Σέρραρντ καμιά δεκαριά παιδιά. Τότε τον γνώρισα, εκεί έξω από το εκκλησάκι, όπου καθίσαμε και συζητήσαμε αρκετή ώρα.

Τώρα έμπαινα στο λιτό εκκλησάκι για να αφήσω λίγα λουλούδια δίπλα στο φέρετρο του Φίλιπ Σέρραρντ. Ήταν στενός ο χώρος και υπήρχε συνωστισμός, γι' αυτό βγήκα σύντομα.

Πάρα πολλοί άνθρωποι ήταν γύρω από το εκκλησάκι και παρακολουθούσαν την τελετή. Παρατήρησα ότι αυτό που κύρια χαρακτήριζε τα πρόσωπα των περισσοτέρων ήταν μια έκφραση βαθιάς μελαγχολίας και μια σιωπή στοχαστική. Δεν υπήρχαν ακραίες αντιδράσεις. Μου έκανε όμως εντύπωση το λευκό ρούχο που είχε φορέσει η κ. Διονυσία, η σύζυγος του Σέρραρντ. Το πρόσωπο της, αν και θλιμμένο, έλαμπε. Με μια ασυνήθιστη ευγένεια, κρατούσε τον πόνο της μέσα της...

Η ταφή έγινε λίγα μέτρα πέρα από το εκκλησάκι. Εκείνη την ώρα καταλάβαινα για πρώτη φορά. αυτό που λένε ότι ο άνθρωπος αναπαύεται αφού κάνει αυτό το τελευταίο του ταξίδι. Ήμουν σίγουρη ότι ο Φίλιπ Σέρραρντ θα ξεκουραζόταν ευχάριστα. Ήμουν σίγουρη ότι και ο πόνος των πολύ κοντινών του ανθρώπων εκείνες τις στιγμές μπορεί να μαλάκωνε, γιατί ένοιωθα ότι τον μοιράζονταν, όπως όλοι τον μοιραζόμασταν, με τη φύση και τη χάρη της.

Για μένα αυτή η κηδεία δεν ήταν μια συνηθισμένη κηδεία, ήταν τόσο διαφορετική. Μου φαινόταν τόσο ζωντανή! Μπορώ να πω ότι ήταν πιο "ευχάριστη", αντίθετα με όλες τις κηδείες που έχω βρεθεί. Αν μάλιστα μου ζητούσαν να τη ζωγραφίσω, θα το έκανα χρησιμοποιώντας τα πιο λαμπερά χρώματα!!
( Προσωπική ευθύνη, Μαθητικό περιοδικό των Γυμνασίων Λίμνης (1993-1996) και Μαντουδίου(1996-1998) υπο το συντονισμό του φιλολογου καθηγητή Δημήτρη Μπαρσάκη, τεύχος 8, Απρίλιος 1996, www.servitoros.gr)